Η έκδοση ενός Ιταλού πολίτη από τις γερμανικές αρχές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεν συνιστά παραβίαση του Δικαίου της Ε.Ε, όπως αποφάσισε το ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επομένως η προστασία που παρέχει το Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Βασικός Νόμος) στους Γερμανούς πολίτες δεν επεκτείνεται, καταρχήν, σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εν λόγω απόφαση του Δικαστηρίου της Ε Ε αφορούσε την υπόθεση του κ. Ρομάνο Πισκιότι, Ιταλού πολίτη, ο οποίος συνελήφθη το 2013 στην Φρανκφούρτη από τις γερμανικές αρχές, μετά από την έκδοση εντάλματος από Δικαστήριο της Φλόριντα. Ο Ιταλός πολίτης ήταν καταζητούμενος για οικονομική απάτη σε μια εταιρία εμπορεία υποθαλάσσιων αγωγών και οι αμερικανικές αρχές τον αναζητούσαν από το 2010.
Οι γερμανικές αρχές αποφάσισαν να εκδώσουν τον κ. Πισκιότι στις ΗΠΑ όπου το Δικαστήριο τον καταδίκασε σε δύο έτη φυλάκισης και του επέβαλε χρηματική ποινή.
Ο Ιταλός πολίτης στράφηκε στην συνέχεια κατά του γερμανικού κράτους με αίτημα να υποχρεωθεί η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να του καταβάλει αποζημίωση. Κατά την άποψή του, η Γερμανία παραβίασε το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ειδικότερα, τη γενική αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων, αρνούμενη να εφαρμόσει προς όφελός του την προβλεπόμενη από τον Θεμελιώδη Γερμανικό Νόμο (“Σύνταγμα”) απαγόρευση εκδόσεως για κάθε Γερμανό υπήκοο που αναφέρεται στο άρθρο 16 και ισχύει από το 1949.
Οι δικηγόροι του κ. Πισκιότι επέμεναν ότι η Γερμανία παραβίασε τα δικαιώματά του ως Ευρωπαίου πολίτη, καθώς θα έπρεπε να έχει εξομοιωθεί ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις με Γερμανό υπήκοο. Το περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου υπέβαλε προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για το κατά πόσον η έκδοσή του παραβιάζει το ενωσιακό Δίκαιο.
Το Δικαστήριο της Ε. Ε αποφάσισε ότι η Γερμανία δε υποχρεούται να επεκτείνει την πρόβλεψη του άρθρου 16 του “Συντάγματός” της και σε πολίτες άλλων κρατών – μελών και συνεπώς η έκδοση του Ιταλού πολίτη δεν παραβιάζει το Δίκαιο της Ε.Ε, αρκεί η Γερμανία να είχε δώσει το δικαίωμα στην χώρα καταγωγής του, στην περίπτωση του κ. Πισκιότι την Ιταλία, τη δυνατότητα να ζητήσει την έκδοσή του στο πλαίσιο ευρωπαϊκού εντάλματος συλλήψεως. Διαδικασία την οποία η Γερμανικές αρχές είχαν ακολουθήσει κατά γράμμα.
Το Δικαστήριο της ΕΕ, αιτιολογώντας την απόφασή του αναφέρει ότι «είναι αληθές ότι, σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η άνιση μεταχείριση που συνίσταται στη δυνατότητα εκδόσεως ενός πολίτη της Ένωσης ο οποίος είναι υπήκοος άλλου κράτους μέλους (όπως ο Ρ. Πισκιότι) συνεπάγεται περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας.Εντούτοις, όπως έχει αναγνωρίσει το Δικαστήριο, ο σκοπός της αποτροπής του κινδύνου ατιμωρησίας των προσώπων τα οποία έχουν τελέσει ποινικό αδίκημα αποτελεί θεμιτό σκοπό που μπορεί, καταρχήν, να δικαιολογήσει έναν τέτοιο περιορισμό».
