Οι θάλασσες της νοτιοανατολικής Ασίας και της Αυστραλίας έχουν αποδειχθεί αρκετά επικίνδυνες και από πολλούς χαρακτηρίζονται ως ένας «υγρός τάφος» που έχει τραβήξει μέσα του πάρα πολλούς ανθρώπους. Αεροπορικά δυστυχήματα που κόστισαν τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, φονικά τσουνάμι που «κατάπιαν» ολόκληρες περιοχές αλλά και πιο καθημερινά φαινόμενα όπως καρχαρίες και άλλα πλάσματα της θάλασσας που επιτίθονται σε λουόμενους, «γράφουν» αρκετά συχνά στους τίτλους των ΜΜΕ.
Οι Αυστραλοί συγκεκριμένα αντιμετωπίζουν αρκετά συχνά θανάτους στον Μεγάλο Αυστραλιανό Κόλπο, στη Θάλασσα των Κοραλλίων ή τη Θάλασσα της Ταζμανίας. Το περιστατικό ωστόσο που χάραξε χωρίς επιστροφή την ιστορική μνήμη των Αυστραλών διαδραματίστηκε στο νοτιοανατολικό άκρο της Ηπείρου, στον κόλπο του λιμανιού Φίλιπ, νότια της Μελβούρνης.
Εκεί οι Αυστραλοί αλλά και η παγκόσμια πολιτική σκηνή έχασαν έναν πολιτικό ο οποίος μπορεί να διατέλεσε πρωθυπουργός για μόλις 2 χρόνια αλλά με τις πράξεις του ως πολιτικός ηγέτης της χώρας αλλά και με τις συνθήκες του θανάτου του στιγμάτισε για πολλά χρόνια τις εξελίξεις. Η ανάγκη του Χάρολντ Χολτ για μία βουτιά πριν το μεσημεριανό έμενε να ήταν και η μοιραία.
Ο Χάρολντ Χολτ εκλέχθηκε πρωθυπουργός της Αυστραλίας τον Ιανουάριο του 1966. Έμεινε στη θέση του για 23 μήνες και αυτό όχι γιατί οι αποφάσεις του ή οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν τον ήθελαν εκεί. Αλλά γιατί κατά πάσα πιθανότητα υπερεκτίμησε τις ικανότητές του ως κολυμβητής. Οι οποίες κιόλας σύμφωνα με τις αναφορές της εποχής ήταν εξαιρετικές.
Ο Χολτ υπήρξε πιστός υπουργός υπό την μακρόχρονη πρωθυπουργία του Ρόμπερτ Μένζις. «Η άνοδός του στην ηγεσία της χώρας ήταν μία πνοή φρέσκου αέρα. Ήταν σαφώς μικρότερος από τον Μένζις και ήταν γνωστός ως ένας στιλάτος και μοντέρνος πολιτικός. Για την ακρίβεια ήταν ο πρώτος μοντέρνος πρωθυπουργός που γνώρισε η Αυστραλία». Αυτά ανέφερε ο Τζον Γουόχασρτ, επίτιμος καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας.
Στα σχεδόν 2 χρόνια της θητείας του κατάφερε δύο πολύ σημαντικές αλλαγές. Η μία ήταν ότι άλλαξε το εθνικό νόμισμα της χώρας σε δολάριο από το περίπλοκο σύστημα με τις λίρες και τις πέννες.
Το άλλο σπουδαίο επίτευγμά του ήταν το δημοψήφισμα του 1967 σύμφωνα με το οποίο οι αυτόχθονοι κάτοικοι της Αυστραλίας θα προσμετρούνταν στον επίσημο πληθυσμό της χώρας. Οι πράξεις του ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά ριζοσπαστικές για την εποχή. Ο Χολτ δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με το ρατσιστικό προϋπάρχον καθεστώς της «Λευκής Αυστραλίας» το οποίο δεν επέτρεπε τη μετανάστευση στην Αυστραλία από μη Ευρωπαίους πολίτες. Επίσης προσέγγισε διπλωματικά την Ασία και συγκεκριμένα την Κίνα.
Το τελευταίο ωστόσο δεν είδαν με καλό μάτι οι Ηνωμένες Πολιτείες με τις οποίες ο Χολτ επίσης κρατούσε ανοικτούς διαύλους. Είχε αναπτύξει προσωπική φιλική σχέση με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζόνσον και προσπαθούσε να προωθήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ασία. Προσπάθησε μέσω αυτής της καλής σχέσης να πείσει τους Αμερικάνους ότι έχουν μόνο να κερδίσουν από την εμπλοκή τους στην περιοχή.
Αυτές του οι κινήσεις και οι βλέψεις του για συνεργασία με τις δύο μεγάλες δυνάμεις πυροδότησαν και τις θεωρίες συνωμοσίας που ακολούθησαν την περίεργη εξαφάνισή του τον Δεκέμβριο του 1967.
Ο Χολτ συνήθιζε να αθλείται. Ήταν δεινός κολυμβητής και ψαροντουφεκάς. Το πρωί της 17ης Δεκεμβρίου αποφάσισε πριν φτάσει στην εξοχική του κατοικία με την οικογένειά του, να πάρει και μία φιλική του οικογένεια για μία βουτιά σε μία απόμερη μεν αλλά γνώριμη δε, για εκείνον παραλία.
Ο Χολτ δεν συνήθιζε να έχει τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας μαζί του σε τέτοιου είδους εξορμήσεις. Μόλις έφτασαν στην παραλία Σεβιό εκείνος δήλωσε σθεναρά ότι θα αψηφήσει τα παγωμένα νερά και θα βουτήξει. Ένας εκ των φίλων του είπε ότι θα τον συνοδεύσει στη βουτιά του.
