Μία ιστορική συνάντηση θα λάβει χώρα στη Λέσβο.
Ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα βρεθούν στο νησί εντός του Απριλίου, μετά από πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου την οποία ενέκρινε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Η πιθανότερη ημερομηνία της επίσκεψης του Πάπα στη Λέσβο είναι στις 14 Απριλίου.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα βρεθεί επίσης στη Λέσβο και θα πρόκειται για την πρώτη επίσκεψη των επικεφαλής της Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας οι οποίοι θα συναντηθούν με τους πρόσφυγες στο ελληνικό νησί και θα ευαισθητοποιήσουν την διεθνή κοινότητα για την προσφυγική κρίση.
Η ιδέα της πρόσκλησης του Πάπα Φραγκίσκου ανήκει στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την Ιερά Σύνοδο. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος είχε απευθύνει επιστολές τον Μάρτιο προς τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης και τους επικεφαλής των Ορθόδοξων και άλλων εκκλησιών, ώστε να ευαισθητοποιηθούν για το προσφυγικό πρόβλημα άνθρωποι με υψηλές αρμοδιότητες και κοινωνική επιρροή.
H Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την πρόταση να επισκεφθεί ο Πάπας Φραγκίσκος ένα νησί του Αιγαίου, εφόσον πρόκειται για μία ολιγόωρη, εκτός πρωτοκόλλου και καθαρά ανθρωπιστικού και συμβολικού χαρακτήρα επίσκεψη.
Για την επίσκεψή αυτή η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να προτείνει ως προορισμό το νησί της Λέσβου, ένα από τα πολλά νησιά μας που βίωσε βαθύτατα και εξακολουθεί να βιώνει την τραγωδία του προσφυγικού προβλήματος.
Παράλληλα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που δίδεται η εικόνα ότι η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών δοκιμάζεται, να απευθύνει πρόσκληση στον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ώστε αυτός να τιμήσει με την παρουσία του το νησί της Λέσβου την ημέρα επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου.
Η προσωπικότητα και το κύρος του Οικουμενικού Πατριάρχη, σε συνδυασμό με την βαρύτητα της παρουσίας του Πάπα Φραγκίσκου, στέλνει στα πέρατα του κόσμου ένα πολύ ηχηρό μήνυμα αφύπνισης της παγκόσμιας κοινότητας για την προσφυγική κρίση αλλά και για την προστασία των χριστιανών που πλήττονται βάναυσα στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής.
Σατανάδες με ράσα, τα κέρατα δεν κρύβονται με καπέλα όταν οι πράξεις δείχνουν ότι ο θεός τους είναι ο διάβολος. Βδελύγματα Φαρισαίοι ανυπομονώ να πληρώσετε για τα εγκλήματα σας.
μετά από πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου την οποία ενέκρινε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας.
ΠΡΟΔΟΤΕΣ..!!!!ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΣΑΣ ΤΩΡΑ..!!ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920
Η πατριαρχική αύτη Εγκύκλιος του 1920 ενέχει μεγίστην σημασίαν, δια την στροφήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Οικουμενισμόν. Αναγνωρίζει τας απανταχού «χριστιανικάς» αιρέσεις ως «Εκκλησίας του Χριστού», όπως και ο Οικουμενισμός. Τονίζει ασυστόλως, ότι η «προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία» των τοιούτων «Χριστιανικών Εκκλησιών» «δεν αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών». Τουναντίον, «τα μάλα εστίν ευκταία και αναγκαία και πολλαχώς χρήσιμος εις τε το καλώς εννοούμενον συμφέρον εκάστης των επί μέρους Εκκλησιών και του όλου χριστιανικού σώματος και εις παρασκευήν και διευκόλυνσιν της πλήρους… ενώσεως». (…)
