Ένας στιγμιαίος πρωταγωνιστής ξεπήδησε από τη δολοφονία που άλλαξε τον κόσμο και δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο του προέδρου, τον μυστικό πράκτορα που ζούσε ως σκιά των Κένεντι.
Και που θα γινόταν ράκος από τον φόνο του προέδρου φυσικά, κάτι που θα στοίχειωνε καριέρα και προσωπική ζωή: «Ήταν αποτυχία από τη δική μας πλευρά, ως πράκτορες, και με τρώει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ακόμα το κάνει», θυμάται ο Κλιντ.
Χρόνια μετά το περιστατικό που μεταμόρφωσε ακόμα και τον τρόπο που προστατεύονταν τώρα τα υψηλά πρόσωπα, ο πράκτορας Χιλ μίλησε για τις τραγικές στιγμές που έζησε στην καριέρα του και όλοι οι σωματοφύλακες απεύχονται.
Ο Κλιντ περιέγραψε πώς είδε τον Κένεντι να σωριάζεται στα πίσω καθίσματα της λιμουζίνας, στρέφοντας κατόπιν το βλέμμα του στα αιματοβαμμένα χέρια της συζύγου του, όσο το προεδρικό αυτοκίνητο περνούσε από τους δρόμους του Ντάλας εκείνον τον σημαδιακό Νοέμβρη του 1963.
Το προεδρικό ζεύγος μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και στον δρόμο η Τζάκι κοιτούσε τον ετοιμοθάνατο άντρα της κλαίγοντας: «Τι έκαναν; Τι έχουν κάνει;». Μόνο αργά στη ζωή του, όταν πέρασαν πάνω από 12 χρόνια, άνοιξε το στόμα του ο Κλιντ για τις στιγμές που άλλαξαν τόσο μια χώρα όσο και μια ζωή. Τη δική του ζωή, αναμφίβολα.
Τόσο αυτός όσο και τέσσερις ακόμα πρώην συνάδελφοί του στις μυστικές υπηρεσίες έσπασαν τον όρκο σιωπής τους για να γράψουν για τις εποχές που ζούσαν στον Λευκό Οίκο («The Kennedy Detail»). Παρά τις αποκαλύψεις όλων τους όμως, η πιο ενδιαφέρουσα μαρτυρία παραμένει αυτή του Κλιντ, που ήταν εξουσιοδοτημένος άλλωστε με την προσωπική προστασία της Πρώτης Κυρίας.
Αν και όλοι τον θυμούνται να τρέχει ξοπίσω από τη λιμουζίνα εκείνη τη μέρα στο Ντάλας, έτσι όπως καταγράφηκε στο φιλμ να σκαρφαλώνει άρον-άρον στο καπό του αμαξιού για να ρίξει το σώμα του μπροστά στις σφαίρες.
«Άκουσα τον πρώτο πυροβολισμό, είδα τον πρόεδρο να πιάνει τον λαιμό του, να γέρνει αριστερά και κατάλαβα πως κάτι πάει στραβά», ανακαλεί με έναν ευδιάκριτο κόμπο στον δικό του λαιμό. «Όταν έφτασα στο προεδρικό όχημα, όπως το προσέγγιζα, ένας τρίτος πυροβολισμός ακούστηκε, χτυπώντας τον πρόεδρο στο κεφάλι, λίγο πάνω από το δεξί αυτί, ο οποίος άφησε μια τρύπα στο μέγεθος περίπου της παλάμης μου».
Πώς να ξεχάσει αυτές τις εικόνες; «Υπήρχαν αίματα και μυαλά ριγμένα πάνω μου και στο αμάξι. Βοήθησα την κυρία Κένεντι να καθίσει στο πίσω κάθισμα και ο πρόεδρος έπεσε στα πόδια της. Ήμουν αρκετά σίγουρος πως ήταν θανάσιμο το τραύμα. Η Πρώτη Κυρία ήταν σοκαρισμένη. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε, ήταν καλυμμένη στο αίμα».
