Κάθε καλοκαίρι και ένα πάρτι. Οι ίδιοι το ονομάζουν φεστιβάλ «ΟΥΦΟλογίας». Είναι όσοι (χιλιάδες) συρρέουν σε ετήσια βάση στην περιοχή του Ρόσγουελ για να διατρανώσουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξακολουθεί να συγκαλύπτει αυτό που πραγματικά συνέβη στην πόλη στις 7 Ιουλίου του 1947.
Ήταν τότε που η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία εξέδωσε μια ανακοίνωση που θα τροφοδοτούσε το πλέον πολυθρύλητο σενάριο επαφής ανθρώπων με εξωγήινους.
Στην ανακοίνωση γινόταν λόγος για «ανεύρεση συντριμμιών από ιπτάμενο δίσκο» στα περίχωρα του Ρόσγουελ. Είναι η πόλη -στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ- όπου λειτούργησε από το 1941 έως το 1967 η μεγαλύτερη βάση της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης της USAF.
Την επομένη η τοπική εφημερίδα «Roswell Daily Record» φιλοξένησε στο πρωτοσέλιδο της την είδηση με πηχαίο τίτλο. Η στρατιωτική διοίκηση των ΗΠΑ αντιλήφθηκε, χωρίς χρονοτριβή, ότι είχε υποπέσει σε γκάφα ολκής.
Ο γραφιάς της βάσης που πρώτος χρησιμοποίησε (εκκούσια ή μη) τον όρο «flying disc» ήταν σαφές ότι έδρασε αυτοβούλως. Ποτέ δεν κατονομάστηκε και κατ’ επέκταση ποτέ δεν γνωστοποιήθηκε ποια ήταν η τύχη του.
Η αρχική ανακοίνωση ανακλήθηκε άμεσα. Η νέα ανέφερε ότι αυτά που είχε βρει ο ραντζέρης Μακ Μπρέιζελ ήταν τα συντρίμμια ενός μετεωρολογικού αερόστατου μεγάλου ύψους. Διοργανώθηκε μάλιστα και συνέντευξη Τύπου, όπου παρουσιάστηκαν τα συντρίμμια για να επιβεβαιωθεί ότι δεν ήταν εξωγήινα! Κατόπιν αυτού, η υπόθεση έκλεισε. Kαι ξεχάστηκε γρήγορα.
Το περιστατικό «Ρόσγουελ» παρέμεινε στο «ψυγείο» για τρεις δεκαετίες. Έως και το 1978 που το ξέθαψε ένας πυρηνικός φυσικός. Λεγόταν Στάντον Φρίντμαν και μόλις είχε ξεκινήσει… καριέρα επαγγελματία «Ουφολόγου».
Ο Φρίντμαν πίστευε ότι δεχόμασταν τακτικές επισκέψεις από έναν συγκεκριμένο εξωγήινο πολιτισμό και δήλωνε βέβαιος ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνωμοτούσε από τη δεκαετία του ’40 για να κρατήσει την ιστορία μυστική.
Ασχολήθηκε εκτενώς με την υπόθεση, δημοσιεύοντας τις απόψεις του και παίρνοντας συνεντεύξεις από μάρτυρες του συμβάντος του Ρόζγουελ. Η απήχηση του ήταν τεράστια στους λάτρεις των ΑΤΙΑ και τους συνωμοσιολόγους. Τόσο που να οδηγήσει σε συγγραφή βιβλίων για την υπόθεση και προβολές ειδικών τηλεοπτικών εκπομπών.
Και κάπως έτσι το περιστατικό στο Ρόσγουελ έγινε θρύλος, με την περιοχή να συμβολίζει την πρωτεύουσα των ΑΤΙΑ.
Τη θεωρία περί συγκεκαλυμμένης ιστορίας υποδαύλισε ο ισχυρισμός ενός«μάρτυρα» των συμβάντων, το 1989. Επρόκειτο για τον πρώην εργολάβο κηδειών Γκλεν Ντένις, ο οποίος δημοσιοποίησε ένα λεπτομερή λογαριασμό, που αποδείκνυε δήθεν ότι στο Ρόσγουελ έγιναν νεκροψίες στους νεκρούς εξωγήινους που περισυλλέχθηκαν από τη συντριβή του ιπτάμενου δίσκου…
Έξι χρόνια αργότερα ο ισχυρισμός αυτός αξιοποιήθηκε κατά το δοκούν. Ένας λονδρέζος επιχειρηματίας, ονόματι Ρέι Σαντίλι, συνεργάστηκε με το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox για να προβληθεί το φοβερό και τρομερό οπτικό υλικό που είχε περιέλθει στα χέρια του. Ήταν ένα φιλμ διάρκειας 17 λεπτών που έδειχνε τη διαδικασία νεκροψίας ενός από τους εξωγήινους, λίγο μετά από τη συντριβή στην Αεροπορική Βάση το 1947.
Είχε φτάσει δήθεν στα χέρια του Σαντίλι από έναν στρατιωτικό cameraman, αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων, που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Η εκπομπή διέλυσε φυσικά τα ρεκόρ τηλεθέασης και προκάλεσε σάλο με την αληθοφάνεια του φιλμ. Οι αναλυτές έβγαλαν αρχικά το συμπέρασμα ότι το δωμάτιο στο οποίο υποτίθεται ότι γινόταν η νεκροψία έμοιαζε με τα δωμάτια των νοσοκομείων του τέλους της δεκαετίας του ’40.
Στο πλάνο εμφανίζονταν περιστασιακά ένα ρολόι, δείχνοντας στον θεατή το χρόνο της νεκροψίας. Το πτώμα δεν διέφερε σε τίποτα από τους υποτιθέμενους εξωγήινους που παρουσιάζονταν σε ταινίες όπως το «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και το «Ε.Τ».
