Οι καταγραφές-ντουκουμέντα που έμειναν αθέατες από το ευρύ κοινό…
Οι κάμερες ασφαλείας βρίσκονται πλέον σε κάθε γωνία των μοντέρνων μεγαλουπόλεων και λίγα είναι τα δημόσια σημεία που ο «Μεγάλος Αδελφός» δεν κατασκοπεύει συνεχώς με το ηλεκτρονικό του μάτι.
Έτσι, όταν κάτι συμβεί, οι Αρχές έχουν σχεδόν πάντα πρόσβαση σε οπτικό υλικό, κάτι που συχνά είναι εξαιρετικά χρήσιμο για την εξιχνίαση εγκλημάτων αλλά και την καταδίκη των ενόχων.
Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές που στα χέρια των Αρχών πέφτουν βίντεο από φρικτά εγκλήματα.
Ωστόσο, συχνά αυτά τα βίντεο είναι απόρρητα και μένουν αθέατα από τα αδηφάγα μάτια του κοινού, καθώς δεν μεταδίδονται από τα ΜΜΕ, ούτε κυκλοφορούν στο ίντερνετ.
Δείτε περιστατικά με βίντεο τα οποία δεν θα δείτε ποτέ…
Η μεγάλη ληστεία των διαμαντιών
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2013, στο αεροδρόμιο των Βρυξελών 8 οπλισμένοι άντρες κατάφεραν να κλέψουν διαμάντια αξίας 50 εκατ. δολαρίων από ένα ελβετικό αεροπλάνο.
Η ληστεία ήταν άκρως κινηματογραφική, μιας οι δράστες μπήκαν στο αεροδρόμιο, έχοντας ανοίξει μία τρύπα σε τοίχο ασφαλείας. Κατόπιν ντύθηκαν σαν αστυνομικοί και με δύο οχήματα κατευθύνθηκαν στην περιοχή όπου ένα θωρακισμένο βαν μετέφερε τα διαμάντια στο αεροπλάνο. Μέσα σε 15 λεπτά, φόρτωσαν 130 σάκους διαμάντια στα οχήματά τους και εξαφανίστηκαν. Αν και ήταν εξοπλισμένοι με αυτόματα, δεν έπεσε ούτε μια «τουφεκιά»!
Πιστεύεται ότι οι ληστές είχαν εσωτερική πληροφόρηση, καθώς φαίνεται να γνώριζαν την ύπαρξη μιας ξεκλείδωτης πύλης, κατασκευαστικές εργασίες που γίνονταν στο αεροδρόμιο, ενώ έφτασαν ακριβώς τη στιγμή που τα διαμάντια ξεφορτώνονταν. Παράλληλα, γνώριζαν πώς να μετακινηθούν γρήγορα και αποτελεσματικά στον αποθηκευτικό χώρο του αεροπλάνου, ενώ φαίνεται πως είχαν και στρατιωτική εκπαίδευση.
Όπως θα περίμενε κανείς, το περιστατικό καταγράφηκε από το σύστημα ασφαλείας του αεροδρομίου. Παρόλα αυτά η αστυνομία δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τους ληστές, καθώς φορούσαν μάσκες. Το επίμαχο υλικό παραμένει αθέατο από το κοινό, κάτι που έχει προκαλέσει ερωτηματικά, μιας και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως ίσως κάποιος να αναγνώριζε τους εγκληματίες από τον τρόπο που κινούνται.
Για την ιστορία, το Μάιο του ΄13, ανακοινώθηκε πως η αστυνομία της Γαλλίας, της Ελβετίας και του Βελγίου είχε συλλάβει πάνω από 20 ανθρώπους που πιστεύεται ότι εμπλέκονται στη ληστεία, ενώ κατασχέθηκε ποσότητα χρημάτων και διαμαντιών. Ωστόσο, μια μεγάλη ποσότητα των κλεμμένων διαμαντιών παραμένει άφαντη μέχρι και σήμερα.
Αυτοκτονία σε ζωντανή μετάδοση
Στις 15 Ιουλίου του 1975, η αμερικανίδα δημοσιογράφος Christine Chubbuck αυτοκτόνησε σε ζωντανή μετάδοση κατά τη διάρκεια της παρουσίας ενός talk show.