Στον δρόμο για το νοσοκομείο, κανείς δεν μιλούσε, εκτός από κείνο το «Ω, Τζακ, τι έκαναν;» που μουρμούριζε διαρκώς η Τζάκι στον αιμόφυρτο άντρα της. Ο Κλιντ θυμάται πολλά ακόμα από τη ζωή των Κένεντι στον Λευκό Οίκο και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του ή γράφει τα απομνημονεύματά του ξεπηδούν από ειδησούλες και ανεκδοτολογικά χωρατά μέχρι και αποκαλύψεις σκανδαλώδους περιεχομένου. Όπως για το φερόμενο προεδρικό ειδύλλιο με την Μέριλιν!
Και κάτι ακόμα: παρά το γεγονός ότι συνδέθηκε απόλυτα με την πορεία του Κένεντι, ο Χιλ μέτρησε 17 χρόνια θητείας δίπλα σε πέντε αμερικανούς προέδρους! Στο πόνημά του «Πέντε πρόεδροι» ανακαλεί τις προσωπικές του στιγμές με τους ενοίκους του Οβάλ Γραφείου που υπηρέτησε πάντα με τη ζωή του, από τον Αϊζενχάουερ και τον Κένεντι μέχρι τον Τζόνσον, τον Νίξον και τον Φορντ…
Πρώτα χρόνια
Ο Κλιντ Χιλ γεννιέται στις 4 Ιανουαρίου 1932 σε πόλη της Βόρειας Ντακότα, αν και οι νορβηγοί μετανάστες γονείς του τον εμπιστεύτηκαν τριών μηνών μωρό στο τοπικό ορφανοτροφείο. Από κει τον υιοθέτησε μια άλλη φαμίλια νορβηγών εμιγκρέδων, οι Χάουγκεν, που απλοποίησαν κάποια στιγμή το επίθετό τους σε Χιλ.
Σε μια πολίχνη της Βόρειας Ντακότα θα μεγαλώσει με την αδερφή του, ζώντας ήρεμα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όπως θυμάται. Μετά το σχολείο, θα σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, όπου την ώρα που μαθαίνει ιστορία είναι μέλος σε αρκετές κολεγιακές ομάδες σπορ, από μπάσκετ και ράγκμπι μέχρι και μπέιζμπολ.
Αποφοιτά το 1954 με πτυχίο στην ιστορία και τη φυσική αγωγή και κατατάσσεται κατόπιν στον στρατό, θέλοντας τώρα να γίνει πράκτορας, εκεί που μέχρι πρότινος ονειρευόταν ακαδημαϊκή καριέρα. Και γίνεται τελικά, υπηρετώντας στην Υπηρεσία Αντικατασκοπείας μέχρι το 1957. Εκείνη τη χρονιά, θα εγκαταλείψει τις ένοπλες δυνάμεις για να προσχωρήσει στη Μυστική Υπηρεσία. Τον τοποθετούν στο Ντένβερ και αναλαμβάνει καθαρά πρακτόρικη δράση στο πεδίο.
Και είναι μάλιστα τόσο καλός που το 1958 τον τοποθετούν στην προσωπική φρουρά του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ! Τώρα είναι μέλος της ελίτ ομάδας ασφαλείας του Λευκού Οίκου και προστατεύει τον ίδιο τον πρόεδρο. Συνεχίζοντας να μετρά ένα άψογο μητρώο, του εμπιστεύονται την ίδια ακριβώς θέση όταν στο ύπατο αξίωμα των ΗΠΑ εκλέγεται ο Τζον Κένεντι το 1960.
Τώρα του δίνουν να φυλά την Πρώτη Κυρία και τα παιδιά της, τους οποίους συνέχισε μάλιστα να προστατεύει για κάναν χρόνο μετά τη δολοφονία του προέδρου…
Η δολοφονία που άλλαξε τον κόσμο
Τέξας, 22 Νοεμβρίου 1963. Πλήθος κόσμου περιμένει ζητωκραυγάζοντας την αυτοκινητοπομπή που μεταφέρει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, ο Αβραάμ Ζαπρούντερ, ένας ρώσος εμιγκρές που εργαζόταν ως μόδιστρος και είχε αγαπημένο του χόμπι να κινηματογραφεί όλα όσα ζούσε.
