Ζώντας με τις λέξεις, ζώντας από τις λέξες. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έδωσε τη μάχη του γράφοντας, συνομιλώντας με τον εαυτό του και τους αναγνώστες. Το παρακάτω κείμενο είναι από τα έσχατα του μέγιστου «Γκάμπο» και το έγραψε όταν έμαθε από τους γιατρούς πως πρέπει να παλέψει σκληρά με τον θάνατο.
Γράφει ο σημαντικός Νομπελίστας συγγραφέας:
… «Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου
χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα».
thesecretrealtruth
Η Επιστήμη δεν οδηγεί στον Αθεϊσμό.. μάλλον η επιστήμη σε οδηγεί στα πόδια του Μεγάλου Σχεδιαστή…
PIROUNI
«Η Επιστήμη δεν οδηγεί στον Αθεϊσμό.. μάλλον η επιστήμη σε οδηγεί στα πόδια του Μεγάλου Σχεδιαστή» από τον Jerry Bergmann
Ο Dr. Raymond Damadian είναι ο «πατέρας της μαγνητικής τομογραφίας- MRI” (Magnetic Resonance Imaging), εφεύρεση,η οποία θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της ιατρικής προσέγγισης στον 20ο αιώνα και έχει βοηθήσει αμέτρητες ψυχές έως τώρα.
Ενώ σπούδαζε βιολί, έλαβε υποτροφία ανάμεσα σε 10.000 υποψηφίους από το FordFoundation Scholarship. Ήταν μόνο 15 ετών και ολοκλήρωσε σπουδές στα μαθηματικά στο University of Wisconsin. Από εκεί έλαβε μετά το ιατρικό του πτυχίο απο το Albert Einstein College of Medicine και αμέσως μετά αποφοίτησε από τοHarvard στο τμήμα της Βιοφυσικής. Ως διδάκτωρ στο State University of New YorkDownstate Medical Center, όπου δίδαξε μέχρι που ίδρυσε την εταιρία που κατασκεύασε τους τομογράφους.
Έχει δημοσιεύσει αρκετές έρευνες μεταξύ των οποίων μια, η οποία έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Science.
Το MRI, αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τη διάγνωση αρκετών παθολογικών καταστάσεων, με ασφάλεια σχετική και επιφέρει περίπου 10+ δις. δολάρια και κάτι πιότερο ετησίως στη βιομηχανία αυτή.
Μέχρι σήμερα έχουν λάβει χώρα πάνω από 1 δις MRI με 60 εκατομμύρια τομογραφίες ετησίως.
Ο Δρ.Damadian είχε την ιδέα αρχικά ενώ χρησιμοποιούσε πυρηνική τομογραφία συντονισμού (NMR) για να σαρώσει βακτήρια νατριοδιαλυτά (Αλλόφιλα), τα οποία , ενέχουν 20 φορές περισσότερο νάτριο από τα άλλα
Τα αποτελέσματα ήταν τόσο θεαματικά που συνειδητοποίησε ότι η τεχνική θα μπορούσε να διαγνώσει τον καρκίνο και άλλες ασθένειες στους ανθρώπους
Το 1970, κατέγραψε μια μέγιστη διαφορά στα κύματα MR μεταξύ των καρκινικών ιστών και των υγιών.
Η σύζυγος του η Donna, γράφει πως ο Damadian έχει “μεγάλη πίστη στον Θεό και με τη βοήθεια Του θα μπορέσει να ολοκληρώσει τον σκοπό του να βοηθήσει την ανθρωπότητα”
Το 1988, ο πρόεδρος Ronald Reagan του έδωσε το National Medal of Technologyγια την εφεύρεση του MRI. Τον Μάρτιο του 2004, του δόθηκε το Franklin InstituteMedal για την αυτή ανακάλυψη και περαίωση που μεταμόρφωσε την διαγνωστική και θεραπεία
Το 1957 ο Δρ.Damadian έγινε Χριστιανός εξαιτίας μιας ομιλίας του Billy Graham
Από τότε και μέσα από το πρίσμα της επιστήμης, είδε τις ελλείψεις του Δαρβινισμού και πιστοποίησε την αξία της Δημιουργίας και του Σχεδίου
Aναφέρει πως «η αληθινή περιπέτεια στην επιστήμη μου είναι να συλλάβω μια μικρή άκρη από το μέγα Σχέδιο του Θεού στη Φύση και ότι μου δείχνει και ανακαλύπτω, να το θέσω με ταπείνωση στα πόδια Εκείνου»
Ο Dr. Damadian προσθέτει πως διαβάζει την Αγία Γραφή από την αρχή έως τέλους αρκετές φορές και παρατηρεί πως από επιστημονικής απόψεως αποτελεί ένα κομψοτέχνημα από το Α έως το Ω με συνοχή, διαδοχή και λογική συνακολουθία.
Ο Damadian καταγράφει όλα αυτά και τις εμπειρίες του στο τελευταίο του βιβλίοGifted Mind.
Ο Dr. Damadian είναι ένας από τους πολλούς επιστήμονες που συμπεραίνει ότι η επιστήμη δεν οδηγεί στον Δαρβινισμό αλλά μάλλον στα πόδια του Μέγα Σχεδιαστή.
Με εκτίμηση,
Δρ.Κων/νος Μουρουτης