Το 1892, ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ζητά ένα ακόμη δάνειο από την Αγγλία και τη Γαλλία, αν και η Αθήνα είχε ήδη δανειστεί την τελευταία δεκαετία σχεδόν 30 εκατομμύρια στερλίνες.
Το φθινόπωρο του 1892, λοιπόν, το Λονδίνο στέλνει στην Αθήνα τον πρώην στρατιωτικό Εδουάρδο Λω, προκειμένου να εξετάσει επιτόπου ενδελεχώς τα ελληνικά δημοσιονομικά πράγματα. Τα πράγματα παίρνουν μια τροπή που κάτι μας θυμίζει από το σήμερα. Ο Λω γίνεται ασμένως δεκτός από το κυβερνών κόμμα, αλλά η κοινή γνώμη τον εχθρεύεται ανοιχτά.
Επί ένα τετράμηνο ο Βρετανός σερ εντρυφά στα κιτάπια των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών που μερικές φορές υπολογίζουν ακόμα και ότι το τρέχον οικονομικό έτος έχει 14 μήνες προκειμένου να συμψηφιστούν τα ασυμψήφιστα.
Το πόρισμα του μνημονίου Λω μας θυμίζει το σήμερα. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό δημόσιο δαπανά χρήματα, τα οποία δε διαθέτει, ότι οι αιτίες της κρίσης έγκεινται στις στρατιωτικές δαπάνες και την κακή διαχείριση του δημόσιου κορβανά, ότι όσο πιο ανίκανο ήταν το ελληνικό κράτος να συλλέξει τους φόρους, τόσο πιο ανενδοίαστο ήταν στον άμετρο δανεισμό.
Ο Εδουάρδος Λω είχε ερωτευθεί τρελά μια καλλονή της εποχής, την Αικατερίνη Χατσοπούλου, και αποχωρώντας τον Μάρτιο του 1893 καταλήγει σε κάποιες αισιόδοξες προοπτικές, ότι η Ελλάς θα είχε εντός του 93 πρωτογενές πλεόνασμα με δαπάνες 95 εκατομμυρίων 500 χιλιάδων δραχμών έναντι εσόδων ύψους 99 εκατομμυρίων 500 χιλιάδων δραχμών. Η κατακλείδα του μνημονίου Λω θυμίζει τις διπλωματικές κατακλείδες των σημερινών εκθέσεων της τρόικας, τηρουμένων πάντα των αναλογιών…
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!