Εκείνη τη μέρα είχε βγει στον δρόμο περιμένοντας και ο ίδιος τον πρόεδρο των ΗΠΑ και κρατώντας στα χέρια του την 8 χιλιοστών κάμερά του. Μερικές στιγμές αργότερα, θα απαθανάτιζε ένα κολοσσιαίο γεγονός της σύγχρονης αμερικάνικης ιστορίας.
Το βίντεο του Ζαπρούντερ διαρκεί μόλις 26,6 δευτερόλεπτα και μετρά 486 έγχρωμα καρέ, χωρίς ήχο. Το καρέ 313 είναι εκείνο που καταγράφει τη σφαίρα να διαπερνά το κρανίο του αμερικανού προέδρου, προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας. Είναι όμως και το υλικό που έδειξε σε όλο τον πλανήτη την πράξη αυτοθυσίας του Κλιντ Χιλ και την αποφασιστική γενναιότητα με την οποία τρέχει, σκαρφαλώνει στο κινούμενο όχημα και ρίχνεται κυριολεκτικά πάνω στον πρόεδρο και τη σύζυγό του θέτοντας τη δική του ζωή σε άμεσο κίνδυνο.
Τα πρώτα 12 χρόνια μετά τη δολοφονία του Κένεντι το φιλμάκι διατηρήθηκε μάλιστα στο σκοτάδι. Κανείς δεν το είχε δει. Ήταν μόλις το 1975 που παρακολούθησε το υλικό ένας γνωστός αμερικανός δημοσιογράφος (Τζεράλντο Ριβέρα) χαρακτηρίζοντάς το ως «το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω δει ποτέ σε ταινία». Το 1999 η κυβέρνηση των ΗΠΑ συμφώνησε με την οικογένεια Ζαπρούντερ και έναντι 16 εκατ. δολαρίων αγόρασε και έκτοτε διατηρεί το φιλμ στα Εθνικά Αρχεία.
Στην ανοιχτή λιμουζίνα επέβαιναν λοιπόν στα πίσω καθίσματα το προεδρικό ζεύγος και αμέσως μπροστά τους ο κυβερνήτης του Τέξας και η σύζυγός του. Στις μπροστινές θέσεις ήταν ο οδηγός, μέλος της Μυστικής Υπηρεσίας, και ο σωματοφύλακας του Κένεντι, Ρόι Κέλερμαν.
Ο Χιλ έτρεχε πλάι στο συνοδευτικό αμάξι ακριβώς πίσω από τη λιμουζίνα, στο αριστερό φτερό του, και όταν άκουσε τον πυροβολισμό άνοιξε το βήμα του, σκαρφάλωσε στον πίσω προφυλακτήρα της λιμουζίνας, σύρθηκε στο καπό και έφτασε στις πίσω θέσεις.
Στιγμές μετά τις θανάσιμες σφαίρες, η κυρία Κένεντι προσπαθούσε πανικόβλητη να σκαρφαλώσει στο καπό. Ο Χιλ ήταν που την έσπρωξε πίσω στο κάθισμά της και κάλυψε τόσο την ίδια όσο και τον θανάσιμα τραυματισμένο πρόεδρο με το σώμα του. Ο σωματοφύλακας μίλησε κατόπιν -παρέα με τρεις ακόμα προεδρικούς σωματοφύλακες- στη διερευνητική Επιτροπή Γουόρεν, τον Μάρτιο του 1964, λογοδοτώντας γιατί δεν υπήρχε όρθιος πράκτορας στην ειδική θέση στον πίσω προφυλακτήρα της λιμουζίνας.