Ο άνδρας ωστόσο δεν τον ακολούθησε καθόλη τη διάρκεια του μπάνιου τους. Η παρέα και η οικογένεια του Χολτ άρχισε να ανησυχεί όταν παρατήρησε πως εκείνος είχε απομακρυνθεί πολύ. Οι φωνές τους και τα νοήματά τους όσο εκείνος χανόταν στον ορίζοντα δεν πήραν καμία απάντηση. Δεν έλαβαν ούτε ένα σήκωμα του χεριού του. Ωστόσο φαινόταν πως ο ίδιος κολυμπούσε.
Και αυτό ήταν. Ο Χάρολντ Χολτ εξαφανίστηκε στη θάλασσα μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του και των φίλων του. Κανένας δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό. Είχαν μείνει άπαντες άναυδοι μιας και ήταν υγιής ενώ ο καιρός ήταν ευνοϊκός για κολύμπι.
Ήταν δύσκολο λοιπόν για τους ανθρώπους που τον γνώριζαν να πιστέψουν πως απλά τον «κατάπιαν» τα κύματα.
Ακούστηκαν πολλά και εξωφρενικά για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είχε εξαφανιστεί ο Αυστραλός πρωθυπουργός.
Η κινητοποίηση των αρχών ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη. Για δύο 24ωρα κοντά στα 400 άτομα έψαχναν σε θάλασσα, βυθό αλλά και παρακείμενες ακτές για τη σορό του Χολτ. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα είχε επιζήσει.
Μετά από 2 μέρες ερευνών οι αρχές των ανακήρυξαν νεκρό. Οι ανεπίσημες έρευνες συνεχίστηκαν για εβδομάδες μετά από τη μέρα που εξαφανίστηκε. Κάποιοι είπαν ότι τα υποθαλάσσια ρεύματα τον παρέσυραν ενώ κάποιοι άλλοι έγραψαν ότι υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του, κουράστηκε και πνίγηκε.
Εκτός όμως από αληθοφανή σενάρια για την εξαφάνισή του Χολτ και τις επιθέσεις από καρχαρία ή το τσίμπημα μέδουσας, είχαν γραφτεί και σενάρια τα οποία τροφοδοτούνταν από οπαδούς θεωριών συνωμοσίας. Συγκεκριμένα οι δίαυλοι που προσπάθησε να ανοίξει με την Κίνα από κάποιους συνοδεύτηκαν με την πληροφορία ότι ο Χολτ ήταν Κομμουνιστής. Έτσι ο θάνατός του προήλθε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ οι οποίες δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι προσωπικός φίλος του προέδρου ήταν κομμουνιστής. Αυτές τις αιτιάσεις απέκρουσε η χήρα του Χολτ λέγοντας: «Ο Χάρολντ κομμουνιστής; Αυτός δεν συμπαθούσε ούτε την κινέζικη κουζίνα».
Στον αντίποδα κάποιοι έφτασαν στο σημείο να αναφέρουν ότι κινέζικο υποβρύχιο απήγαγε τον Αυστραλό πρωθυπουργό ως αντίποινα για το γεγονός ότι προωθούσε τα αμερικανικά συμφέροντα στην Άπω Ανατολή. Κάποιοι όμως βασιζόμενοι στις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του Χολτ υποστήριξαν ότι το υποβρύχιο τον… φυγάδεψε στην Κίνα για να γλιτώσει από την CIA.
Όπως είναι λογικό ο πανικός που ακολούθησε στα ΜΜΕ ήταν εξίσου πρωτόγνωρος. Η εξαφάνιση ενός πρωθυπουργού δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα. Πολιτικοί τέτοιου βεληνεκούς αρκετές φορές έχουν γίνει στόχος δολοφονικών επιθέσεων αλλά ποτέ μέχρι τώρα (κάτι που παραμένει μέχρι σήμερα) δεν έχει εξαφανιστεί πρωθυπουργός χωρίς να βρεθεί ποτέ. Νεκρός ή ζωντανός.
Γιατροί υποστήριξαν πως στην περίπτωση που ο Χολτ είχε πνιγεί, μέσα σε 48 ώρες, τα συνεργεία θα έπρεπε να ψάχνουν μόνο για τον σκελετό του, καθώς δεν θα είχε μείνει τίποτα περισσότερο.
Έτσι τα μίντια άρχισαν να ξεψαχνίζουν το παρελθόν του μήπως βγάλουν το λαβράκι το οποίο θα οδηγούσε στη λύση του μυστηρίου. Αντ’ αυτού πολλά άπλυτα του Χολτ είδαν το φως της δημοσιότητας όπως η εξωσυζυγική του σχέση με μία από τις γυναίκες που τον συνόδευσαν στην τελευταία του βουτιά. Κουτάκια από μπύρα που βρέθηκαν στα πράγματά του έκαναν πολλούς δημοσιογράφους να υπονοήσουν ότι ο πρωθυπουργός ήταν πιωμένος πριν το τελευταίο του μπάνιο.
Όπως και να έχει, ό,τι και να γράφτηκε σε εφημερίδες ή ακόμα και βιβλία, χρόνια μετά την μοιραία Κυριακή του Δεκεμβρίου του 1967, η σορός του πρωθυπουργού δεν βρέθηκε ποτέ. Το 2005 λοιπόν η υπόθεση «Χάρολντ Χολτ» θα κλείσει και επίσημα.
Ως επίσημη αιτία θανάτου για τους ειδικούς ήταν ο πνιγμός. Ακόμα και 51 χρόνια μετά την εξαφάνιση του Χολτ αρκετοί δεν έχουν πειστεί από το επίσημο ανακοινωθέν και η υπόθεση του έχει μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμα ανεξιχνίαστο μυστήριο.
