Η Ρωσία σίγουρα δεν αντιμετωπίζει πρώτη φορά την τρομοκρατία.
Όμως την ώρα που οι αρχές ασφαλείας και οι μυστικές υπηρεσίες θα ξενυχτίσουν για να διαλευκάνουν το πώς και γιατί της τρομοκρατικής επίθεσης στην Αγία Πετρούπολη, Δυτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι οι γεωστρατηγικές επιλογές του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν φέρνουν την Ρωσία όλο και περισσότερο στο στόχαστρο τρομοκρατών…
Ήδη η Ρωσία φαίνεται να… ξεπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες στις “προτιμήσεις” των τρομοκρατών, καθιστάμενη υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Αλ Κάϊντα, του Ισλαμικού Κράτους και άλλων σουνιτικών ομάδων τζιχαντιστών που έχουν ορκιστεί “Ιερό Πόλεμο” κατά των “απίστων” παρακινούμενοι από μια βίαιη, ακραία πουριτανική, σαλαφιστική ιδεολογία. Η άνοδος της Ρωσίας στην λίστα των στόχων έχει ρίζες στην πολιτική που ακολουθεί ο πρόεδρος Πούτιν στην Μέση Ανατολή και ειδικά οι χειρισμοί του στο θέμα της Συρίας. Και όχι μόνο.
Η πρόθεση παρέμβασης της Μόσχας στην συνεχιζόμενη κρίση στην Λιβύη και η πρόσφατη ανάπτυξη Ειδικών Δυνάμεων σε αεροπορική βάση στην Αίγυπτο έχουν προκαλέσει την μήνιν των ανά τον κόσμο Σουνιτών εξτρεμιστών. Σε περίπτωση δε που το “χαλιφάτο” του Ισλαμικού Κράτους στην Συρία καταρρεύσει κάποια στιγμή -κάτι που μοιάζει πιθανό- τότε οι στρατολογημένοι κάτω από την σημαία του ISIS ξένοι μαχητές θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους.
Αυτό σημαίνει ότι κάπου 24.000 τζιχαντιστές που κατάγονται από την Ρωσία θα ξεχυθούν έτοιμοι να σπείρουν τον θάνατο και την καταστροφή εκδικούμενοι το Κρεμλίνο για τις επιλογές του. Όχι πως το κρύβουν: σε προπαγανδιστικό βίντεο με τον ενδεικτικό τίτλο “Σύντομα, πολύ σύντομα το αίμα θα χυθεί σαν ωκεανός” τζιχαντιστές απειλούν ευθέως τον πρόεδρο Πούτιν για την ανάμιξή του στον εξαετή συριακό εμφύλιο και την βοήθεια που παρείχε στον πρόεδρο Μπασάρ Ασαντ όπως και για την “συνεργασία” με το Ιράν, και την λιβανέζικη “Χεσμπολαχ”.
Η σύμπλευση της Ρωσίας με αυτούς αποτελεί “κόκκινο πανί” για τον ISIS που την θεωρεί απόδειξη πως πίσω από την γιγάντωση του “Σιιτικού άξονα” στην περιοχή της Μέσης Ανατολής κρύβεται η Μόσχα. Προσθέστε και σαράντα ακόμη ομάδες Σύρων ανταρτών που λένε πως “οποιαδήποτε ξένη δύναμη κατοχής στην λατρεμένη μας πατρίδα αποτελεί νόμιμο στόχο” κι έχετε μια ιδέα της πυριτιδαποθήκης που περιμένει απλώς μια σπίθα…
Η διευρυνόμενη πολιτικο-στρατιωτική συμμαχία της Ρωσίας με το Ιράν επιτρέπει στον Σύρο πρόεδρο την ανάκτηση θυλάκων που μέχρι πρότινος κατείχαν οι αντικυβερνητικοί αντάρτες. Σε αυτό συνέβαλαν καίρια Ρώσοι “Spetsnaz” των επίφοβων Ειδικών Δυνάμεων και ρωσικά βομβαρδιστικά, δρώντας στην ουσία ως “πολλαπλασιαστές ισχύος” των μαχητών της “Χεσμπολάχ” στον αγώνα τους κατά των Σουνιτών μαχητών, με πρόσφατο θέατρο επιχειρήσεων την περιοχή της Παλμύρας.