Ο Κένεντι ήταν γνωστό πως δεν ήθελε εκεί σωματοφύλακες και τους είχε κατσαδιάσει μάλιστα όταν ανέβηκε ο Χιλ στην πίσω γωνία της λιμουζίνας λίγες μέρες νωρίτερα, σε προεδρική επίσκεψη στη Φλόριντα. Ο Χιλ επέμενε πως και εκείνη τη μέρα είχε κρεμαστεί στη γωνιά του στο αμάξι, στην αρχή της πορείας της αυτοκινητοπομπής, τα άκουσε όμως και πάλι από τον πρόεδρο και κατέβηκε. Και πράγματι φωτογραφίες του κόσμου από τις πρώτες στιγμές της επίσκεψης τον δείχνουν ακριβώς εκεί!
Ο συνάδελφός του, Τζέραλντ Μπλέιν, είπε άλλωστε στην Επιτροπή Γουόρεν πως η λιμουζίνα ήταν έτοιμη να βγει στον αυτοκινητόδρομο, αναπτύσσοντας πια μεγάλες ταχύτητες, κι έτσι κατά τη συνήθη διαδικασία δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να βρίσκεται άνθρωπος κρεμασμένος στο αμάξι.
Ο Χιλ κατάφερε να αρπαχτεί από τη λιμουζίνα παρά το γεγονός ότι με το που άκουσε τον πυροβολισμό, ο οδηγός πάτησε το γκάζι. Είχε μόλις πιαστεί και λίγο έλειψε να γκρεμιστεί, ξαναβρίσκοντας ωστόσο την ισορροπία του. Όταν είδε την Πρώτη Κυρία να προσπαθεί να ανέβει στο καπό και τη σταμάτησε, νόμισε πως το έκανε για να πιάσει ένα κομμάτι από το κρανίο του προέδρου που βρισκόταν εκεί. Αυτό είπε τουλάχιστον στην Επιτροπή.
Ο πράκτορας ούρλιαζε μετά «στο νοσοκομείο! Στο νοσοκομείο!». Στον δρόμο μάλιστα, γύρισε κάποια στιγμή στο αμάξι που ακολουθούσε τη λιμουζίνα και έκανε νόημα στους πράκτορες πως ο πρόεδρος δεν θα την έβγαζε καθαρή. Περιμένοντας έξω από τα επείγοντα, ο Χιλ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον γενικό εισαγγελέα Ρόμπερτ Κένεντι, αδερφό του Τζον, αν και δεν του είπε τα κακά μαντάτα. Περιορίστηκε απλώς να τον ενημερώσει πως «τα πράγματα είναι όσο κακά παίρνει».
Παρά το γεγονός ότι όλοι στη Μυστική Υπηρεσία ήταν σοκαρισμένοι από την αποτυχία τους να προστατεύσουν τον Κένεντι, όλοι κυριολεκτικά συμφωνούσαν πως η ταχύτατη και εξόχως γενναία παρέμβαση του Χιλ ήταν πραγματικά άμεμπτη. Λίγες μόνο μέρες μετά την κηδεία του προέδρου, ο σωματοφύλακας τιμήθηκε στην Ουάσιγκτον για τη γενναιότητά του. Και την ώρα που πενθούσε για την τραγική απώλεια του άντρα της, η ίδια η Πρώτη Κυρία έκανε την εμφάνισή της στην τελετή για να τον ευχαριστήσει προσωπικά!
Η ζωή μετά
Ο Χιλ παρέμεινε στο πλευρό της Τζάκι και των παιδιών της μέχρι και λίγο μετά τις εκλογές του 1964, καθώς τώρα ο νέος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον τον ζητούσε ονομαστικά στην προσωπική του φρουρά. Το 1967 έγινε μάλιστα η προσωπική σκιά του Τζόνσον, συνοδεύοντάς τον παντού, ακόμα και σε μέρη που δεν συνηθίζονταν να μπαίνουν οι σωματοφύλακες. Τώρα άλλωστε ήταν ο επικεφαλής της προεδρικής φρουράς και χάραζε κάθε φορά τόσο τη διαδρομή όσο και το σχέδιο για την προστασία του υψηλού προσώπου.
