Ήταν 12 Φεβρουαρίου 1993, μια συνηθισμένη χειμωνιάτικη μέρα στο Λίβερπουλ. Μια μέρα που έμελλε όμως, χωρίς κανείς να μπορεί να το φανταστεί, να γραφτεί στην ιστορία της βρετανικής πόλης.
Η οικογένεια Bulger βυθίστηκε στη θλίψη και το πένθος, χάνοντας από κοντά της τον 2χρονο James. H βάρβαρη δολοφονία του θα γέμιζε οργή τους κατοίκους και πολλά ερωτηματικά την οικογένεια. Πώς μπόρεσαν δύο 11χρονοι να τον δολοφονήσουν; Γιατί ναι, ο Jon Venables και ο Robert Thompson εκείνη τη μέρα δεν πήγαν στο σχολείο. Έκαναν κοπάνα, μια κοπάνα που τους κόστισε 8 χρόνια ελευθερίας και το στίγμα των δολοφόνων…
Εκείνη την Παρασκευή η Denise αποφάσισε να κάνει μια βόλτα με το 2χρονο γιο της James στο εμπορικό κέντρο New Strand. Για κλάσματα του δευτερολέπτου τον άφησε από το χέρι της ψάχνοντας το πορτοφόλι της και το κακό δεν άργησε να συμβεί. Ο μικρός εξαφανίστηκε λες και τον είχε καταπιεί η γη.
Ο Jon και ο φίλος του Robert είχαν εντοπίσει τον στόχο τους, τον οποίο είχαν αρπάξει από τη μαμά του, οδηγώντας τον έξω από το εμπορικό. Εκείνη την ημέρα οι δύο φίλοι είχαν κάνει κοπάνα, μια επαναλαμβανόμενη συνήθειά τους που συνοδευόταν από μικροκλεψιές σε διάφορα καταστήματα. Η κάμερα ασφαλείας τούς κατέγραψε να κρατούν τον μικρό από το χέρι και να απομακρύνονται από το εμπορικό.
Και κάπου εκεί ξεκίνησαν οι βόλτες των τριών τους, που κατέληξαν σε αναίτια βασανιστήρια. Και ενώ πολλοί περαστικοί τους είδαν, κανείς δεν υποψιάστηκε ότι κάτι παράξενο συνέβαινε, καθώς τα δύο αγόρια τους διαβεβαίωναν ότι ήταν αδέλφια και είχαν βγει για να παίξουν. Τον άφησαν ακόμα και στη μέση του δρόμου θέλοντας να δουν αν θα τον χτύπαγε κάποιο αυτοκίνητο.
Τελικά κατέληξαν σε ένα έρημο σημείο κοντά στις γραμμές του τρένου. Άρχισαν να του πετάνε διάφορα πράγματα τραυματίζοντας τον σοβαρά στο κεφάλι και το πρόσωπο. Του έριξαν μπογιά μέσα στα μάτια, τον κλώτσησαν, του πέταξαν τούβλα. Στο τέλος μία πέτρα βάρους 10 κιλών κατέληξε στο κεφάλι του μικρού κόβοντας πρόωρα το νήμα της ζωής του.
Μετά τον θάνατό του τον παράτησαν στις γραμμές του τρένου. Τρεις μέρες μετά την εξαφάνισή του το κομμένο στα δύο σώμα του James -τον οποίο είχε διαπεράσει το τρένο- βρέθηκε προκαλώντας φρίκη στην κοινή γνώμη. Πόσω μάλλον όταν τον εξέτασε ο ιατροδικαστής και μέτρησε 42 τόσο εκτεταμένα τραύματα σε όλο το κορμί του, που κανένα από αυτά δεν μπορούσε να προσδιοριστεί ως το τελειωτικό.
