Το K-129 ήταν ένα Σοβιετικό ντιζελοκίνητο υποβρύχιο, ικανό να φέρει βαλλιστικούς πυραύλους, με έδρα τον Σοβιετικό Στόλο Ειρηνικού στην Καμτσάτκα .
Υπό την διοίκηση του Βλαντιμίρ Ιβάνοβιτς Κόμπζαρ, πλοιάρχου α’τάξης, με αψεγάδιαστο βιογραφικό, το υποβρύχιο διεξήγαγε δύο επιτυχημένες περιπολίες διάρκειας 70 ημερών στον βόρειο Ειρηνικό το 1967 πριν ξεκινήσει μια νέα αποστολή τον Φεβρουάριο του 1968, η οποία είχε προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί τον Μάιο.
Αφού πραγματοποίησε δοκιμές κατάδυσης και ανέφερε ότι όλα ήταν καλά, το K-129 (φωτό) δεν έκανε μια αναμενόμενη επικοινωνία μόλις πέρασε τον 180ο μεσημβρινό, την διαχωριστική γραμμή που οριοθετούσε την περιοχή περιπολίας. Η Ρωσική βάση δεν έμαθε νεότερα απ’αυτό.
Αυτό συνέβη κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και το υποβρύχιο επιχειρούσε κοντά στη Χαβάη, καθιστώντας σημαντική την διατήρηση σιγής ασυρμάτου. Αλλά αυτό που άκουσαν στις 8 Μαρτίου 1968 οι Αμερικανοί στο υποβρύχιο σύστημα παρακολούθησης ήχου, SOSUS (sound surveillance system) ήταν ένα «μπαμ» που συνάδει με το θόρυβο ενός υποβρυχίου που εκρήγνυται ή που ίσως να ενδορρήγνυται (δηλαδή να εκρήγνεται προς τα μέσα).
Ενώ τα συντρίμμια του K-129 αγνοούνταν για τους Σοβιετικούς ερευνητές, οι οποίοι τελικά εγκατέλειψαν την έρευνά τους και καταχώρησαν το υποβρύχιο ως «χαμένο στη θάλασσα», οι ΗΠΑ μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τις αναλύσεις του SOSUS για να προσδιορίσουν πού θα μπορούσε να αναπαύεται το Σοβιετικό πλοίο.
Για μήνες, το υποβρύχιο USS Halibut σάρωνε το βυθό του ωκεανού χρησιμοποιώντας σόναρ τελευταίας τεχνολογίας, βρίσκοντας τελικά το ναυάγιο σε βάθος 4.900 μέτρων, περίπου 2.890 χλμ. βορειοδυτικά της Χαβάης, τον Αύγουστο του 1968. Το Halibut εξέταζε διεξοδικά το ναυάγιο, τραβώντας χιλιάδες φωτογραφίες, οι οποίες έδειχναν πόσο από το σκάφος ήταν ακόμα άθικτο.
Οι μυστικές υπηρεσίες του Ναυτικού γνώριζαν ότι το υποβρύχιο θα μπορούσε ακόμα να περιέχει βιβλία με κωδικούς, ενδείξεις για την τεχνολογία των Σοβιετικών υποβρυχίων και ενδεχομένως ακόμη και πυρηνικούς πυραύλους.
Project Azorian: Η μυστική ανέλκυση του K-129
Δεδομένης της μοναδικής ευκαιρίας να ανακτήσουν έναν Σοβιετικό πυρηνικό πύραυλο SS-N-5-Serb χωρίς να το γνωρίζει η Σοβιετική Ένωση, το ναυάγιο του K-129 (φωτό) έλαβε την προσοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Nixon ενέκρινε την προσπάθεια περισυλλογής μετά από μελέτη με τον Υπουργό Άμυνας και τον Λευκό Οίκο.