Η «γνώμη» και αι «σκέψεις» του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν τη Εγκυκλίω είναι: Να παύση ο προσηλυτισμός μεταξύ των «ομοθρήσκων» «χριστιανικών ομολογιών». Να «αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας και αλλοτρίας, αλλ’ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ» ! Χάριν αναζωπυρώσεως της αγάπης ταύτης και φιλίας μεταξύ των «Εκκλησιών» προτείνονται τα εξής: Η παραδοχή «ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών». Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων. Η οικειοτέρα συσχέτησις «των εκασταχού ευρισκομένων αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών». Η επικοινωνία «των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης» και η ανταλλαγή «των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων θεολογικών και εκκλησιαστικών περιοδικών και συγγραμάτων». Η αποστολή «νέων χάριν σπουδών από της μιας εις τας σχολάς της άλλης Εκκλησίας». Η συγκρότησις «παγχριστιανικών συνεδρίων προς εξέτασιν ζητημάτων κοινού πάσαις ταις Εκκλησίαις ενδιαφέροντος». Η απαθής «και επί το ιστορικώτερον» εξέτασις «των δογματικών διαφορών από της έδρας και εν ταις συγγραφαίς». Δηλαδή η εξέτασις τούτων άνευ διαφέροντος πίστεως και ως ζητημάτων, τα οποία ανήκουν εις το παρελθόν! Επίσης προτείνονται, ο σεβασμός «των κρατούντων εν ταις διαφόροις Εκκλησίαις ηθών και εθίμων». Η παροχή «αμοιβαίως ευκτηρίων οίκων και κοιμητηρίων». Ο διακανονισμός «του ζητήματος των μικτών γάμων» και η αμοιβαία υποστήριξις «των Εκκλησιών εν τοις έργοις της θρησκευτικής επιρρώσεως, της φιλανθρωπίας και τοις παραπλησίοις». Τέλος προτείνεται η ίδρυσις της κοινωνίας των «Εκκλησιών», κατά το παράδειγμα της «Κοινωνίας των Εθνών», η οποία ιδρύθη το αυτό έτος, 1920, και τονίζεται η χρησιμότης, την οποίαν έχει «η ανύποπτος» «συνάφεια» «των Εκκλησιών» ! (Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», παρά Β. Σταυρίδη, Ιστορία της Οικουμενικής Κινήσεως, σ. 127-131).
Δια των ανωτέρω, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον κηρύσσει πλέον τον Οικουμενισμόν απροκαλύπτως και γυμνή τη κεφαλή. Η κακοδοξία της θεωρίας των κλάδων, καθ’ ην πάσαι αι αιρέσεις είναι χριστιανικαί Εκκλησίαι, γίνεται αποδεκτή, ως δηλούν αι φράσεις, «προς απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» «και των εν τη Δύσει και απανταχού σεβασμίων Χριστιανικών Εκκλησιών», ως και η προτροπή, όπως αιρέσεις και Ορθόδοξαι Εκκλησίαι θεωρούν αλλήλας «συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν Χριστώ»! Η Οικουμενιστική κακοδοξία περί συνεργασίας και κοινωνίας των «εκκλησιών», παρά τας υφισταμένας δογματικάς διαφοράς, διδάσκεται, δια του ισχυρισμού, ότι δήθεν η ανύποπτος «προσέγγισις» και «κοινωνία» των «Εκκλησιών» «δεν αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών» ! Η οικουμενιστική περιφρόνησις προς τα δόγματα απηχείται, δια του χαρακτηρισμού των δογματικών διαφορών, λόγω των οποίων εματαιώθη παλαιότερον η ένωσις, ως «παλαιών προκαταλήψεων και έξεων… και … αξιώσεων» και δια των συστάσεων περί απαθούς δήθεν, δηλαδή άνευ πίστεως, εξετάσεως αυτών! Η οικουμενιστική κακοδοξία, καθ’ ην προτάσσεται η «αγάπη» και επιτάσσεται η πίστις, επί καταλύσει, ως φυσικόν, της πίστεως, διδάσκεται δια της προτάσεως, όπως «αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών» ! Η οικουμενιστική εξομοίωσις των «Εκκλησιών» συνιστάται, δια της προτάσεως περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου». Η οικουμενιστική συνύπαρξις κακοδόξων και ορθοδόξων εντύπων, προβάλλεται, δια της προτάσεως περί «ανταλλαγής των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων θελολογικών και εκκλησιαστικών περιοδικών και συγγραμάτων».