Βεβαίως, η συνεργασία της Μόσχας με τις δυνάμεις των Σιιτών έχει και το τίμημά της. Σύμφωνα με τον Colin P. Clarke, πολιτικό αναλυτή στο RAND Corporation, το Ισλαμικό Κράτος έκανε σαφή την πρόθεσή του να πλήξει ρωσικούς στόχους μέσω συνεργατών του στην Χερσόνησο του Σινά, διεκδικώντας την ευθύνη για την συντριβή του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους της Πτήσης 9268 της Metrojet μετά την απογείωση από το αιγυπτιακό θέρετρο του Σαρμ ε-Σιχ για την Αγία Πετρούπολη τον Οκτώβριο του 1015.
Η πολιτική της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή δεν είναι το μόνο που εξαγριώνει τους φανατικούς του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Οι περιστασιακές επιχειρήσεις του ρωσικού Στρατού κατά των διαφόρων εξτρεμιστικών οργανώσεων μαχητών από την Ινγκουσετία και την Οσετία στον Καύκασο ισοδυναμεί με το κλώτσημα μιας σφηκοφωλιάς αρκετά κοντά στην Ρωσία για να εφησυχάζει κανείς… Η Ρωσία ανέκαθεν παρενέβαινε στρατιωτικά για να ελέγξει τις ομάδες αυτές με “σιδηρά πυγμή”, ωστόσο ειδικοί αναλυτές παρατηρούν ότι η βασική ιδεολογία που χαρακτήριζε τις ομάδες μεταλλάχθηκε από κοσμική-εθνικιστική σε ισλαμιστική.
Η παρέμβαση της Μόσχας στον συριακό εμφύλιο επιτάχυνε τις αλλαγές στην περιοχή του Καυκάσου. Οι τζιχαντιστικές οργανώσεις εκεί έχουν επιδοθεί σε μια κούρσα στρατολόγησης μαχητών και συγκέντρωσης πόρων και μέσων για επιχειρήσεις. Η αναχώρηση δε μαχητών από τον Καύκασο για την Συρία οδήγησε μεν στον περιορισμό της βίας στην Τσετσενία, αλλά αυξήθηκε στην περιοχή του Νταγκεστάν.
Τρομοκράτες από την Τσετσενία και το Νταγκεστάν έχουν “ματώσει” αρκετές φορές στο παρελθόν την Ρωσία -η τραγική ομηρία σε θέατρο της Μόσχας το 2002, η σφαγή στο δημοτικό σχολείο του Μπεσλάν το 2004, επιθέσεις στο πολυσύχναστο Μετρό της Μόσχας το 2010, η επίθεση αυτοκτονίας στο αεροδρόμιο Ντομοντέντοβο της ρωσικής πρωτεύουσας είναι μόνο μερικές πτυχές του “Ιερού Πολέμου” κατά της Ρωσίας του Πούτιν…
Οι ρωσικές αρχές φυσικά δεν έμειναν αδρανείς. Στοχευμένες δολοφονίες υψηλά ισταμένων στελεχών ανταρτικών οργανώσεων και ομάδων, εφαρμογή -κυριολεκτικά- πολιτικής “καμμένης γης” στην Τσετσενία, στρατιωτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις-σκούπα του ρωσικού Στρατού, “εξαφανίσεις” ατόμων και συλλογική τιμωρία φίλων και συγγενών υπόπτων για συμμετοχή σε αποσχιστικές/τρομοκρατικές ομάδες, έχουν αφήσει βαθιές πληγές, ανανεώνοντας τον κύκλο του αίματος.
Στα μάτια της Δύσης, το “βαρύ χέρι” της Μόσχας χαρακτηρίζεται ως μυωπική πολιτική καθώς στην πράξη εξασφαλίζει την δημιουργία νέων γενεών διψασμένων για εκδίκηση -με κάθε μέσον, με ή χωρίς τον μανδύα του Ισλάμ. Η βαθύτερη ανάμιξη της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή καθιστά σαφές ότι η Μόσχα, μεσούντος ενός σεχταριστικού πολέμου, έχει ήδη διαλέξει με ποιόν είναι. Και αυτή η στρατηγική επιλογή μπορεί να έχει αντίκτυπο στο εσωτερικό της Ρωσίας του Πούτιν.