Οι κάμερες ασφαλείας του εμπορικού κέντρου έδειξαν τους δολοφόνους. Το ίδιο και η μπογιά που βρέθηκε στα ρούχα των ανήλικων δολοφόνων, όπως και το αίμα του θύματός τους. Η Αστυνομία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οι δράστες ήταν δύο ανήλικοι που είχαν διαπράξει ένα έγκλημα τέτοιας αγριότητας. Αρχικά οι Αρχές έψαχναν να βρουν κάποιον ενήλικο που είχε πιθανόν παραγγείλει το φόνο στα δύο παιδιά. Μάταια. Οι πράξεις αποκαλύφθηκαν αφήνοντας άφωνους τους αστυνομικούς.
Η δολοφονία είχε γίνει το κεντρικό θέμα σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης. Η κοινή γνώμη έξαλλη ζητούσε την καταδίκη των ανηλίκων. Τα μέτρα ασφαλείας στη δίκη που ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1993 ήταν δρακόντεια, με φράγματα να στήνονται κάθε φορά που οι δολοφόνοι έφτασαν στη δικαστική αίθουσα, καθώς το πλήθος ήταν έτοιμο να τους λιντσάρει ζητώντας τη δικαίωση της οικογένειας του 2χρονου James.
«Το πλήθος διψούσε για το αίμα τους. Η χώρα είχε συγκλονιστεί καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που έβαζαν τον εαυτό τους στη θέση της οικογένειας του James» είχε πει χαρακτηριστικά η συγγραφέας Serena Macksey (η οποία έγραφε με το ψευδώνυμο Alex Marwood) και είχε εμπνευστεί το τελευταίο βιβλίο της από τη δολοφονία του 2χρονου.
Τα δύο αγόρια κάθονταν στη δίκη μακριά από τους γονείς τους σε ειδικά ανυψωμένες θέσεις για να μπορούν να βλέπουν. Κρίθηκαν από το δικαστήριο ώριμοι ηλικιακά να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους στο θέμα της απαγωγής του 2χρονου και των μετέπειτα θανάσιμων τραυματισμών του. Στο μεγαλύτερο μέρος της η δίκη βασίστηκε στις ηχογραφημένες καταθέσεις που είχαν δώσει τα δύο αγόρια στην Αστυνομία.
Ο Thompson θεωρήθηκε ότι είχε την ιδέα της απαγωγής αν και τελικά αποδείχτηκε ότι ο Venables ήταν αυτός που την υλοποίησε αφήνοντας τον James νεκρό στις γραμμές του τρένου.
Ο Thompson, που θεωρούνταν το σκληρό καρύδι του σχολείου, είχε περάσει μια δύσκολη παιδική ηλικία. Ο πατέρας ξυλοκοπούσε όλη την οικογένεια, τα αδέλφια του βούλιαζαν στην παρανομία και ο ίδιος είχε ιδιαίτερα ανεπτυγμένα βίαια ένστικτα. Από την άλλη πλευρά ο Venables ήταν υπερκινητικός και είχε δει τους γονείς του να μπαινοβγαίνουν στις ψυχιατρικές κλινικές παλεύοντας με την κατάθλιψη.
Τα δύο παιδιά κρίθηκαν στις 24 Νοεμβρίου ένοχα για τη δολοφονία του James Bulger και καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκισης, τη μεγαλύτερη ποινή που μπορούσε να δοθεί σε ανήλικους κάτω των 14 ετών. Έγιναν έτσι οι νεότεροι καταδικασμένοι δολοφόνοι του 20ου αιώνα. Τελικά αποφυλακίστηκαν τον Ιούνιο του 2001, μετά από 8 χρόνια κράτησης, στην ηλικία των 19 ετών, με περιοριστικούς όρους. Και στους δύο δόθηκαν νέες ταυτότητες και μετακόμισαν σε άγνωστο μέρος.
Το Μάρτιο του 2010 ο Venables επέστρεψε στη φυλακή κατηγορούμενος για παιδική πορνογραφία και αποδεχόμενος τις κατηγορίες εξέτισε ποινή δύο ετών.