Η 29χρονη δημοσιογράφος εργάζονταν στον τηλεοπτικό σταθμό WXLT-TV στη Φλόριντα σαν ρεπόρτερ αλλά και παρουσιάστρια. Τρεις βδομάδες πριν το συμβάν, η Chubbuck είχε πάρει συνέντευξη από ένα σερίφη καθώς ετοίμαζε μια εκπομπή για τις αυτοκτονίες. Αυτός της είπε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αυτοκτονίας είναι ο πυροβολισμός στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Μερικές μέρες αργότερα, η Christine είπε σε ένα συντάκτη ότι είχε αγοράσει ένα όπλο και αστειεύτηκε ότι θα αυτοκτονούσε σε ζωντανή μετάδοση. Η κοπέλα ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένη από την επιλογή του σταθμού να επικεντρώνεται στη μετάδοση ειδήσεων που θα κυριαρχούν το αίμα και την βία.
Το πρωί της 15ης Ιουλίου, η Chubbuck ενημέρωσε τους συνεργάτες της ότι θα εκφωνούσε μερικές ειδήσεις πριν την παρουσίαση της εκπομπής της. Στα πρώτο οκτώ λεπτά κάλυψε τρεις ειδήσεις εθνικού ενδιαφέροντος και στη συνέχεια ένα περιστατικό πυροβολισμών σε εστιατόριο, που είχε συμβεί την προηγούμενη ημέρα. Ενώ το κανάλι επιχείρησε να προβάλει ένα σύντομο βίντεο των πυροβολισμών, η κασέτα κόλλησε και η εικόνα γύρισε στο στούντιο και την Chubbuck.
«Σύμφωνα με την πολιτική του Καναλιού 40 να σας φέρνει τα τελευταία νέα με “αίμα και έντερα” και σε έγχρωμη εικόνα, θα δείτε τώρα μια πρωτιά, μια απόπειρα αυτοκτονίας», ξεστόμισε η Chubbuck πριν βγάλει το όπλο και αυτοπυροβοληθεί πίσω από το δεξί αυτί. Η γυναίκα έπεσε πάνω στο γραφείο και κατόπιν στο δάπεδο. Η οθόνη μαύρισε γρήγορα και ο σταθμός μετέδωσε μετά μια κάρτα με ανακοίνωση.
Μετά την αυτοκτονία, ο διευθυντής ειδήσεων βρήκε ότι τα χαρτιά από τα οποία η γυναίκα διάβαζε τις ειδήσεις περιείχαν και μια περιγραφή του συμβάντος που μόλις είχε λάβει χώρα και που η Chubbuck είχε αφήσει για τους δημοσιογράφους που θα συνέχιζαν. Και πράγματι όπως σωστά είχε προβλέψει στο σημείωμα, μεταφέρθηκε στο Sarasota Memorial σε κρίσιμη κατάσταση, όπου και πέθανε 14 ώρες αργότερα.
Μετά το θάνατο της Chubbuck, η οποία έπασχε από κατάθλιψη, η οικογένειά της προχώρησε σε ασφαλιστικά μέτρα κατά του WXLT για να εμποδίσει την κυκλοφορία του βίντεο. Η κασέτα κατασχέθηκε και παραδόθηκε στην οικογένεια. Δεν έγιναν αντίγραφα και πιστεύεται ότι το βίντεο έχει καταστραφεί. Μάλιστα, δεδομένου ότι το περιστατικό σημειώθηκε πριν την ευρεία διάδοση του VHS, είναι μάλλον απίθανο να έχει καταγραφεί από κάποιον θεατή.
Το μακελειό στο δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ
Στις 12 Δεκεμβρίου του 2012, ο 20χρονος Άνταμ Λάνζα μπήκε στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook του Κονέκτικατ και άνοιξε πυρ σκοτώνοντας 26 ανθρώπους ανάμεσα τους και 20 μικρά παιδιά.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το σχολείο είχε πρόσφατα αναβαθμίσει το σύστημα ασφαλείας και είχε εγκαταστήσει κάμερες. Ωστόσο, η αστυνομία δεν δημοσιοποίησε ούτε μία φωτογραφία με το Λάνζα στο σχολείο, ούτε και βίντεο από την επίθεση, παρά το πλήθος αιτήσεων από ΜΜΕ. Μάλιστα, ο ρεπουμπλικάνος Dan Carter στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Κονέκτικατ κατέθεσε νομολογία που θα περιόριζε την πρόσβαση στις διαθέσιμες πληροφορίες. Στις 5 Ιουνίου του 2013 τόσο η Γερουσία, όσο και η Βουλή των Αντιπροσώπων στο Κονέκτικατ πέρασαν μια τροποποίηση του νόμου για την ελευθερία πληροφόρησης ώστε να αποτραπεί η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και βίντεο από τη σφαγή στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook, καθώς θεωρήθηκε πως τα αρχεία θα διαδίδονταν αστραπιαία στον ιστό, κάτι που θα αποτελούσε μια «αδικαιολόγητη εισβολή στην ιδιωτική ζωή των θυμάτων και των συγγενών τους».
