Η Ρεπούση και η Γιαννάκου είναι παιδάκια μπροστά του! ΒΟΜΒΑ! Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΟΝΤΡΟΠΑΤΣΑΣ κ. Ν. ΦΙΛΗΣ διόρισε άτομο που αποκαλεί τζιχαντιστές τους ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥΣ!! Αυτός είναι….! Δείτε τον!

Ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, φαίνεται να προκαλεί ξανά μετά τη δήλωσή του σχετικά με την γενοκτονία των Ποντίων, αφού υπάρχει έντονη φημολογία πως έχει διορίσει σαν επικεφαλή της αναθεώρησης του προγράμματος των σχολικών βιβλίων τον πανεπιστημιακό καθηγητή Αντώνη Λιάκο.

Για την ιστορία, να πούμε ότι ο κ. Λιάκος ως πανεπιστημιακός βρίσκεται στον κύκλο του κ. Φίλη, καθώς οι δυο τους φαίνεται να «ανταλλάσσουν» ιστορικές απόψεις αλλά και ανησυχίες, ενώ παλαιότερα ο Αντώνης Λιάκος έχει εκδόσει «πυρά» απέναντι σε Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο και Λειβαδίτη, γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς κατηγορώντας τους για «εθνικιστικό λαϊκισμό». Να πούμε επίσης, πως ο ίδιος έχει αναφερθεί στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων κατά των Οθωμανών και Εβραίων την Επανάσταση του ’21 αλλά και ενάντια στους Βούλγαρους στη Μακεδονία το 1912 και παράλληλα χαρακτηρίζει «μεγαλόστομες πατριωτικές ανοησίες» το «Κρυφό Σχολειό» και το Χορό του Ζαλόγγου. Τελικά, ο κ Λιάκος, φαίνεται να θεωρεί κάτι σαν τζιχαντιστές της τότε εποχής τους Μακεδονομάχους..

Κατασκευάζει νέους μύθους

Οι κοινωνοί των ιδεών και των ερμηνειών του καθηγητή Ιστορίας, οι οποίοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς το έργο και την πορεία του, διατείνονται ότι ποτέ δεν κορόιδεψε κανέναν. Βγαίνει ανοιχτά και δηλώνει τις απόψεις του, τις οποίες μάλιστα αιτιολογεί χωρίς ηθικολογίες και βαρύγδουπες επικλήσεις. Οι αντίπαλοί του, πάντως, κάνουν λόγο για έναν λόγιο φονταμενταλιστή της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, που κατασκευάζει νέους μύθους, ανάλογους με τους μύθους των λαϊκότροπων μουτζαχεντίν της εθνικοθρησκευτικής πρόσληψης της Ελληνικής Ιστορίας. Αν οι τελευταίοι συγκροτούν άτεχνα σαν αφήγηση ένα μείγμα συνωμοσιολογίας, πολυποίκιλων φοβιών, μισαλλοδοξίας και αφέλειας, στον αντίποδα οι ζηλωτές της ιδεολογηματικής μονομέρειας επιχειρούν μεθοδικά το ξαναγράψιμο της Ιστορίας όταν η αποδεκτή «ιστορική αλήθεια» δεν εξυπηρετεί επαρκώς την ιδεολογία που την αξιοποιεί. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν των μαρξιστών ιστορικών και στοχαστών, οι αποδομιστές ή μετα-νεωτερικοί αναθεωρητιστές απορρίπτουν αυτάρεσκα και τους «συντηρητικούς» -Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, Ιωνα Δραγούμη, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Διονύσιο Ζακυθηνό κ.λπ.- ως εθνικιστές. Αναζητούν μια πιο ευρύχωρη εθνική ταυτότητα, καθώς γι’ αυτούς το έθνος δεν είναι φαντασιακή, αλλά φανταστική ή ιδεολογική κατασκευή, και ασκούνται σχεδόν λατρευτικά στην υπεράσπιση όλων των «μειονοτήτων».

Τέλος, απονευρώνουν, διαγράφοντας μέχρι εξαφάνισης λέξεις που περιέχουν το νόημα της ιστορικής «νίκης», της «συντριβής», της «απόκρουσης» ή έστω της «άμυνας». Για οπαδούς της πάλης των τάξεων, εικάζουν οι σοβαρότεροι θεωρητικοί του αντίπαλοι, μάλλον εκδηλώνουν αδικαιολόγητη, αν όχι φανατική φοβία απέναντι σε ένα πολύ υπαρκτό ιστορικό φαινόμενο: την άσκηση βίας. Κάπως έτσι, λένε, με πρόσχημα την αποδόμηση της εθνοκεντρικής ιστοριογραφίας, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων τα δεινά των Ελλήνων της Σμύρνης και η Μικρασιατική Καταστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι υπό τον αδόκιμο επιστημονικά όρο του «εθνομηδενισμού», ο Αντώνης Λιάκος, υποστηρίζοντας ότι η Ιστορία τίθεται στην υπηρεσία των ιδεολογιών, έχει πυροδοτήσει εκρηκτικές αντιδράσεις και εκτός του συναφιού των ιστορικών, οι οποίες ενίοτε κυμαίνονται μεταξύ δακρύβρεκτου μελό και ξεφαντωτικού πανηγυριού. Ωστόσο, θεωρείται βάσιμα ότι μερικές από τις πιο ακραίες τοποθετήσεις του που αποδομούν το «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού», θίγουν νοητικά και συναισθηματικά παραδοσιακές πεποιθήσεις των Ελλήνων πολιτών. Ειδικότερα, η δυσανασχέτησή τους εξελίσσεται σε ερεθισμό όταν αυτές οι αποστροφές του καθηγητή Λιάκου περί «μεγαλόστομων πατριωτικών ανοησιών», όπως ο Χορός του Ζαλόγγου και το Κρυφό Σχολειό, τείνουν να επισημοποιηθούν μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Πόσο μάλλον έκδηλα δυσφορούν όταν κατά την άποψη του Αντώνη Λιάκου η «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο Τουρκοκρατία, μεθερμηνευόμενη ως έμμεση αναγνώριση ότι οι υπόδουλοι λαοί της περνούσαν εκεί κάτι παραπάνω από ζάχαρη. Ή όταν επιμένει να εξάρει παραβολικά τη διεθνή εμβέλεια του όρου «Νεότουρκος», μεμφόμενος εμμέσως τους Ελληνες για οπισθοδρομικότητα και στενομυαλιά.