Το δωμάτιο διέθετε ιατρικό εξοπλισμό και δίσκους με ιατρικά εργαλεία. Από το ταβάνι κρεμόταν ένα μικρόφωνο, επάνω από το τραπέζι για να καταγράφει τα ευρήματα του ιατροδικαστή, ενώ μέσα από μια τζαμαρία διακρινόταν ένα ακόμη δωμάτιο.
Το ορατό «καστ» αποτελούνταν από τρία άτομα. Δύο άνδρες, με στολές αντιμετώπισης βιολογικού κινδύνου, έκαναν τη νεκροψία. Ένας τρίτος με μάσκα, κάλυμμα κεφαλιού και στολή χειρουργού, στεκόταν πίσω από το γυάλινο χώρισμα, στο άλλο δωμάτιο.
Το σώμα της νεκροτομής είχε παιδικό μέγεθος με διογκωμένη κοιλιά, χωρίς προφανή σεξουαλικά όργανα και μεγάλα μαύρα μάτια χωρίς κόρη, ίριδα ή βλέφαρα. Το ένα πόδι είχε ένα βαθύ τραύμα, από το οποίο φαίνονταν τα κόκαλα και ο ιστός κάτω από το δέρμα. Ήταν μεν ανθρωποειδές στην εμφάνιση, αλλά διέθετε έξι δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια.
Προτού ακόμα προβληθεί το φιλμ, το θέμα είχε λάβει τόσο μεγάλη έκταση στις ΗΠΑ, που έφτασε έως το Κογκρέσο. Κατόπιν σχετικών ερωτήσεων το Κυβερνητικό Γραφείο Λογοδοσίας ξεκίνησε διερεύνηση και οδήγησε το Γραφείο της Γραμματείας Πολεμικής Αεροπορίας (SECAF) να διεξάγει εσωτερική έρευνα.
Το αποτέλεσμα περιλήφθηκε σε δύο αναφορές. Σύμφωνα με την πρώτη έκθεση (1995), το υλικό που συλλέχθηκε στο Ρόσγουελ το 1947 προερχόταν από ένα άκρως απόρρητο κρατικό πρόγραμμα με το όνομα «Πρόγραμμα Μεγιστάνας». Αποκάλυπτε ότι το αντικείμενο ήταν μεν αερόστατο αλλά όχι μετεωρολογικό: έφερε μικρόφωνα ικανά να εντοπίζουν από μεγάλο ύψος τις πυρηνικές δοκιμές της Σοβιετικής Ένωσης. Και φυσικά δεν ήταν δυνατόν να επικαλεστεί η αεροπορία κάτι τέτοιο εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Το πρόγραμμα μπήκε γρήγορα στο ράφι όταν ανακαλύφθηκαν άλλες, πιο αξιόπιστες μέθοδοι εντοπισμού.
Η δεύτερη έκθεση (1997) κατέληγε ότι οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων εξωγήινων όντων πιθανώς προέρχονταν από ακουσίως ταραγμένες αναμνήσεις στρατιωτικών ατυχημάτων κατά τα οποία προσωπικό είχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και στην ανάκτηση ανθρωπόμορφων ομοιωμάτων κατά την διεξαγωγή στρατιωτικών προγραμμάτων -όπως το πρόγραμμα «High Dive» το οποίο έλαβε χώρα την δεκαετία του ’50- καθώς επίσης και σε φάρσες από διάφορους μάρτυρες και υποστηρικτές των ΑΤΙΑ.
Πέρασαν 11 χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι το φιλμάκι ήταν αποκύημα φαντασίας. Την απάτη «μαρτύρησε» το ίδιο το αμερικανικό δίκτυο, καθώς κάποιες κακοτεχνίες όπως το σπιράλ – καλώδιο τηλεφώνου τοίχου που διακρίνεται (το 1947 δεν υπήρχαν σπιράλ καλώδια…) είχαν θέσει θέμα αξιοπιστίας του.
Η ταινία είχε γυριστεί με ηθοποιούς σε ένα κενό διαμέρισμα στο Βόρειο Λονδίνο, το οποίο διαρρύθμισαν έτσι ώστε να μοιάζει με ιατρική εγκατάσταση της δεκαετίας του 1940. Το σώμα του εξωγήινου το δημιούργησε ένας γλύπτης και το γέμισαν με μυαλό προβάτου καλυμμένο με ζελέ, εντόσθια κοτόπουλου και άλλα ζωικά μέρη ώστε να μοιάζουν με όργανα!
Παρά την καθολική απομυθοποίηση ο δημιουργός του υποτιθέμενου ντοκιμαντέρ, Ρέι Σαντίλι, δεν το… έβαλε κάτω. Το νέο «παραμύθι» του ήταν ότι βρήκε ένα πολύ κακό αντίγραφο μιας γνήσιας νεκροψίας, από το οποίο μπόρεσε να διασώσει μόνο λίγα καρέ.
Το εν λόγω φιλμ μπορεί να εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο, ο εξωγήινος του Ρόσγουελ όμως ζει και βασιλεύει στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Σε βαθμό που να συναγωνίζεται τη δολοφονία του Τζ. Φ. Κένεντι ως η πιο πολύπλοκη θεωρία συνωμοσίας και κυβερνητικής συγκάλυψης.
Αν παραστείς σε κάποια από τα ετήσια «πάρτι» εκεί, στη μυστηριακή μεξικανική έρημο, θα το νιώσεις στο πετσί σου. Διαπιστώνοντας ότι δεν θέλει και πολύ να αρχίσεις να βλέπεις ιπτάμενους δίσκους. Ειδικά όταν σκοτεινιάζει…