Για να εξασφαλιστεί ότι η απόπειρα περισυλλογής θα παρέμεινε «μαύρη» (δηλ. κρυφή και απόρρητη), η CIA αντί για το Πολεμικό Ναυτικό, έλαβε την ευθύνη να διεξάγει την επιχείρηση. Το Hughes Glomar Explorer σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε με εντολή της CIA αποκλειστικά για τον σκοπό της διεξαγωγής της μυστικής περισυλλογής του K-129. Χρησιμοποιήθηκε ο γνωστός μεγιστάνας Howard Hughes και συγκεκριμένα η εταιρεία του Global Marine Development Inc. Η επιχείρηση περισυλλογής, που ονομάστηκε Project Azorian, θα ήταν ένα από τα ακριβότερα και βαθύτερα μυστικά του Ψυχρού Πολέμου.
Η ψεύτικη ιστορία που χρησιμοποιήθηκε ως «κάλυψη» ήταν ότι το πλοίο σχεδιάστηκε για να εξορύξει κόνδυλους μαγγανίου από τον βυθό του ωκεανού. Φαινόταν αρκετά εύλογη για να δικαιολογηθεί η παρουσία του πλοίου σ’αυτό το σημείο.
Το Glomar Explorer ήταν ουσιαστικά μια μεγάλη πλατφόρμα από την οποία θα ξεκινούσε ένα όχημα με κάτι σαν δαγκάνες μέσω μιας κεντρικής δεξαμενής με πόρτες στο βυθό που θα μπορούσαν να ανοίξουν. Η δεξαμενή ήταν αρκετά μεγάλη για να χωρέσει το υποβρύχιο μόλις αυτό μεταφερόταν από τα βάθη του ωκεανού.
Αλλά τον Ιούνιο του 1974, λίγο πριν από την πλεύση του Glomar Explorer (φωτό), κλέφτες διέρρηξαν ένα από τα γραφεία του Hughes και έκλεψαν έγγραφα που τον συνέδεαν με τη CIA. Σύντομα φήμες σχετικά με την επιχείρηση άρχισαν να διαρρέουν.
Η επιχείρηση προχώρησε όπως είχε προγραμματιστεί, αλλά όταν το μπροστινό μισό K-129 ανυψώθηκε, έσπασε στα δύο και το μέρος που περιείχε τον πύργο και το κεντρικό τμήμα, έπεσε και πάλι στο βυθό. Οι προσπάθειες να ανεκλυστεί το χαμένο τμήμα έπρεπε να ακυρωθούν καθώς η είδηση για τη μυστική επιχείρηση είχε γίνει γνωστή. Μερικές εφημερίδες ισχυρίζονταν ότι σπαταλούνταν εκατομμυρία δολάρια από τα χρήματα των φορολογουμένων.
Η CIA εξέδωσε μια δήλωση ότι δεν μπορούσε «ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει» τις ιστορίες σχετικά με την προσπάθεια ανέλκυσης. Τελικά, η CIA δεν έλαβε τα βιβλία με τους κωδικούς, αλλά ανέλκυσε δύο πυρηνικές τορπίλες και τις σορούς έξι Σοβιετικών ανδρών του πληρώματος, που θάφτηκαν στη θάλασσα.
Η αλήθεια
Η είδηση ότι η μυστική επιχείρηση ανέκλυσης του K-219 κατέληξε σε αποτυχία και ότι ένα μέρος του υποβρυχίου έπεσε ξανά στην θάλασσα, ίσως είναι ένα ψέμα των ΗΠΑ, για να αποκρύψουν το γεγονός ότι έχουν στην κατοχή τους περισσότερα απ’όσα θα ‘θελαν οι άλλοι να γνωρίζουν.
Σ’αυτό συνηγορεί το ότι τον Αύγουστο του 1993, ο Αμερικανός Πρέσβης Malcolm Toon παρουσίασε σε μια Ρωσική αντιπροσωπεία το κουδούνι του υποβρυχίου K-129. Σύμφωνα με το βιβλίο “Red Star Rogue” του Kenneth Sewell, το κουδούνι ήταν μόνιμα εγκατεστημένο στη μέση του πυργίσκου του Κ-129, δείχνοντας έτσι ότι εκτός από την πλώρη του υποβρυχίου, το κρίσιμο και πολύτιμο μεσαίο τμήμα του υποβρυχίου ανεκλύστηκε τουλάχιστον εν μέρει από το Project Azorian.