Πηγή: Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Α. Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, ΑΘΗΝΑΙ 1972
Η ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Η αντιθεολογική σιωπή πλείστων θεολόγων.
Ως «μέγα τι θηρίον εξήλθεν επί γης η αίρεσις αύτη» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 243) του Οικουμενισμού. Το «θηρίον» τούτο εισήλθεν εις την μάνδραν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπου κατασπαράσσει ποιμένας και πρόβατα, αρχίζον από των κεφαλών. Αι παναιρετικαί οικουμενιστικαί διδασκαλίαι και καινοτομίαι κλυδωνίζουν την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ως άλλα «κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» (Ιούδ. 13). Όπως επί της εποχής του Μ. Βασιλείου, ούτω και σήμερον η Ορθοδοξία συγκλονείται εκ θεμελίων και αι Ορθόδοξαι Εκκλησίαι κινδυνεύουν να καταποντισθούν αύτανδροι εις τα πικρά και θανατηφόρα ύδατα της οικουμενιστικής ψευδοδοξίας. Όντως, ο «σάλος ούτος των Εκκλησιών τίνος ουκ έτσι θαλασσίου κλύδωνος αγριώτερος; Εν ω παν μεν όριον Πατέρων κεκίνηται, πας δε θεμέλιος και ει τι οχύρωμα δογμάτων διασαλεύεται. Κλονείται δε πάντα και κατασείεται σαθρά τη βάσει επαιωρούμενα» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 212-213).
Γεννάται το ερώτημα: Τοσούτου μεγάλου κινδύνου επιστάντος εις την Εκκλησίας, ποίαν στάσιν τηρούν οι θεολόγοι; Δυστυχώς πλείστοι κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι παραμένουν άπρακτοι, ως να υπνώττουν, ή συσχηματίζονται προς την οικουμενιστικήν κακοτροπίαν, υποκύπτοντες συν τω χρόνω εις ταύτην, προ παντός δια της συνηθείας. Εις στρατιάν σιγώντων θεολόγων μετεβλήθησαν ούτοι, αν και εκλήθησαν παρά Θεού εις τον αντιαιρετικόν πόλεμον, υπέρ πίστεως και της επουρανίου πατρίδος. Σιγούν ούτοι, αν και απεδέχθησαν την ουρανίαν ταύτην κλήσιν, ως δηλοί η θεολογική των ιδιότης. Ενώ έργον των έχουν να ομιλούν περί Θεού «έμπροσθεν των ανθρώπων» (Ματθ. ι’, 33), ομολογούντες τον Υιόν του Θεού προς σωτηρίαν αυτών, σιωπούν έμπροσθεν των ανθρώπων και δη καθ’ ην στιγμήν ο Κύριος της δόξης βλασφημείται και η Εκκλησία Αυτού καταπατείται παρά της αποθρασυνθείσης παναιρέσεως. Καίτοι έργον της ζωής των είναι να αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα της πίστεως» (1 Τιμ. στ’, 12) εναντίον πάσης αιρέσεως και υπέρ της Εκκλησίας και της εν Χριστώ ζωής των ανθρώπων, συσχηματίζονται τω αιώνι τούτω, προτιμώντες τον άμαχον βίον, κοσμικής φιλοτιμίας ή και «ωφελείας χάριν» (Ιουδ. 16). Ενώ επιβάλλεται να λαλούν τους φερομένους δια των αγίων Πατέρων μέχρις ημών θείους λόγους, «εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ» (Μάρ. η’, 38), πολλοί εξ αυτών προτιμούν να διδάσκουν μάλλον λόγους ανθρώπων, ενασμενίζοντες περί την λεγομένην κοινωνιολογίαν, ψυχολογίαν, ανθρωπολογίαν κ.ά.τ.