Όταν τον προεδρικό θώκο κατέλαβε ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Χιλ προστάτευε τόσο τον ίδιο αρχικά όσο και τον αντιπρόεδρο Σπίρο Άγκνιου αργότερα. Λίγο πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 1975, τοποθετήθηκε στο στρατηγείο της Μυστικής Υπηρεσίας ως αναπληρωτής διευθυντής της.
Στην πρώτη ποτέ συνέντευξη το 1975, ο Χιλ εξομολογήθηκε πόσο λυπημένος ήταν που δεν μπόρεσε να φτάσει στον πρόεδρο ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα ώστε να φάει αυτός την τρίτη και θανάσιμη σφαίρα. Παρά το γεγονός ότι δεν τον κατηγόρησε ποτέ κανείς, ο μεγαλύτερος κριτής ήταν πάντα ο εαυτός του.
Μετά το πέρας της επαγγελματικής του καριέρας, ζούσε ήρεμα σε μια φάρμα της Βιρτζίνια, εκδίδοντας κατά καιρούς διάφορα βιβλία τόσο με το περιστατικό όσο και με τη ζωή στον Λευκό Οίκο. Οι «Πέντε μέρες του Νοέμβρη» εκδόθηκαν το 2013, στα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Κένεντι, και έγιναν μπεστ-σέλερ. Και οι «Πέντε πρόεδροι» το 2016, όπου μοιράζεται όσα θυμάται από τη θητεία του δίπλα σε πέντε αμερικανούς ηγέτες. Το πρώτο του πόνημα ήταν το «Η κυρία Κένεντι κι εγώ».
Στην προσωπική του ζωή, τη στιγμή της δολοφονίας ήταν παντρεμένος με μια γυναίκα, με την οποία απέκτησε δυο γιους, αν και στις πρόσφατες συνεντεύξεις του εμφανίζεται χωρισμένος ή σε διάσταση με τη σύζυγό του, δεν το έχει ξεκαθαρίσει ακριβώς. Το 2013 πάντως, όταν μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, ζούσε με μια κοπέλα κατά 33 χρόνια νεότερή του.
Στην πιο αστεία πλευρά της δράσης του, ο Χιλ θυμάται τις διασκεδαστικές στιγμές που η κυρία Κένεντι ζητούσε τη βοήθειά του για να καπνίσει. Βλέπετε ο σύζυγός της δεν ήθελε να φουμάρει κι εκεί απευθυνόταν στον Κλιντ να κρατά τσίλιες για ένα γρήγορο τσιγαράκι! Θυμάται πάντα το πόσο ακριβής ήταν ο Άικ, που έφτανε στο Οβάλ Γραφείο κάθε μέρα στις 8:00 το πρωί ακριβώς, ξέκλεβε μετά λίγο χρόνο για να απολαύσει άλλο ένα γουέστερν και μιλούσε συνεχώς στον Κλιντ για το απίστευτο πάθος του με το γκολφ.
Ανακαλεί επίσης το πόσο απρόβλεπτος ήταν ο Τζόνσον, που βγήκε κάποια χαράματα από το προεδρικό αεροσκάφος με τις πιτζάμες για να αγοράσει χριστουγεννιάτικα δώρα στους δικούς του σε έναν στρατιωτικό σταθμό ανεφοδιασμού! Κι ενώ ο αγαπημένος του πρόεδρος ήταν πιθανότατα ο Φορντ, ένας «άνθρωπος προσγειωμένος» όπως μας λέει, δεν έκρυψε ποτέ την απέχθεια που του προκαλούσε ο Νίξον, τον οποίο θεωρούσε πως ήταν κρυψίνους και σχεδόν ερημίτης.
Τι είχαν όμως όλοι οι πρόεδροι που υπηρέτησε παρά τη διαφορετικότητα του καθενός; «Ένα πράγμα ήταν κοινό σε όλους τους, το μεγάλο τους ‘‘εγώ’’», μας λέει…
