Ξεχνάω ποια είναι η Ουαλία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ποια η προϊστορία της και το ειδικό της βάρος. Αφού έφθασε μέχρι να διεκδικεί παρουσία στον τελικό, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην πιστεύουν οι παίκτες της ότι δεν μπορούν να το καταφέρουν.
Το ίδιο ισχύει και για την Πορτογαλία. Δεν είναι μέγεθος πρώτης γραμμής. Κυκλοφορεί σε δεύτερο πλάνο. Πορτογαλία είναι, όχι Ιταλία και Γερμανία, Ισπανία και Γαλλία. Έχουν περάσει οι εποχές που η εθνική Πορτογαλίας έκανε το μπαμ στο μουντιάλ του 1966 και η Μπενφίκα διεκδικούσε τον τίτλο βασίλισσας της Ευρώπης από την Ρεάλ. Οι δε επιτυχίες της Πόρτο δεν «ανέστησαν» το κύρος των Λουζιτανών.
Ξεχνάμε επίσης τον κωλομπαρίστικο τρόπο που προκρίθηκε η Πορτογαλία μέχρι τα προημιτελικά. Το παιχνίδι με την Ουαλία, με όποιον αντίπαλο θα κοντραριζόταν, έχει τη δική του σημασία.
Η Ελλάδα δεν είχε κλείσει ξενοδοχεία στην Πορτογαλία μέχρι την ημέρα του τελικού το 2004. Ποιος τρελός θα περίμενε ότι η ομάδα θα έφθανε να διεκδικήσει την κούπα. Ουδείς. Όταν, όμως, κερδίσαμε την Γαλλία, τότε όλοι, από τον Ρεχάγκελ μέχρι τον τελευταίο αναπληρωματικό, ΠΙΣΤΕΨΑΝ στο θαύμα.
Έτσι και με την Ουαλία και την Πορτογαλία. Θα παίξουν για να πάνε τελικό. Αισθάνονται σπουδαίοι. Να πετύχουν κάτι σπουδαίο. Μια διάκριση ξεχωριστή, υπεράνω από τα κυβικά τους.
Θρυλικός Αποδυτηριάκιας / 30meresmpala.gr.