Τοιουτοτρόπως ανταλλάσσουν την θείαν επιστήμην της όντως Θεολογίας, δια της ανθρωπίνης επιστήμης των πραγμάτων του κόσμου, καταλύοντες εν εαυτοίς την θείαν αυτών αποστολήν (Ιω. ιζ’, 18). Εγκαταλείπουν την «σοφίαν του Θεού», την «εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν», και λαλούν «σοφίαν» «του αιώνος τούτου» και «των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων» (1 Κορ. β’, 6-8). Τις λοιπόν ο λόγος της θλιβεράς ταύτης παρατροπής;
Πηγή: Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Α. Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, ΑΘΗΝΑΙ 1972, Κεφάλαιον Δ’, Παρέκκλισις και Μετάνοια, σ.σ. 288-289.
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΣΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ – ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΣΟ ΣΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ.
Η ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΩΣ ΔΟΓΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΣ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ- ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ) ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ «ΟΡΘΟΔΟΞΑ» ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΕΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ «ΠΑΙΖΕΙ»· ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, ΠΡΩΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΟΥ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ.
Ο παναιρετικός ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ)
Το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Η ίδρυσις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» ( ΠΣΕ ). «Η Α’ Γενική Συνέλευσις του ΠΣΕ, κατόπιν των αναλόγων προετοιμασιών, συνεκλήθη εις την πόλιν Άμστερνταμ της Ολλανδίας από της 22ας Αυγούστου μέχρι της 4ης Σεπτεμβρίου 1948». Κατ’ αυτήν «εγένετο δεκτή η ίδρυσις του ΠΣΕ, εψηφίσθησαν το Καταστατικόν, οι Κανόνες και οι Κανονισμοί, οίτινες διέπουν την λειτουργίαν του ιδρυθέντος οργανισμού». (…)
«Δια πρώτην φοράν εις την ιστορίαν Εκκλησίαι, Ομολογίαι και Ομάδες παντοίων αποχρώσεων συνήρχοντο επί το αυτό και ίδρυον ένα παγκόσμιον εκκλησιαστικόν οργανισμόν με καθωρισμένον σκοπόν και ωρισμένας αρχάς» (Β. Σταυρίδου, ενθ’ ανωτ. σ. 74,76). (…) Το Συνέδριον τούτο «φέρει χαρακτήρα ιδρυτικόν» και «συνιστά μίαν απαρχήν» (Β. Σταυρίδου, ενθ’ ανωτ. σ. 80), δια την περαιτέρω οικουμενιστικήν κίνησιν και δράσιν των αιρετικών ανά τον κόσμον.
(…) Αι «εκκλησίαι», κατά το ΠΣΕ, είναι ηνωμέναι, διότι έχουν την ενότητα ως «δώρον Θεού». Όπως, κατά την αγγλικανικήν θεωρίαν των κλάδων, αι «εκκλησίαι» έργον έχουν να εκδηλώσουν την ουσιαστικήν ενότητά των, δια της κατορθώσεως ενότητος και εις τα επουσιώδη, ούτω και κατά το ΠΣΕ. Και κατ’ αυτό, αι «εκκλησίαι» οφείλουν να εκδηλώσουν την ενότητά των «εν τω έργω και εν τη ζωή» !
(…) «Καλούμεν τας απανταχού Εκκλησίας να υπογράψωσι και εκτελέσωσι την διαθήκην αυτήν εν ταις προς αλλήλας σχέσεσιν αυτών» (Παρά Β. Σταυρίδη, Ιστορία της Οικουμενικής Κινήσεως, σ. 78). Τοιουτοτρόπως, πάσαι αι αιρέσεις και αι κατά τόπους Ορθόδοξαι Εκκλησίαι καλούνται να μετάσχουν του ΠΣΕ και δι αυτού να ενωθούν εις μίαν νέαν κοινωνίαν ποικίλων ιδεών και θρησκευτικών αντιλήψεων, κακοδόξων και ορθοδόξων ή και αλλοθρήσκων…». (…)
Το (προτεσταντικόν τούτο συμβούλιον) Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ενδιαφέρεται όχι δια
την αληθινήν χριστιανικήν ενότητα, «την ενότητα της πίστεως», αλλά δια την εξωτερικήν διοικητικήν ενότητα, δια τας σχέσεις κοσμικής συνεργασίας και δια τας συνελεύσεις προς συζητήσεις και κοινάς αποφάσεις, ασχέτως της ορθοδόξου πίστεως. Σκοπός αυτού δεν είναι η μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών εις την υπάρχουσαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Κυρίου, αλλά η υπαγωγή τούτων εις την οικουμενιστικήν «εκκλησίαν». Επί πλέον, σκοπός του ΠΣΕ είναι κατά βάσιν η διάλυσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας και, αντ’ Αυτής, η σύστασις της παναιρετικής οικουμενιστικής κοινωνίας.