Προφανώς για ένα κίνημα εναντίωσης στην οθωμανική κυριαρχία που μεταστράφηκε σε κίνημα κοινωνικής καταπίεσης και εθνικών γενοκτονιών, αρμοδιότεροι να το περιγράψουν είναι οι ξεριζωμένοι Αρμένιοι και Πόντιοι που υπέστησαν μαρτυρικά τις εξοντωτικά σφαγιαστικές πολιτικές του. Ενδεχομένως ως αντίδοτο στην, κατά τον καθηγητή, ξεροκεφαλιά των Ελλήνων, θα μπορούσαν να συμβάλλουν οι διωκόμενοι Κούρδοι και οι λυσσαλέα κυνηγημένοι αριστεροί και δημοκράτες της Τουρκίας, τονίζουν σαρκαστικά οι επικριτές του πανεπιστημιακού.

Επισημαίνοντας περιπαιχτικά ότι ίσως ο κ. Λιάκος να έχει πλέον την ευκαιρία να διαπιστώσει εγχωρίως και ιδίοις όμμασι την υπαναχώρηση ενός κινήματος από τους αρχικούς του στόχους, χωρίς παραπομπές στους προσφιλείς του Νεότουρκους.

Μακεδονικός Αγώνας και τζιχαντιστές

Ως αποκορύφωμα, όμως, της οπτικής του για επαναχαρτογράφηση του παρελθόντος, κρίνεται ένα πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Η κατασκευή της ηρωικής εικόνας του Μακεδονικού Αγώνα από την Πηνελόπη Δέλτα φωτίζεται με την έρευνα του Σπύρου Καράβα». Αναφερόμενος στο βιβλίο του τελευταίου «Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας», επιχειρεί να αναψηλαφήσει την ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα, υπό το φως των ωμοτήτων που διαπράχθηκαν από τους υπερασπιστές της ελληνικότατης Μακεδονίας στον αγώνα τους για την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, την άμυνά τους στη σλαβική απειλή και τις σφαγές των Βουλγάρων κομιτατζήδων. «Με φρίκη τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ στο Ιράκ τις μέρες αυτές ή στη Συρία τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ακόλουθη…», γράφει ο καθηγητής αναφερόμενος στα «εγκλήματα κατά αμάχων» στα οποία προέβη «ένοπλη ομάδα που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα με επικεφαλής τον Σπύρο Σπυρομήλιο», μια ιστορία που «τη γνώριζε η Πηνελόπη Δέλτα και τη βρίσκουμε στο αρχείο της». Επωδός του άρθρου η πεπερασμένη ένστασή του για την ύπαρξη Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα στη Βόρεια Ελλάδα.

Κατά τη γνώμη αντικειμενικότερων ιστορικών, πρόκειται για μια μαεστρική, πλην αυθαίρετη, σε εντελώς διαφορετικές, ανόμοιες συνθήκες ετσιθελική και χοντροκομμένη παρομοίωση των ακρωτηριαστικών σφαγών που γίνονται σε Συρία και Ιράκ με αυτές που υποτίθεται έγιναν στην υπόδουλη Μακεδονία κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Η δε ταύτιση ενός Μακεδονομάχου ήρωα με τους «φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ», όπως γράφει ο καθηγητής, κάτι δηλαδή σαν τζιχαντιστή, εξοργίζει και τον πιο καλοπροαίρετο αναγνώστη, ακόμη κι αν αυτός ασπάζεται την αναθεωρητική άποψη για την Ιστορία, η οποία βασίζεται σε «προφορικές διηγήσεις», στην «κοινωνική ανθρωπολογία» και ιδιαιτέρως στη δήθεν «ψύχραιμη ματιά» της.

Τόσο φλεγματική όσο ήταν και η επιλεκτική απουσία από το σχολικό βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού των ολοκαυτωμάτων στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο, των μαζικών εκτελέσεων πατριωτών στην Καισαριανή και το μπλόκο της Κοκκινιάς, μη τυχόν εντυπωθούν στη συνείδηση των μαθητών «ηρωικά πρότυπα» πατριωτικής αντίστασης και υπάρξει ενδεχόμενος μαγνητισμος τους από τα «αποτρόπαια» αυτά μοντέλα της «σχολικής προπαγάνδας».