Η μη δημοσιοποίηση υλικού, αποτέλεσε «βούτυρο στο ψωμί» αυτών που έσπευσαν να υποστηρίξουν για άλλη μια φορά θεωρίες συνωμοσίας. Η βασικότερη ήταν, πως η επίθεση είχε ενορχηστρωθεί από την κυβέρνηση ώστε να περάσει πιο αυστηρούς νόμους για τον έλεγχο της οπλοκατοχής. Ως απόδειξη προβάλλονταν ότι ένας 20χρονος θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσει μια τέτοιας έκτασης και αποτελεσματικότητας επίθεση, ακολουθώντας ενέργειες που θύμιζαν περισσότερο ειδικά εκπαιδευμένων κομάντο.
Οι αποτρόπαιες καταγραφές κανιβαλισμού
Η περίπτωση του κανίβαλου Armin Meiwes, έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 2001, ο Meiwes έβαλε αγγελία σε έναν ιστότοπο με την ονομασία «Το καφέ των κανιβάλων» (The Cannibal Café), αναζητώντας για ένα πρόθυμο θύμα το οποίο «θα σφαχτεί και θα καταναλωθεί».
Στην αγγελία απάντησε ο βερολινέζος Bernd Jürgen Armando Brandes και συμφώνησε να συναντήσει τον Meiwes. Στις 9 Μαρτίου του 2001, οι δύο άντρες συναντήθηκαν στο Ρότενμπουργκ, οπότε και ο Meiwes σκότωσε το θύμα του, ενώ κινηματογράφησε όλο το αποτρόπαιο σκηνικό διάρκειας 2 ωρών. Τους επόμενους 10 μήνες, ο Meiwes έτρωγε το κρέας του ανθρώπου που είχε διατηρήσει σε ψυγιοκαταψύκτη, καταγράφοντας για άλλη μια φορά τα πάντα σε βίντεο. Το υλικό κατασχέθηκε από τις αρχές και σφραγίστηκε.
Η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο, όπου -προς έκπληξη πολλών- ο Meiwes καταδικάστηκε σε κάθειρξη μόλις 8 ετών για ανθρωποκτονία, καθώς κρίθηκε ότι ο Brandes είχε εθελοντικά προσφερθεί να πεθάνει και άρα δεν ήταν φόνος. Ωστόσο, το 2006 η υπόθεση επανεξετάστηκε και ο κανίβαλος καταδικάστηκε σε ισόβια για φόνο.
Η επίθεση στο Πεντάγωνο την 11η Σεπτεμβρίου 2001
Στις γνωστές τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η προσοχή είχε στραφεί στους Δίδυμους Πύργους, πάνω στους οποίους είχαν ήδη καταπέσει τα δύο αεροσκάφη, όταν η Πτήση 77 των Αμερικανικών Αερογραμμών, έβρισκε «στόχο» το αμερικανικό Πεντάγωνο, κοντά στην Ουάσινγκτον. Το θάνατο βρήκαν οι 59 άνθρωποι που βρίσκονταν στο αεροσκάφος καθώς και 125 άνθρωποι στο κτίριο. Το περιστατικό είδαν δεκάδες άνθρωποι, ενώ καταγράφηκε από πλήθος καμερών ασφαλείας γύρω από το κτίριο. Ωστόσο, το FBI προχώρησε στην κατάσχεση των κασετών και αρνήθηκε να τις παραδώσει στο κοινό.
Το 2004, μια ομάδα υπό την ονομασία Judicial Watch υπέβαλε αίτηση πρόσβασης στο υλικό, επικαλούμενο την ελευθερία πληροφόρησης. Το 2006, το υπ. Άμυνας δημοσιοποίησε το πρώτο επίσημο βίντεο από το περιστατικό, που όμως περιείχε σε ένα μόλις καρέ μια εικόνα του αεροπλάνου. Δύο ακόμη βίντεο δημοσιευτήκαν, δίχως όμως σε αυτά να φαίνεται η Πτήση 77.
Παρά τη δημοσιοποίηση του παραπάνω υλικού, το FBI αρνείται να παραδώσει 84 κασέτες από τη στιγμή της σύγκρουσης , κάτι που όπως είναι φυσικό, έχει δώσει τροφή για πλήθος θεωριών συνωμοσίας σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