(…) «Αι Εκκλησίαι – μέλη του ΠΣΕ – αναγνωρίζουν εν άλλαις Εκκλησίαις στοιχεία της αληθούς Εκκλησίας» ! Αι «εκκλησίαι» αύται καλούνται «ν’ άρξωνται σοβαράς συνδιαλέξεως μετ’ αλλήλων, εν τη ελπίδι, ότι τα στοιχεία ταύτα της αληθείας θα οδηγήσουν εις την αναγνώρισιν της όλης αληθείας και εις την ενότητα βασιζομένην επί της όλης αληθείας». Κατά την εν λόγω κακόδοξον δήλωσιν, ουδεμία εκκλησία είναι Εκκλησία «εν τη πλήρει και αληθεί έννοια της λέξεως». (…)
Κατά το ΠΣΕ, ουδεμία εκκλησία είναι πλήρης και αληθής, πάσαι δε αι υπάρχουσαι εκκλησίαι υπολείπονται της αληθινής Εκκλησίας. Συνεπώς, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι η αληθής Εκκλησία !!!
(…) Ο Οικουμενισμός ασεβεί προς τον Θεόν, αθετεί την Εκκλησίαν, αρνείται την χριστιανικήν πίστιν, συντάσσεται μετά του κόσμου και του άρχοντος αυτού διαβόλου, και οδηγεί τους ανθρώπους εις αιωνίαν απώλειαν.
Η απιστία αποτελεί βάσιν του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός δεν βασίζεται επί της ορθοδόξου
χριστιανικής πίστεως, αλλά επί της απιστίας. Η απιστία αυτού εκδηλούται τριττώς. Ως αποσιώπησις της πίστεως και αποφυγή των συζητήσεων επί δογματικών ζητημάτων, ως μινιμαλιστική μείωσις των απαιτήσεων της πίστεως, και ως απροκάλυπτος απόρριψις θείων αληθειών.
(…) Ο Οικουμενισμός αρνείται το θείον δόγμα περί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ίνα στήση την ιδίαν αυτού ψευδοδιδασκαλίαν περί της οικουμενιστικής του «εκκλησίας», η οποία είναι αντι- εκκλησία. Ο Οικουμενισμός είναι αρνητής και εχθρός της Εκκλησίας του Θεού, πας δε συντασσόμενος μετ’ αυτού τοποθετείται εκτός της Εκκλησίας του Κυρίου και εις θέσιν πολεμίου προς Αυτήν. Δια τούτο ακούει παρά του Κυρίου: «τι με διώκεις;» (Πρ. θ’,4). (…) Ο Οικουμενισμός τα του κόσμου φρονεί, τα του κόσμου αγαπά και τα του κόσμου υιοθετεί, όχι τα του Θεού και της Εκκλησίας. Η ενότης του Οικουμενισμού δεν είναι η χρισταινική ενότης, αλλά η κοσμική. (…) Η οικουμενιστική ενότης δεν είναι η ενότης της πίστεως, αλλ’ η ενότης της συμπεφωνημένης απιστίας της σιγής. (…) Η οικουμενιστική ενότης δεν είναι η ενότης του Κυρίου, αλλ’ η ενότης του κόσμου, η οποία αντιστρατεύεται εις την χριστιανικήν ενότητα και την καταλύει, δια της αθετήσεως της γενεσιουργού αιτίας ταύτης, ήγουν της πίστεως.
