Μετά από 8 χρόνια αποφάσισα ότι θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου με όσες από εσάς έμειναν χήρες/οι πρόσφατα αλλά και με όσες/όσους δεν μπορούν να προχωρήσουν στο ΤΩΡΑ.
Τον γνώρισα στα 15 μου στα 18 αρραβωνιαστήκαμε, στα 20 παντρευτήκαμε και έως τα 24 είχαμε δυο όμορφες κόρες.
Όλοι μας έλεγαν ότι ήμασταν πολύ μικροί και ότι ήταν καταδικασμένο να μην πετύχει αφού είχαμε μπει από πολύ νωρίς στις ευθύνες και στα βάσανα αλλά εμείς όχι μόνο τα καταφέραμε αλλά γίναμε και πρότυπο οικογένειας και αγάπης σε όλο μας τον κύκλο.
Δουλεύαμε και οι δυο και προσπαθούσαμε για το καλύτερο της οικογένειας μας, δημιουργήσαμε, πετύχαμε και όλα με πολύ κόπο και δουλεία.
Κάναμε πολλά ταξίδια που αγαπούσαμε και οι δυο αλλά είχαμε και πολλές όμορφες εμπειρίες και ονειρευόμασταν το μέλλον μας
Ήταν για μένα τα πάντα, φίλος, εραστής, σύζυγος, υπέροχος πατέρας και βοηθός μου (χωρίς καμία υπερβολή ότι ονειρεύεται κάθε γυναίκα) και βέβαια μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια που ήμασταν μαζί φυσικό και επόμενο ήταν να είχαμε κι εμείς τα σκαμπανεβάσματα μας και τις κρίσεις μέσα στο γάμο αλλά με γνώμονα την αγάπη το ξεπερνούσαμε.
Δευτέρα πρωί αποχαιρετιστήκαμε με ένα φιλί και ένα να προσέχεις, το μεσημέρι με καλούν από την τροχαία με ένα: «Γεια σας η κα Ταδε?» «Μάλιστα», «από την Τροχαία σας καλώ, θα θέλαμε να έρθετε για αναγνώριση»………..τροχαίο μου είπαν, ακαριαία μου είπαν….δεν θυμάμαι και πολλά μετά από αυτό.
Το μόνο που θυμάμαι για τους επόμενους τέσσερις μήνες είναι να είμαι με ένα μπουκάλι ουίσκι αγκαλιά, τη φωτογραφία του, ηρεμιστικά σε μαύρο χάλι και να πηγαίνω πρωί βράδυ στο κοιμητήριο για να τον συναντήσω να του μιλήσω να κλάψω να φωνάξω και να του πω τα παράπονα μου που με άφησε τόσο γρήγορα.
Τα παιδιά στον αυτόματο (ηλικίας 10 & 12), το σπίτι ένα χάλι και δουλειά, ούτε για αστείο.
Και κάπου εκεί στους τέσσερις μήνες ξαπλωμένη και ένα ράκος στο κρεβάτι από το μεθύσι και το κλάμα ήρθε το μεγάλο μου κοριτσάκι και μου λεει: «Μανούλα ξύπνα, μανούλα ΣΗΚΩ μανούλα χάσαμε το μπαμπά δεν θέλουμε να χάσουμε κι εσένα»…..και αυτό ήταν ΞΥΠΝΗΣΑ & ΣΗΚΩΘΗΚΑ & ΠΗΡΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ….ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΕΦΑΓΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ….
Από εκείνη την μέρα πάλεψα, πάλεψα πολύ με όλους και με όλα έγινα πατέρας και μητέρα για τα δυο μου αγγελούδια δεν άφησα κανέναν να τις πληγώσει ή να τις πειράξει ή να λυπηθούν τα ορφανά (που πολύ συχνά το άκουγα).
Ξεκίνησα να δουλεύω , να τρωω, να γυμνάζομαι, να είμαι ενεργή στις δραστηριότητες και στη καθημερινότητα των κοριτσιών μου, να βγαίνω, να φλερτάρω και να βλέπω τη ζωή μου με άλλο μάτι.
Εκείνον δεν τον ξέχασα και ούτε πρόκειται ποτέ άλλωστε μου άφησε και μου χάρισε ότι ποιο όμορφο έχω στη ζωή μου, είναι κάθε μέρα δίπλα μας και μας προστατεύει όπως το έκανε πάντα!
Αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτή την ιστορία την δική μου ιστορία και επειδή διαβάζω όλους αυτούς τους μονογονεις που είναι πληγωμένοι και προδομένοι είναι ότι ο καθένας μας χρειάζεται τον δικό του χρόνο επούλωσης και αποδοχής του χάμου και ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάτε και ειδικά όταν υπάρχουν παιδία. Αυτά θα σας δείξουν το δρόμο και την χαρά να ξαναζήσετε.
Kαι εσείς οι χωρισμένοι μην γίνεστε εκδικητικοί και εγωιστές, αφήστε τα παιδιά σας να ζήσουν και τον άλλο γονιό όσο είναι καιρός, εσείς έχετε θέμα με τον πρώην σύντροφο όχι τα παιδιά σας άλλωστε τον είχατε επιλέξει.
Υγειά και δύναμη εύχομαι σε όλες τις οικογένειες.
Πωλίνα
epicnews.info
Πολυ ανθρώπινα αυτά που γράφεις. Σε νιώθω απόλυτα, έχασα και εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν 5 ετών και η μητέρα μου έγινε και πατέρας… Να είστε πάντα καλά!