Στο μεσαίωνα όμως όταν η επιστήμη «δεν είχε προχωρήσει» τόσο, τα βασανιστήρια ήταν σωματικά και σπάνια ο βασανιζόμενος έβγαινε ζωντανός.
Το λίκνο του Ιούδα: βασανιστήριο κυρίως για τους ομοφυλόφιλους και τις μοιχές. Μια ξύλινη πυραμίδα στην οποία καθίζανε δια της βίας γυμνό το θύμα. Έδεναν τα πόδια του τεντωμένα, και στη συνέχεια με έναν ειδικό μηχανισμό, ο βασανιστής γύριζε το θύμα αργά γύρω γύρω. Από το βάρος του ο βασανιζόμενος «σκιζόταν» επάνω στη μύτη της πυραμίδας. Η μύτη δεν καθαριζόταν ποτέ έτσι ήταν γεμάτη αίμα, πύον, ακαθαρσίες και το θύμα πέθαινε τελικά από μολύνσεις στο έντερο.
Η εκδορά: Αυτό ακριβώς που λέει η λέξη. Ο βασανιστής έγδερνε ζωντανό το θύμα του, που είχε ακινητοποιήσει προηγούμενα σε ένα δέντρο, ή σε κάποιον πάσαλο. Το βασανιστήριο ξεκινούσε πάντα από την εκδορά του προσώπου και σιγά σιγά, ο βασανιστής έγδερνε λωρίδα λωρίδα και το υπόλοιπο κορμί. Λένε ότι τα περισσότερα θύματα πέθαιναν πριν το λεπίδι φτάσει στον θώρακα.
Το αχλάδι της αγωνίας: Βασανιστήριο- προειδοποίηση, που δεν επέφερε το θάνατο. Θύματα ήταν οι ψεύτες, οι βλάσφημοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες που είχαν την ατυχία να αποβάλλουν στη γέννα. Ένα χάλκινο όργανο σε σχήμα μεγάλου αχλαδιού δια της βίας έμπαινε από τον βασανιστή στις οπές του θύματος. (στο στόμα για τους βλάσφημους και τους ψεύτες, στον πρωκτό για τους ομοφυλόφιλους και στον κόλπο για τις γυναίκες). Με τη βοήθεια μιας βίδας που γυρνούσε ο βασανιστής το αχλάδι άνοιγε και στη συνέχεια έσκιζε το θύμα. Δεν έχουν αναφερθεί θάνατοι παρά μόνο ανεπανόρθωτες παραμορφώσεις.
Ο Ισπανικός γάιδαρος: βασανιστήριο μόνο για μοιχές και ομοφυλόφιλους. Ένα ξύλινο όργανο μακρόστενο σαν την ράχη του γαϊδάρου. Στην κορυφή ήταν αιχμηρό. Τα θύματα κάθονταν γυμνά επάνω ενώ στα πόδια τους είχαν τοποθετήσει επιπλέον βάρος. Ο Βασανιστής μετέφερε από τη μια άκρη στην άλλη το θύμα μέχρι να ομολογήσει το «έγκλημα» του. Συχνά τα θύματα πέθαιναν με φριχτούς πόνους.
Το πιρούνι του αιρετικού: Αυτό δεν ήταν ακριβώς βασανιστήριο, αλλά κομμάτι της απολογίας του αιρετικού, ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης. Πριν απολογηθεί λοιπόν, οι ιεροεξεταστές έδεναν στο λαιμό του ένα πιρούνι με 4 αιχμές. Δυο να πιέζουν το κάτω μέρος της γνάθου και 2 να πιέζουν το λαιμό. Το θύμα δεν μπορούσε ούτε να κουνήσει το κεφάλι του, αλλά ούτε καν να μιλήσει αφού σε κάθε κίνηση του, οι αιχμές τον κάρφωναν. Κατά τα άλλα είχε το δικαίωμα της απολογίας.
Ανασκολοπισμός: Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι για αυτό. Ένας μακρύς μυτερός πάσσαλος έμπαινε από τον πρωκτό του θύματος και έβγαινε από τον ώμο του. Το θύμα παρέμενε έτσι για ημέρες μέχρι να βγει η ψυχή του μέσα σε φριχτούς πόνους. Ευρέως η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε από τον Βλάντ Ντρακούλ σε Τούρκους αιχμαλώτους, ενώ κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τελειοποιήθηκε. Ο πάσσαλος λειάνθηκε και οι ανασκολοπιστές τον έβαζαν μέσα στο κορμί του θύματος δίχως να πειράξουν κάποιο ζωτικό εσωτερικό όργανο. Το θύμα έμενε ζωντανό για περισσότερες ημέρες.
Ο τιμωρός του μαστού: όργανο βασανισμού αποκλειστικά και μόνο για γυναίκες. Εάν είχε μια γυναίκα μια κρεατοελιά χαμηλά στην κοιλιά ήταν ερωμένη του σατανά και έπρεπε να βασανιστεί, εάν μια γυναίκα είχε παράνομο δεσμό, ή ο άνδρας της δεν την βρήκε παρθένα την πρώτη νύχτα του γάμου, είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τον τιμωρό. Μεταλλικό αντικείμενο με δόντια που έκλεινε γύρω από τον μαστό. Εάν το θύμα δεν πέθαινε τότε έμενε για πάντα σημαδεμένο στην καλύτερη περίπτωση και ακρωτηριασμένο. Με περίσσιο σαδισμό οι βασανιστές πολλές φορές πύρωναν το όργανο πριν το χρησιμοποιήσουν στην ευαίσθητη επιδερμίδα.
Η σιδερένια Παρθένα: Έτσι την αποκαλούσαν οι χωρικοί του 16ου αιώνα. Η επίσημη ονομασία ήταν η «Παναγιά της Νυρεμβέργης». Μια μεταλλική όρθια κάσα με καρφιά στο εσωτερικό της. Τα καρφιά ήταν τοποθετημένα σε συγκεκριμένα σημεία. Το θύμα κλεινόταν μέσα στην κάσα, οι βασανιστές έκλειναν την πόρτα και τα καρφιά –στρατηγικά τοποθετημένα- τον κάρφωναν, δίχως να επιφέρουν τον θάνατο. Έμενε εκεί μέσα για ημέρες. Δεν άκουγε τι συνέβαινε έξω. Όταν άνοιγε η πόρτα συνήθως πέθαινε από τους πόνους και τις ανοιχτές πληγές που προηγούμενα είχαν ταπωθεί από τα καρφιά.
Ο χάλκινος ταύρος: Αρχαιοελληνικό βασανιστήριο. Ένας ταύρος κατασκευασμένος από χαλκό, με μια ειδική μικρή πόρτα που έμπαινε μέσα το θύμα. Στη συνέχεια ο ταύρος μεταφερόταν και ακουμπούσε επάνω σε κάρβουνα, ή μεγάλη εστία φωτιάς. Ο βασανιζόμενος σφάδαζε από τον πόνο κλεισμένος μέσα στο χάλκινο βόδι. Λίγο αργότερα τελειοποιήθηκε περισσότερο με ειδικούς σωλήνες που μετέφεραν τις κραυγές του θύματος προς τα έξω και έμοιαζαν σαν τις κραυγές ενός ταύρου.
