Όσο περισσότερο αναλογίζομαι την ζωή του ανθρώπου σήμερα, τόσο περισσότερο φτάνω σε ένα ακλόνητο συμπέρασμα: Η μεγαλύτερη κατάρα και η αιτία της δύσκολης κατάστασης του σύγχρονου ανθρώπου είναι η λήθη. Όπως μια υφέρπουσα κακουχία, η απώλεια μνήμης έχει εισέλθει ολοκληρωτικά μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Ατομικά, συλλογικά, ιστορικά ή πολιτισμικά, είμαστε μαγεμένοι να ξεχάσουμε.
Έχουμε ξεχάσει όχι μόνο το παρελθόν μας, αλλά και την θέση μας στο παρόν και την ευθύνη μας για το μέλλον. Σε προσωπικό επίπεδο, η εγωκεντρική κατάσταση της συνείδησης μας βρίσκεται σε αποστολή. Η αποστολή δεν είναι άλλη, από το να μας κρατήσει σε αυτή την κατάσταση της λήθης – να διαχωρίσει την ύπαρξή μας από το ΟΛΟΝ. Σε συλλογικό επίπεδο, η αμνησία διαιωνίζεται και ενισχύεται από κοινωνικά και πολιτιστική μέσα – κυρίως με το να καθοδηγούμαστε σε μια πραγματικότητα ασυνείδητου καταναλωτισμό, συμμορφωμένου τρόπου ζωής και υλιστικής νοοτροπίας.
Η φωτεινή πλευρά όλου αυτού είναι ότι έχουμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την σύνδεση με τον εαυτό μας και το σύμπαν γενικότερα. Η δύναμη της ανάμνησης βρίσκεται στο κέντρο του πνευματικού μονοπατιού, της αυτο-ανακάλυψης και της αυτοπραγμάτωσης.
Παρακάτω είναι μια λίστα με αυτά που νομίζω ότι έχουμε ξεχάσει, ή καλύτερα μια λίστα για να μας βοηθήσει να ξαναθυμηθούμε.
1. Ξεχάσαμε τη θέση μας στον φυσικό κόσμο:
Τα τελευταία εκατό χρόνια έχουμε αποσπάσει τους εαυτούς μας από την φύση. Για να κατευνάσουμε την απληστία μας έχουμε εκμεταλλευτεί και λεηλατήσει την φύση. Προσπαθήσαμε να αποστασιοποιηθούμε από τον φυσικό κύκλο της ζωής. Έχουμε ξεχάσει πώς να ακούμε και να κατανοούμε τους φυσικούς ρυθμούς και κύκλους της γης – τα σημάδια που μας δείχνει και την γλώσσα που μας μιλάει. Ξεχάσαμε να ακολουθούμε τον δρόμο της φύσης και να ζούμε σε ισορροπία με αυτήν.
2. Ξεχάσαμε τη σύνδεσή μας με τη ζωή και το σύμπαν:
Αποσπώντας τον εαυτό μας από τη φύση, ξεχάσαμε ότι είμαστε βαθιά συνδεμένοι με αυτήν και με τους κύκλους του σύμπαντος. Μερικές φυλές στις παρυφές του «πολιτισμού», οι οποίες εξακολουθούν να ακολουθούν προγονικούς τρόπους, έχουν διατηρήσει αυτή τη σύνδεση με σεβασμό και ευλάβεια. Εμείς, από την άλλη πλευρά έχουν εμφυσήσει την αίσθηση της χωριστικότητας που μας οδήγησε έξω από την ισορροπία και στην ασθένεια. Έχουμε ξεχάσει πώς όλων η συνείδηση είναι διασυνδεδεμένη και συνυφασμένη σε έναν όμορφο χορό.
3. Έχουμε ξεχάσει την αρχαία σοφία μας:
Έχουμε ξεχάσει την προγονική σοφία μας. Στην αναζήτηση απόκτησης επιστημονικής γνώσης μέσω του εξορθολογισμού του μυαλού μας, έχουμε ξεχάσει την σοφία μέσα από το άνοιγμα της καρδιάς μας. Ξεχάσαμε τις αρχαίες ιστορίες και την λαϊκή σοφία που παραδόθηκε από μάντεις και σοφούς της αρχαιότητας που ζούσαν σε αρμονία με το σύμπαν.
4. Έχουμε ξεχάσει την πορεία μας και τα όνειρά μας:
Ξεστρατίζοντας μακριά από την εσωτερική πορεία μας ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε το όνειρο της ζωής. Το πιο σημαντικό που ξεχάσαμε είναι πώς να ξυπνήσουμε μέσα στο το όνειρο και να δούμε την πραγματική μας φύση ως συν-δημιουργοί της ζωής – όπως οι ονειροπόλοι. Έχουμε ξεχάσει ότι έχουμε τη δύναμη να υφάνουμε τα όνειρα μας και να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή της πρόθεσης για να κατευθύνουμε αυτά τα όνειρα σε εκδήλωση.