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ
Πανιερώτατοι Πατέρες,
Την στάσιν της έναντι των αιρετικών -και αιρετικοί είναι όλοι οι μη Ορθόδοξοι- η Εκκλησία του Χριστού έχει καθορίσει άπαξ διά παντός, διά των αγίων Πατέρων, δηλαδή διά της Θεανθρωπίνης Παραδόσεως, της μοναδικής και αναλλοιώτου.
Συμφώνως προς αυτήν την στάσιν εις τούς Ορθοδόξους είναι απηγορευμένη κάθε συμπροσευχή και κάθε λατρευτική επικοινωνία μετά αιρετικών. Διότι «τίς μετοχή δικαιοσύνη με ανομία; τίς δέ συμφώνησις Χριστώ προς Βελιάρ; ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου; (Β΄Κορινθ.ς΄14-15).
Ο 45ος κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος…,αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, εί δέ επέστρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι,καθαιρείσθω»
Αυτός ο Ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων δεν προσδιορίζει ποία ακριβώς προσευχή ή ακολουθία απαγορεύεται, αλλά απαγορεύει κάθε κοινήν μεθ΄αιρετικών προσευχήν, έστω και την κατ΄ιδίαν (συνευξάμενος). Εις δε τας οικουμενικάς κοινάς προσευχάς μήπως δεν γίνονται και αδρότερα και ευρύτερα τούτων;
Ο 32ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου ορίζει, «Ότι ου δεί αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινες εισιν αλογίαι μάλλον ή ευλογίαι»…Μήπως όμως δεν συμβαίνει εις τας κοινάς οικουμενιστικάς συναντήσεις καί συμπροσευχάς νά ευλογούν αιρετικοί ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι και ιερείς, προτεστάνται πάστορες, ακόμη δε και γυναίκες;[!]
Αυτοί και όλοι οι άλλοι σχετικοί κανόνες των Αγίων Αποστόλων καί των Αγίων Πατέρων ίσχυον όχι μόνον κατά την παλαιάν εποχήν, αλλ΄εξακολουθούν νά είναι εν απολύτω ισχύι καί σήμερον, δι΄ολους εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ισχύουν αναμφιβόλως καί δια την θέσιν μας έναντι των ρωμαιοκαθολικών καί προτεσταντών. Διότι ο μέν ρωμαιοκαθολικισμός είναι πολλαπλή αίρεσις, περί δε του προτεσταντισμού τί να είπωμεν; Καλλίτερον να μην ομιλώμεν. Ήδη ο Άγιος Σάββας εις την εποχήν του, επτάμισυ αιώνας πρίν, δεν ωνόμαζεν άραγε τόν ρωμαιοκαθολικισμόν λατινικήν αίρεσιν;
Και πόσα από τότε νέα δόγματα δέν επενόησενο πάπας και (αλαθήτως) εδογμάτισε!!! Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι διά του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ο ρωμαιοκαθολικισμός κατέστη παναίρεσις.
Καί η πολύ επαινουμένη Β΄Βατικάνειος Σύνοδος ουδέν ήλλαξεν ούτε όσον αφορά εις την τερατώδη ταύτην αίρεσιν, αλλά τουναντίον, επεκύρωσεν αυτήν. Ένεκα τούτου, αν είμεθα Ορθόδοξοι και θέλωμεν να παραμείνωμεν, τότε οφείλομεν και ημείς να τηρήσωμεν την στάσιν του Αγίου Σάβα, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης των Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι των ρωμαιοκαθολικών καί των προτεσταντών, εκ των οποίων ούτε οι μέν, ούτε οι δέ, πιστεύουν Ορθοδόξως εις τα δύο βασικά δόγματα του Χριστιανισμού, εις τήν Αγίαν Τριάδα και εις την Εκκλησίαν.
Σ.Μ.
Το προφητικόν χάρισμα εις την Εκκλησίαν
Τον τερματισμόν του προφητισμού του αναφερομένου εις το πρόσωπον του Χριστού επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Χριστός λέγων: «πάντες γαρ οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν» (Ματθαίου ια’ 13).