Ο Αμερικανός πλοίαρχος εν αποστρατεία Peter Huchthausen, πρώην ναυτικός ακόλουθος στη Μόσχα, είχε μια σύντομη συνομιλία το 1987 με Σοβιετικούς ναυάρχους σχετικά με το Κ-129 (φωτό). Ο Huchthausen ισχυρίζεται ότι ο ναύαρχος Peter Navojtsev του είπε: «Πλοίαρχε, είσαι πολύ νέος και άπειρος, αλλά θα μάθεις ότι υπήρχαν κάποια ζητήματα που και τα δύο έθνη συμφώνησαν να μην συζητούν και ένα από αυτά είναι οι λόγοι που χάσαμε το K-129».
Το 1995, όταν ο Huchthausen άρχισε να δουλεύει σε ένα βιβλίο για τον Σοβιετικό υποβρύχιο στόλο, πήρε συνέντευξη από τον ναύαρχο Victor Dygalo, ο οποίος δήλωσε ότι η αληθινή ιστορία του K-129 δεν αποκαλύφθηκε λόγω της άτυπης συμφωνίας των ανώτερων ναυτικών διοικήσεων των δύο χωρών. Ο σκοπός αυτής της μυστικότητας, δήλωσε, είναι να σταματήσει οποιαδήποτε περαιτέρω έρευνα για τις απώλειες του Αμερικανικού USS Scorpion και του K-129. Ο Huchthausen δηλώνει ότι ο Dygalo του είπε να «παραβλέψει αυτό το ζήτημα και ελπίζει ότι θα έρθει ο καιρός που θα ειπωθεί η αλήθεια στις οικογένειες των θυμάτων».
Το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν απένειμε μετά θάνατον Παράσημο Ανδρείας σε 98 ναυτικούς που πέθαναν στο K-129, αντί για 83 που ήταν το πλήρωμά του, είναι περίεργο. Η αύξηση του συνολικού πληρώματος του υποβρυχίου κατά σχεδόν 20% θα μπορούσε ενδεχομένως να παρεμποδίσει τις λειτουργίες του σκάφους. Καμμία εξήγηση γι’ αυτό το επίπεδο της επάνδρωσης του υποβρυχίου δεν έχει δοθεί από το Ρωσικό ναυτικό.
Το Αμερικανικό υποβρύχιο USS Swordfish εισήχθη σε ναυπηγείο στην Yokosuka της Ιαπωνίας στις 17 Μαρτίου 1968, λίγο μετά την εξαφάνιση του K-129 (φωτό) για να επισκευάσει εκτάκτως το λυγισμένο περισκόπιο, που υποτίθεται ότι προκλήθηκε από σύγκρουση με πάγο κατά την ανάδυση ενώ πραγματοποιούσε απόρρητες επιχειρήσεις στην Ιαπωνική Θάλασσα.
Μια φωτογραφία του Swordfish αγκυροβολημένο στην Ιαπωνία δημοσιεύτηκε σε Ιαπωνική εφημερίδα δείχνοντας μόνο ένα ένα λυγισμένο περισκόπιο και ένα βαθουλωμένο πύργο. Η θεωρία της σύγκρουσης του K-129 με το USS Swordfish είναι η ανεπίσημη γνώμη πολλών αξιωματικών του Σοβιετικού Ναυτικού, και έχει διαψευστεί επισήμως από το Ναυτικό των ΗΠΑ (ΥΓ.1).
Ο συναρπαστικός και άγνωστος υποβρύχιος Ψυχρός Πόλεμος
Στις αρχές του 1968 ο ανθυπασπιστής του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και ειδικός στις τηλεπικοινωνίες, John Anthony Walker, εισήρθε στην Σοβιετική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον και λόγω χρεών αποφάσισε να πούλησει ένα άκρως απόρρητο έγγραφο (μια κάρτα ραδιοφωνικής κρυπτογράφησης) για αρκετές χιλιάδες δολάρια, ενώ επίσης διαπραγματεύτηκε αμοιβή μεταξύ $500 και $1.000 την εβδομάδα για να κατασκοπεύει για λογαριασμό των Σοβιετικών.
