Αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε…- Η εποχή των αλητών τελειώνει!
Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ευχάριστη.
Έχει λεφτά που δεν επαρκούν, χρόνο που πιέζει, ενέργειες που θέλουν οργάνωση, κοινωνικές ομάδες με αντιτιθέμενα συμφέροντα, τραγικά διλήμματα, δύσκολες αποφάσεις. Αντιθέτως, το παραμύθι το φτιάχνεις όπως θες.
Μεγάλη σύνταξη θες; Θα την έχεις.
Μικρό φόρο θες; Θα τον έχεις. Πολλές κοινωνικές παροχές θες; Θα τις έχεις.
Για όλα αυτά χρειάζονται πολλά λεφτά; Θα τα έχεις.
Από τους πλούσιους, από τη λίστα Λαγκάρντ, από αυτούς που θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν, από το ελλάνιο καταπίστευμα, από τον θησαυρό του Αλή-Μπαμπά.
Για να πουλήσεις το παραμύθι ως πιθανή πραγματικότητα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος.
Πάντα θα υπάρχουν πτωχοί τω πνεύματι που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι κάποιος θα σου δίνει λεφτά χωρίς να σου τα ζητήσει πίσω, ότι ένα ανεπάγγελτο, αμόρφωτο παιδαρέλι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν, ότι ο Ομπάμα θα πλήρωνε 600 δισ. δολλάρια για να αγοράσει την τεχνολογία του Απόλλωνα.
Είναι πιο ευχάριστο να ακούς ότι “θα πάρω τα λεφτά από τους πλούσιους και θα σου τα δώσω” παρά “θα διαμορφώσω συνθήκες ώστε να γίνεις πλούσιος με τη δουλειά και τον κόπο σου” διότι αυτό υπονοεί πως “αν δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις, θα μείνεις φτωχός”.
Η επικράτηση της ουτοπίας σε βάρος την πραγματικότητας δεν είναι ελληνικό “προνόμιο”.
Συμβαίνει και στα καλύτερα και στα χειρότερα σπίτια: από τη ολλανδική “φούσκα της τουλίπας” του 1637 μέχρι το αμερικανικό κραχ του 1929, κι από τον κομμουνιστικό εφιάλτη του 20ου αιώνα μέχρι τη Ζιμπάμπουε του Μουγκάμπε.
Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κάποιος “λαός” ότι αυτό που υπόσχεται ο λαοπλάνος δεν γίνεται, είναι να του αναθέσεις να το κάνει.
Αυτό έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόστος που πληρώνουμε είναι δίδακτρα. Άλλοι λαοί τα πλήρωσαν για 70 χρόνια μαζί με δυσβάσταχτο φόρο αίματος.
Εμείς θα τα πληρώσουμε μόνο για μια τετραετία μαζί με δυσβάσταχτο φόρο – ευτυχώς όχι αίματος.
Τετραετία; Μα δεν πρέπει να φύγει το ταχύτερο ο Τσίπρας από την εξουσία γιατί η χώρα βουλιάζει; Κατηγορηματικά όχι! Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μαξίμου υπήρξε για τη χώρα ό,τι καλύτερο μπορούσε να της συμβεί μετά την πτώση της χούντας.
40 χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς είχαν αναστρέψει πλήρως την έννοια των πολιτικών όρων.
Φασίστας ήσουν αν ήθελες να πας στη δουλειά σου, αντιφασίστας ήταν αυτός που σε εμπόδιζε. Δημοκράτης ήταν ο θιασώτης της σταλινικής δικτατορίας, φασίστας ήσουν εσύ που διαφωνούσες.
Κοινωνικά ευαίσθητοι ήταν αυτοί που θέλαν να τους διορίσουν όλους στο Δημόσιο, ανάλγητος ήσουν εσύ που έλεγες δεν υπάρχουν λεφτά.
Κάθε πραγματικά μεταρρυθμιστικό σχέδιο που βασιζόταν σε αριθμούς και μαθηματικές πράξεις χανόταν στην ομίχλη της πολιτικής μυθολογίας που υποσχόταν πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα είχαμε και την πίτα σωστή και όλο το κυνοκομείο χορτάτο. Έτσι θα πηγαίναμε για έναν αιώνα ακόμα.
Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ομίχλη διαλύθηκε.
Ξεφτίλισε την έννοια του αριστερού. Απέδειξε στην πράξη ότι τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ήταν το πρόσχημα για την πιο άγρια ρεμούλα στο δημόσιο ταμείο, για τον διορισμό παιδιών, ανηψιών, ξαδέρφων, αγαπητικών στα υπουργικά γραφεία με ηγεμονικούς μισθούς όταν ο “λαός” ψάχνει στα σκουπίδια.
Παρέδωσε στη χλεύη της οικουμένης τους “περήφανους” διαπραγματευτές που στην Κουμουνδούρου φορούν τη μάσκα του ντόμπερμαν και στις Βρυξέλλες είναι σκυλίτσες του καναπέ, τσιουάουα με ροζ κορδελάκια, μόνιμα στα τέσσερα, κι έτοιμοι να υπογράψουν ό,τι τους δώσουν.
