Ο ύπνος καταλαμβάνει χρονικά το 1/3 της ζωής του ανθρώπου. Κοιμόμαστε γιατί ο εγκέφαλος πρέπει να ξεκουραστεί και να μπορεί να λειτουργεί φυσιολογικά. Με τον ύπνο ενισχύεται όχι μόνο ο εγκέφαλος, αλλά και ολόκληρος ο οργανισμός μας.
Το ανοσοποιητικό λειτουργεί καλύτερα, ενώ και οι πληγές επουλώνονται ταχύτερα. Η διαδικασία του ύπνου είναι ενστικτώδης- έμφυτη όπως συμβαίνει και με το φαγητό και την πείνα.
Όποιος δεν κοιμηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε σύντομα θα παρουσιάσει αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και θα αλλάξει η συμπεριφορά του. Θα αρχίσει να έχει παραισθήσεις, ψυχωσικά επεισόδια, θα χάνει βάρος θα εμφανίσει άνοια και παράνοια και στο τέλος θα πεθάνει. (Δεν είναι τυχαίο που στα σύγχρονα «μελετημένα» βασανιστήρια, το χειρότερο είναι εκείνο όπου το θύμα απαγορεύεται να κοιμηθεί και οι βασανιστές το κρατούν ξύπνιο μερόνυχτα, μέχρι να σπάσει. )
Έναν χρόνο μετά την έναρξη του πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, το 1915, οι γιατροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια παράξενη για τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής, κατάσταση. Ο Ούγγρος στρατιώτης Paul Kern στο Ανατολικό μέτωπο, βρισκόταν μέσα στα χαρακώματα. Είχε επιβιώσει από ένα μπαράζ πυροβολικού των στρατιωτών του Τσάρου (ακόμη η Ρωσία δεν είχε συνθηκολογήσει και πολεμούσε με την Αντάν ενάντια στους Γερμανούς και τους Αυστροούγγρους). Ο Kern, σχεδόν είχε θαφτεί κάτω από το χώμα, μέσα στο χαράκωμα. Οι Ρώσοι στρατιώτες μόλις τελείωσε το μπαράζ, κινήθηκαν στα εχθρικά χαρακώματα και εξολόθρευαν όσους είχαν επιβιώσει.
tonwtiko.com