Στις 23 Ιανουαρίου 1968 το Αμερικανικό πλοίο υποκλοπών USS Pueblo (AGER-2) δέχτηκε επίθεση και αιχμαλωτίστηκε από τις δυνάμεις της Βόρειας Κορέας, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα (φωτό).
Ο ιστορικός της CIA, H. Keith Melton, δήλωσε στην εκπομπή “Top Secrets of the CIA”, η οποία προβλήθηκε στο Military Channel στις 5 Φεβρουαρίου 2013:
«Αυτοί [αναφερόμενος στους Σοβιετικούς] είχαν υποκλέψει τα κωδικοποιημένα μηνύματά μας, αλλά ποτέ δεν είχαν καταφέρει να τα διαβάσουν. Και με τον Walker να παρέχει τις κάρτες των κωδικών, αυτό ήταν το μισό που χρειάζονταν για να διαβάσουν τα μηνύματα. Το άλλο μισό που χρειάζονταν ήταν οι ίδιες οι μηχανές.
Παρόλο που ο Walker μπορούσε να τους δώσει εγχειρίδια επισκευής, δεν μπορούσε να τους δώσει μηχανές. Έτσι, μέσα σε ένα μήνα από τότε που ο John Walker εθελοντικά προσέφερε τις υπηρεσίες του, οι Σοβιετικοί κανόνισαν, μέσω των Βορειο-κορεατών, να κάνουν πειρατεία σε ένα πλοίο του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών με τις μηχανές κρυπτογράφησής του και αυτό ήταν το USS Pueblo.
Και στις αρχές του 1968 κατέλαβαν το Pueblo, το πήγαν στο λιμάνι του Wonsan, έβγαλαν γρήγορα τα μηχανήματα… και τα έστειλαν αεροπορικώς στη Μόσχα. Τώρα η Μόσχα είχε και τα δύο μέρη του παζλ. Είχαν τη μηχανή και είχαν έναν Αμερικανό κατάσκοπο, στη θέση του, στο Norfolk, με τις κάρτες κωδικών και με πρόσβαση σε αυτές».
Το Αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο USSScorpion
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, στις 8 Μαρτίου 1968 βυθίζεται μυστηριωδώς το Σοβιετικό υποβρύχιο K-129 βορειοδυτικά της Χαβάης. Το Αμερικανικό πυρηνικό υποβρύχιο USS Scorpion (SSN-589) για μια ασυνήθιστα μακρά περίοδο, που ξεκίνησε λίγο πριν τα μεσάνυχτα τις 20ης Μαΐου 1968 και τελείωσε μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Μαΐου, επιχείρησε να στείλει μήνυμα με τον ασύρματο στον Ναυτικό Σταθμό Ρότα στην Ισπανία, αλλά κατόρθωσε μόνο να φτάσει στον σταθμό τηλεπικοινωνιών του Αμερικανικού Ναυτικού στη Νέα Μάκρη, στην Ελλάδα, που προώθησε τα μηνύματα στο ComSubLant (Υποβρύχια Δύναμη του Στόλου του Ατλαντικού του Αμερικανικού Ναυτικού).
Ο υπολοχαγός John Roberts παρέδωσε το τελευταίο μήνυμα του αντιπλοίαρχου Slattery, ότι προσεγγίζει το Σοβιετικό υποβρύχιο και την ερευνητική ομάδα, με ταχύτητα 15 κόμβων στα 350 πόδια βάθος «για να ξεκινήσει την παρακολούθηση των Σοβιετικών». Έξι μέρες αργότερα τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι είχε ήδη καθυστερήσει να φτάσει στο Norfolk των ΗΠΑ.
Τόσο το βιβλίο “All Hands Down” (των Kenneth Sewell και Jerome Preisler) όσο και το “Scorpion Down” (Ed Offley) δείχνουν προς την κατεύθυνση της εμπλοκής του κατασκοπευτικού δικτύου της KGB, του οποίου ηγείτο ο John Anthony Walker, στην καρδιά των τηλεπικοινωνιών του Αμερικανικού Ναυτικού, αναφέροντας ότι θα μπορούσε να γνωρίζει ότι το Scorpion (φωτό) ερχόταν να ερευνήσει τον Σοβιετικό στολίσκο.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το Ναυτικό και των δύο χωρών συμφώνησε να κρύψει την αλήθεια και για τα δύο επεισόδια. Η πιθανότητα η βύθιση του USS Scorpion να πρόκειται για αντίποινα για το K-129 έχει αναφερθεί από πολλούς ειδικούς.