Τους έδειξε όπως πραγματικά είναι: γελοία, ασπόνδυλα ανθρωπάκια, αμόρφωτοι, ανίκανοι, άσχετοι με τα πάντα εκτός από το να χώνουν το δάχτυλο στο μέλι, κομπλεξικοί, οπισθοδρομικοί, φασίστες ολκής, ρεντίκολα του περιθωρίου, που για να παντελονιάσουν έναν ακόμα μισθό αναγκάζονται να γλείφουν εκεί που έφτυναν, να κάνουν χαρούλες με την γκόου μπακ, και να παρακαλούν για ελεημοσύνη.
Απέδειξε και στον τελευταίο Έλληνα το πόσο ψεύτης μπορεί να γίνει ο αριστερός για να σώσει τον μισθουλάκο του, πόσες σφαλιάρες δέχεται να φάει και να προσποιείται ότι απολαμβάνει την… οικειότητα, πόσες κωλοτούμπες είναι διατεθειμένος να κάνει και να τις πλασάρει ως… στρατηγικούς ελιγμούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι η αναγκαία δόση του εμβολίου που χρειάζεται μια κοινωνία για να αναπτύξει αντισώματα σε κάθε νέο ιδεοληπτικό καραγκιόζη που θα του υποσχεθεί τη γη της επαγγελίας με έναν νόμο κι ένα άρθρο.
Την πήραμε όλη τη δόση του εμβολίου;
Όχι ακόμα! Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντά στο 10% είναι ακόμη επικίνδυνος.
Το 10% των απολύτως ηλίθιων συμπατριωτών μας που τον υποστηρίζουν ακόμα, θα πρέπει να πονέσουν πολύ για να αντιληφθούν την απάτη. Διότι αν πέσει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κι αναλάβει ο Κυριάκος, θα πρέπει να διαχειρισθεί μια χώρα σε χαλάσματα και με όλα αυτά τα αποβράσματα ξανά στους δρόμους, ξανά με τις μολότωφ, ξανά στα κάγκελα, ξανά σε απεργίες, να πουλάν το παραμύθι “αγωνιστήκαμε, και πάνω που θα κερδίζαμε, η λέσχη Μπίλντερμπεργκ μας έριξε”.
Και με την παλαιοκομματική συνιστώσα να του πριονίζει την καρέκλα και να τα έχει βρει με τον κόκκινο λαϊκισμό, ο επόμενος, όποιος είναι, θα είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις.
Όχι! Δεν ζήσαμε πέντε χρόνια δυστυχίας και άλλα δύο ζωής εν τάφω, για να ξαναβγούν οι βρυκόλακες στη δημοσιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και να φτάσει σε ποσοστό κάτω από το 3%.
Πρέπει να σβήσει με γομολάστιχα, σαν τιμωρημένο σχολιαρόπαιδο όλες τις “κόκκινες γραμμές” του, να “ξεπουλήσει” τη ΔΕΗ, να καταργήσει όλες τις μεταπολιτευτικές στρεβλώσεις στις εργασιακές σχέσεις που οι κρατιστές ονομάζουν δίχτυ προστασίας, να πάει στον πάτο μισθούς και συντάξεις.
Να νομοθετήσει και να εφαρμόσει όλα όσα είχε δαιμονοποιήσει.
Να νοσταλγούν τα υπουργάκια με το σακίδιο το email Χαρδούβελη και να κλαίνε με Σπρίτζειο δάκρυ.
Πρέπει να τον σιχαθούν μέχρι κι οι χορευταρούδες του Συντάγματος. Βεβαίως δεν πρόκειται ξαφνικά όλοι αυτοί να μελετήσουν το case study της Σιγκαπούρης ή της Ελβετίας.
Σε κάποιον καινούργιον ψυχασθενή θα προσκολληθούν, για να πλεύσουν δήθεν ελεύθεροι, κάποια άλλη λαϊκή ενότητα θα επιδιώξουν.
Όμως το χτύπημα στην αριστερά θα είναι συντριπτικό και θα το έχει καταφέρει η ίδια για λογαριασμό της.
Ο Τσίπρας και η συμμορία του θα πρέπει να πιουν το πικρόν τούτο ποτήριον μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Να μην τολμούν να ξεμυτίσουν στον δρόμο.
Να ακούς «αριστερός» και να αισθάνεσαι αμέσως στομαχική διαταραχή.
Να λεν οι μανάδες «ό,τι θες γίνε παιδάκι μου, αριστερός να μη γίνεις».
Μέχρι η Δικαιοσύνη να αναλάβει δράση, και να τους στείλει στο κελί που τους αξίζει, αφού και η ίδια καθαριστεί από τα σκουπίδια της.
Και κάποια στιγμή η ιστορία θα επιγράψει αυτή την περίοδο με τον όρο «Η εποχή των αλητών».
Να διαβάζουν οι Έλληνες του μέλλοντος για τον έσχατο ξεπεσμό μια χώρας που παρέδωσε τη διακυβέρνησή της, στο πιο κρίσιμο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της, σε ένα τσούρμο αναρχομπαχαλάκηδων, τεμπελχανάδων, φραπεδοφιλόσοφων των Εξαρχείων, φρενοβλαβών και απατεώνων του κοινού ποινικού κώδικα, που είχαν δάσκαλο τον Στάλιν.
Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ, στις γενιές που έρχονται. Γι’ αυτό, εγώ τουλάχιστον του είμαι ευγνώμων.
bankingnews.gr