Φαίνεται, ότι εκ των λόγων τούτων κυρίως προήλθεν η εσφαλμένη αντίληψις ότι δεν υπάρχουν μετά Χριστόν Προφήται. Ίσως δε και από την επίπληξιν του Κυρίου προς τους μαθητάς φλεγομένους να πληροφορηθούν πότε θα αποκαταστήσει την βασιλείαν τω Ισραήλ. Η σχετική στιχομυθία έχει ως εξής: «… Επηρώτων αυτόν λέγοντες· Κύριε, ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ; Είπε δε προς αυτούς· ουχ υμών εστί γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο Πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, αλλά λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ υμάς» (Πραξ. α’ 6- 8).
Αλλά, όταν τους αποκαλύπτει το τρίτον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος τους διαβεβαιοί «Εάν τας εντολάς μου τηρήσητε… πέμψω υμίν το Πνεύμα της Αληθείας (Ιωάν. ιδ’ 15- 16 και ιε’ 26 και ιστ’ 7). Το Πνεύμα της Αληθείας… ελέγξει τον κόσμος περί αμαρτίας… περί δικαιοσύνης (ιστ’ 10)… οδηγήσει υμάς εις πάσαν αλήθειαν… και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν» (Ιωάν. ιστ’ 13).
Εδόθη λοιπόν μετά την Πεντηκοστήν υπό του Αγίου Πνεύματος το προφητικόν χάρισμα εις την Εκκλησίαν. Τούτο επιβεβαιοί και ο Απόστολος Παύλος «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα (Α’ Κορινθ. ιβ’ 4)… Ω μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, … άλλω δε προφητεία» (Α’ Κορινθ. ιβ’ 8- 10).
Ο Απόστολος Πέτρος «τούτο πρώτον γινώσκοντες, ότι πάσα προφητεία γραφής ιδίας επιλύσεως ου γίνεται. Ου γαρ θελήματι ανθρώπου ηνέχθη ποτέ προφητεία, αλλ’ υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β’ Πέτρου α’ 20- 21).
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Υπό το φως των προφητειών της Ορθοδοξίας, Κωνστ. Τσατάλου, Δευτέρα έκδοσις, Θες/νικη 1972, Το προφητικόν χάρισμα εις την Εκκλησίαν, σ. 24, 25
“…Τότε ο Χριστός έστειλε αγγελιοφόρο να ετοιμάσει τον δρόμο Του, τον πρόδρομο. Ο Ιωάννης ο πρόδρομος ήταν ξυπόλητος, αχτένιστος, γυμνός, που από πολύ μικρό τον πήγαν οι γονείς του στην έρημο για να μην τον σφάξει ο Ηρώδης μέχρι που πέθαναν οι γονείς του στην έρημο γιατί ήταν ηλικιωμένοι κι έμεινε μόνος ο πρόδρομος στην έρημο από 6 ετών.
Εκεί μεγάλωσε ως ά-λογον ζώο, έτρωγε χορτάρια κι έπινε μέλι άγριο. Όταν πήγε 30 ετών άκουσε φωνή από τον Κύριο και του είπε “Ιωάννη, πήγαινε να κηρύξεις βάπτισμα μετανοίας”. Και στέλνει τον Ιωάννη, γυμνό, ξυπόλητο, βρίσκει μια προβιά από καμήλα, την φόρεσε, και πήγε αυτός ο αγράμματος που δεν ήξερε το “α”, που δεν τον ήξερε κανείς και δεν ήταν γραμμένος πουθενά, που ήταν σαν “αγριοκάτσικο” στην έρημο… αυτός πήγε να κηρύξει μια φοβερή λέξη , την λέξη “μετα-νοείτε”!
“Ιωάννη εσένα θα ακούσουμε τώρα; Ποιος είναι ανόητος; εγώ ο βασιλιάς, ο στρατηγός είμαστε ανόητοι και εσύ είσαι ο νοητός; εσένα θα ακούσουμε να μας βάλεις νου;” του είπαν…..