Το Ισραηλινό υποβρύχιο Dakar
Στις 25 Ιανουαρίου 1968 χάνεται το Ισραηλινό ντιζελοκίνητο υποβρύχιο INS Dakar (φωτό). Παρά τις εκτεταμένες έρευνες κατά τη διάρκεια τριών δεκαετιών, τα συντρίμμια του δεν βρέθηκαν μέχρι το 1999, όπου εντοπίστηκαν μεταξύ Κύπρου και Κρήτης σε βάθος περίπου 3.000 μ.
Το 1997, ο πρώην πλοίαρχος του Ισραηλινού ναυτικού, Michael Eldar, δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο “Dakar”, υποστηρίζοντας ότι η Ισραηλινή έρευνα για το υποβρύχιο δεν ήταν ποτέ σοβαρή, επειδή οι αξιωματούχοι γνώριζαν τι συνέβη σε αυτό.
Αν και είχε εγκριθεί για δημοσίευση από την αρχή στρατιωτικής λογοκρισίας του Ισραήλ, το βιβλίο απαγορεύτηκε για λόγους εθνικής ασφάλειας και τα αντίτυπά του αποσύρθηκαν από τα βιβλιοπωλεία. Η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του Eldar και κατέσχεσε όλα τα έγγραφα που διέθετε σχετικά με το Dakar.
Δύο μέρες αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1968 χάνεται μυστηριωδώς το Γαλλικό ντιζελοκίνητο υποβρύχιο Minerve με 52-μελές πλήρωμα. Τα συντρίμμια του δεν έχουν βρεθεί ακόμα.
Το Σοβιετικό υποβρύχιο K-219
Το Σοβιετικό υποβρύχιο βαλλιστικών πυραύλων K-219 (φωτό) βυθίζεται στις 3 Οκτωβρίου 1986, 680 μίλια βορειοδυτικά της Βερμούδας, ύστερα έκρηξη και πυρκαγιά σε έναν σωλήνα πυραύλων. 4 μέλη του πληρώματος έχασαν την ζωή τους. Το καπάκι ενός καλύμματος χάλασε, επιτρέποντας την εισροή αλμυρού νερού στο σωλήνα του πυραύλου με συνέπεια την πρόκληση αντίδρασης με τα υπολείμματα του υγρού καυσίμου του πυραύλου.
Αν και δεν υπήρξε επίσημη ανακοίνωση, μια δημοσιευμένη πηγή (χωρίς παραπομπές) ανέφερε ότι η Σοβιετική Ένωση ισχυρίστηκε ότι η διαρροή προκλήθηκε από σύγκρουση με το Αμερικανικό υποβρύχιο USS Augusta.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε αυτό τον ισχυρισμό όπως -περιέργως- και ο Σοβιετικός κυβερνήτης του K-219, όμως οι ειδήσεις της CBS ανέφεραν ότι το USS Augusta (SSN-710) «πολύ πιθανόν» να συγκρούστηκε με ένα Σοβιετικό υποβρύχιο.
Το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας ανέφερε ότι το USS Augusta χρειαζόταν επισκευές ύψους 2.7 εκατομμυρίων δολαρίων λόγω βλάβης σε μια υποθαλάσσια σύγκρουση, ενώ βρισκόταν σε μια συνηθισμένη εκπαιδευτική περίπολο.
Στις 31 Οκτωβρίου 1986 το USS Augusta εισήλθε σε μόνιμη νεωδόχο στο Electric Boat για να αντικαταστήσει τον θόλο του sonar. Στις 13 Δεκεμβρίου 1986 οι επισκευές ολοκληρώθηκαν και το Augusta επανάπλευσε.
ΥΓ.1: Στις 20 Ιουνίου 1970, το Αμερικανικό επιθετικό υποβρύχιο USS Tautog (SSN-639) περιπολούσε στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό κοντά στην πόλη Πετροπάβλοφσκ Καμτσάτσκι, στη χερσόνησο Kamchatka της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία αποτελούσε σημαντική βάση για τα υποβρύχια του Σοβιετικού Ναυτικού που είχαν την δυνατότητα να φέρουν πυραύλους.
Το Tautog επιχειρούσε να ακολουθήσει το K-108, ένα υποβρύχιο κατευθυνόμενων πυραύλων, κλάσης Echo II του Σοβιετικού Ναυτικού, με το ψευδώνυμο “Black Lila”. Το Σοβιετικό υποβρύχιο ήταν κοντά στο Tautog, αγνοώντας ότι το Tautog βρισκόταν στην περιοχή, και τα δύο υποβρύχια ήταν σε απόσταση 30 εκατοστών μεταξύ τους για μακρύ χρονικό διάστημα.
Αδυνατώντας να προσδιορίσει το βάθος του K-108, καθώς δεν είχαν ακόμα εγκατασταθεί τα νέα υδρόφωνα που εντοπίζουν το βάθος, το Αμερικανικό υποβρύχιο βρέθηκε σε μειονεκτική θέση σε τόσο κοντινή απόσταση. Σε ορισμένα σημεία ο υδρογραφικός εξοπλισμός του Tautog κατέγραψε μηδενική απόσταση μεταξύ των υποβρυχίων.
Σε ένα άλλο σημείο οι χειριστές υδροφώνων του Tautog υπέθεσαν ότι το K-108 είχε αναδυθεί κοντά στην επιφάνεια, τοποθετώντας το Σοβιετικό υποβρύχιο ακριβώς πάνω από το Tautog. Στη συνέχεια, οι χειριστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Σοβιετικό σκάφος καταδυόταν.
Το ίχνος στον παλμογράφο, που έδινε στο Αμερικανό πλήρωμα του υποβρυχίου την οπτική ένδειξη όσον αφορά την απόσταση με το K-108, εξαφανίστηκε. Την στιγμή που ο πλοίαρχος άρχισε να λέει ότι το Σοβιετικό υποβρύχιο ξαναπλησίαζε, το K-108 χτύπησε πρώτα με την κοιλιά στην κορυφή του πύργου του Tautog, αποδεικνύοντας ότι το Σοβιετικό σκάφος κατέβαινε απευθείας από πάνω. Οι ογκώδεις προπέλες του K-108 ήρθαν σε επαφή με το ατσάλι του πύργου του Tautog και έχασε μια προπέλα.
Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον υδρογραφικό ήχο μιας τουρμπίνας που απομακρυνόταν εντός του Σοβιετικού υποβρυχίου χωρίς να συνοδεύεται πλέον από τον ήχο μιας προπέλας. Το Tautog υπέστη ζημιά στον πύργο του. Καθώς το Tautog (φώτο) αποχωρούσε από το σημείο του ατυχήματος, το πλήρωμά του άκουσε κάτι που θεωρούσε ότι ήταν το K-108 να σπάει και να βυθίζεται.
Όταν το Tautog έφτασε στο Περλ Χάρμπορ ένα μεγάλο τμήμα μιας από τις προπέλες του K-108 βρέθηκε ενσωματωμένο στον πύργο του. Περισσότερα από τριάντα χρόνια αργότερα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αποκαλύφθηκε ότι το K-108 κατόρθωσε στην πραγματικότητα να επιστρέψει στο Πετροπάβλοφσκ Καμτσάτσκι.
Ο πρώην πλοίαρχος του Κ-108, Μπόρις Μπογκντασαριάν, ήταν σε θέση να δώσει μια συνοπτική αφήγηση της σύγκρουσης. Η σύγκρουση δεν προκάλεσε θύματα σε κανένα από τα δύο υποβρύχια. Αν και το συμβάν αυτό διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση, ο πύργος του Tautog ήταν μόνιμα λυγισμένος σε κλίση 2°, γεγονός που καθιστούσε προβληματική την εισαγωγή σε μόνιμη νεωδόχο (dry-docking).
thetruth.gr