5. Έχουμε ξεχάσει το σκοπό μας:
Με τόσο πολύ θόρυβο, φλυαρία και απόσπαση προσοχής που έχει αυτή η πυκνή πραγματικότητα έχουμε ξεχάσει τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ. Έχουμε ξεχάσει τον σκοπό μας. Είμαστε παγιδευμένοι στη μαζική κατασκευασμένη συναινετική πραγματικότητα. Έχουμε χάσει επαφή με την αυθεντικότητα μας, την εσωτερική σπίθα που μας οδηγεί προς την ευτυχία μας και την αυτοπραγμάτωση. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε εδώ για να υλοποιήσουμε ως πνευματικά όντα που ενσωματώνονται σε μια φυσική μορφή για λίγο και εντάσσονται σε ένα αγαπητό σύμπαν.
6. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα είναι αγάπη:
Αυτό είναι ίσως το βαθύτερο μυστήριο όλων που πολλοί λίγοι έχουν κατανοήσει. Αυτή η αλήθεια όμως είναι κρυμμένη κάπου βαθιά μέσα μας. Το ξέραμε κάποια στιγμή, αλλά έχουν χάσει την επαφή. Έχουμε ξεχάσει ότι τα πάντα είναι τελικά ενέργεια και συνειδητότητα και ότι η αγάπη είναι ο βασικός ιστός της ύπαρξης που διατρέχει όλη την ενέργεια και όλη την συνειδητότητα.
7. Ξεχάσαμε να συγχωρούμε:
Με το να πιστέψουμε ότι είμαστε χωριστοί και αποσυνδεμένοι από τους άλλους ανθρώπους και την φύση, ξεχάσαμε να συγχωρούμε. Η βαθύτερη έννοια της συγχώρεσης είναι η πράξη της ενθύμησης ότι είμαστε ένα με όλους και με όλα και ότι δεν υπάρχει κανένα θύμα ή θύτης. Είμαστε όλοι μαζί και κινούμαστε όλοι μαζί πάνω σε ένα δυναμικό δίκτυο που αποκαλούμε ζωή.
8. Ξεχάσαμε να είμαστε ελεύθεροι:
Υπενθυμίστε στον εαυτό σας κάθε μέρα αυτό: Έχουμε δημιουργηθεί για να είμαστε ελεύθεροι.
Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε μια «πραγματικότητα», όπου η ελευθερία είναι μόνο μια έννοια. Ήμαστε περικυκλωμένοι με τα δεσμά του φόβου, παρανοήσεων, λανθασμένων ιδεολογιών και του υλικού οφέλους. Υπακούμε στους κανόνες και στους νόμους που θεσπίστηκαν προκειμένου να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των λίγων. Μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε ελεύθεροι να είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς φόβο ή ενοχή.
9. Έχουμε ξεχάσει την αληθινή μας δύναμη:
Ζώντας μέσα στο φόβο, ξεχάσαμε πόσο ισχυροί είμαστε. Έχουμε ξεχάσει την τεράστια δύναμη της θέλησης και της πρόθεσής μας να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας. Είμαστε υπνοβάτες που ακολουθούμε πινακίδες όπως τα ρομπότ.
10. Έχουμε ξεχάσει τα μαθήματά μας από την ιστορία:
Αν υπάρχει κάτι που η ιστορία μπορεί να μας διδάξει είναι το πόσο γρήγορα μπορούμε να ξεχάσουμε τα μαθήματα που πήραμε. Ξανά και ξανά επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, κολλημένοι στα ίδια μοτίβα της απληστίας και της αυτοκαταστροφής. Δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε ατομικά για τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα στο παρελθόν, αλλά είμαστε υπεύθυνοι ως άτομα να θυμηθούμε τα λάθη του παρελθόντος και να μην τα επαναλάβουμε.
1. Ξεχάσαμε να είμαστε απλοί:
Η ανθρώπινη ζωή έγινε πιο σύνθετη και περίπλοκη. Έχουμε παρασυρθεί από την λάμψη του “πολύ” και όχι από την δύναμη του “λίγο”. Ξεχάσαμε πώς να είμαστε απλοί και ξεχάσαμε επίσης το νόημα της απλότητας. Η ζωή είναι πραγματικά απλή. Απλότητα σημαίνει την απόρριψη όλων των πραγμάτων και ιδεών που εμποδίζουν την θέα προς τον σκοπό της ζωής μας.
12. Έχουμε ξεχάσει να εμπιστευόμαστε, να πιστεύουμε και να αναρωτιόμαστε:
Χάσαμε την γοητεία μας για τον κόσμο. Ξεχάσαμε να θαυμάζουμε το θαύμα της ζωής. Δεν στεκόμαστε με δέος στο μεγαλείο της πια. Ο σκεπτικισμός μας και η κυνική μας άποψη για τον κόσμο μας έκανε να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στον εαυτό μας και στην μαγεία του σύμπαντος. Έχουμε ξεχάσει πώς να πιστεύουμε. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία από όλα. Αποδυναμώθηκε το πνεύμα μας και φτώχυνε η ψυχή μας.
του Gilbert Ross/ Soul Hiker