Σε αυτή την δύσκολη θέση ήρθε ο Ιωάννης να πει όλον τον κόσμο ανόητο και αυτός μόνο ήταν ο νοητός. Και έπρεπε να ακούσουν μόνον αυτόν για να σωθούν και να βρουν τον δρόμο που ετοίμαζε για να μπουν στον δρόμο του Θεού. Πόσο δύσκολη ήταν η θέση του….ένας αγράμματος να μιλήσει για μετάνοια σε όλον τον κόσμο.
Ποιος μπορεί να το καταλάβει αυτό και τι έλεγε ο Ιωάννης; Έλεγε απλά “μετανοείτε, γιατί ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών”. Κι έδειχνε τον Ιησού Χριστό.
Κι έλεγαν όλοι Αυτόν τον πλανεμένο, τον τρελό, που είναι σε πλάνες και Αυτός και οι Απόστολοι Του….
Έλεγε ο Ιωάννης ότι ο Υιός του Θεού είναι ο Χριστός.
***
Εσείς τώρα αρχιερείς με την γνώση που έχετε και με τα αξιώματα και τα μυαλά τα ωραία, αν ήσασταν στο τότε θα πιστεύατε στα δύο αυτά “παιδιά”, τα ξυπόλητα, 30 ετών, ο Ένας με έναν χιτώνα κι ο άλλος με μια προβιά από καμήλα;;; Θα πιστεύατε;;; Πού είναι η πίστη λοιπόν; Πίστη θα πει ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΗ ΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ και να το εφαρμόσεις…..
ενεργώ κατά αυτό το οποίο πιστεύω.
Κι έλεγε ο Ιωάννης “εγώ φωνή βοώντος εν τη ερήμω”, δηλαδή ακούν τα δέντρα, οι θάμνοι; άλλο τόσο και εσείς ακούτε…. έρημες οι καρδιές σας, που να συλλάβετε λόγο; μέσα σας έχετε τα γήινα και έχετε αφήσει τον Λόγο, που Λόγος είναι η αιώνια ζωή…
ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΪΆΦΕΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΈΧΕΤΕ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΛΟΓΟ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩ, ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΔΡΟΓΕΙΟ…..
ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ, ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΛΑΣΠΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ.
ΕΣΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΖΕΙΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΛΙΜΟΥΖΙΝΕΣ ΣΑΣ, ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ, ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ…. ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ….
ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΣΤΕ !!!!!!!!!!!!!
ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΥΦΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ… ΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ !
Πίστη είναι να βλέπεις πίσω από έναν Ιωάννη Ξυπόλητο, τον μεγαλύτερο άνθρωπο της γης…
***
Δεσπότης = δεσπόζει του λόγου
Επίσκοπος = είναι σκοπός, άγρυπνος και φυλάει τα πάντα, μην μπει ούτε γάτα στο στρατόπεδο του Θεού.
Στο σήμερα μπήκαν όχι μόνο γάτες αλλά και έχιδνες και γουρούνια και κίναιδοι και κανίβαλοι…..
Όταν ο κληρικός θέλει χρήματα, οικόπεδα, ντουβάρια, αξιώματα, έχει θελήματα σαν τον Καϊάφα (όπως λέει ο Κύριος “δεν φτάνει εσείς που δεν σώζεστε, παίρνετε και άλλους μαζί” – στην προκειμένη περίπτωση τον ελληνικό λαό) πάει κάτω στο σκότος, γιατί κτίζει τον Ουρανό πάνω στην ύλη, τον Χριστό τον κτίζει στον χρυσό.
Οι κληρικοί πρέπει να λένε την Αλήθεια και τότε θα σκορπιστεί το Πνεύμα το άγιο επί της γης.
Πάντα γίνεται η μάχη μεταξύ πνεύματος και ύλης. Οι κληρικοί θα έπρεπε να είναι φως.
Αιτία σήμερα όλων των κακών είναι ο κλήρος και μόνον. Οι παπάδες έγιναν πιο κλέφτες και από τους κοσμικούς. Όλα έγιναν αφηρημένες έννοιες, η οικογένεια, ο άνθρωπος κλπ….”
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ (1935-2002), απόσπασμα από την ομιλία του, “ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΛΗΡΟΥ”.
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΘΑ ΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ Η ΘΑ ΤΟΝ ΚΡΥΨΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ.