Το Κοινοβούλιο της Βενεζουέλας ελέγχεται πλέον πλήρως… από τις δυνάμεις της Ενωμένης Αντιπολίτευσης, με πλειοψηφία μάλιστα που επιτρέπει σοβαρές νομοθετικές παρεμβάσεις.
Με την πλειοψηφία των 2/3, η Αντιπολίτευση θα μπορεί να παύσει και να διορίσει νέες Αρχές σε σημαντικά όργανα όπως το Ανώτατο Δικαστήριο ή η Εκλογική Επιτροπή, μπορεί να προκηρύξει δημοψηφίσματα ή να ψηφίσει πολύ σημαντική νομοθεσία για πολιτικά και οικονομικά ζητήματα.
Ωστόσο, μία από τις πρώτες δουλειές που έκανε ο νέος πρόεδρος του Σώματος ήταν να ξηλώσει τα πορτρέτα του Ούγκο Τσάβες.
Πράγματι στις αίθουσες του Κοινοβουλίου υπήρχαν γιγαντοαφίσες και εικόνες του τέως προέδρου, Τσάβες, με πιο χαρακτηριστική εκείνη από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών.
Ήταν εκείνη η ομιλία στην οποία έκανε το σταυρό του, λέγοντας ότι παρουσία του ομολόγου του (τότε) των ΗΠΑ Τζορτζ Ο. Μπους στο κτίριο ήταν σχεδόν σαν να είναι παρών ο σατανάς. «Μυρίζει θειάφι!» είχε πει.
«Δεν θέλω να βλέπω κανένα κάδρο εδώ μέσα που να μην είναι του Απελευθερωτή Σιμόν Μπολίβαρ! Τα υπόλοιπα πάρτε τα από εδώ μέσα. Πηγαίνετέ τα στο προεδρικό μέγαρο ή στην τουαλέτα» ήταν τα λόγια του νέου προέδρου της Βουλής, Ράμος Αλούπ.
Φυσικά στην εικόνα και μόνο της «αποκαθήλωσης» του Τσάβες από το Κοινοβούλιο, υπήρξαν αντιδράσεις από πολίτες και εργαζόμενους στο Κοινοβούλιο.
Αλλά και βουλευτές του κόμματος που ίδρυσε ο Τσάβες εξέφρασαν αντιρρήσεις. «Υπάρχουν τρόποι να εκφραστούν όλοι και το να διαγράψουμε την ιστορία δεν είναι ένας από αυτούς» δήλωσε ο βουλευτής Βίκτορ Κλαρκ, ενώ η Τάνια Ντίας είπε ότι οι πολίτες δεν ψήφισαν την Αντιπολίτευση για να κατεβάσει κάδρα.
Οι πολιτικές εξελίξεις στη Βενεζουέλα θα είναι πυκνές, δεδομένου ότι στη χώρα πλέον υπάρχουν δύο αντίπαλα «στρατόπεδα»: Η εκτελεστική εξουσία του Νικολάς Μαδούρο και η Νομοθετική που ελέγχει πλήρως η Αντιπολίτευση με διάθεση να αλλάξει ή και να «ψαλιδίσει» το έργο του πρώτου.
Την επόμενη εβδομάδα οι βουλευτές της συμπολίτευσης σκοπεύουν να καταθέσουν πρόταση για να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης. Στόχος, όπως επισημαίνουν πολιτικοί παρατηρητές, είναι να κάνουν την Αντιπολίτευση στα μάτια της κοινής γνώμης, «συνένοχη» στην κακή οικονομική κατάσταση της χώρας.
Και εδώ ξεκινούν τα δύσκολα για την Αντιπολίτευση: να πάρει το πολιτικό κόστος της συμμετοχής στη λήψη οικονομικών μέτρων ή όχι;
