Ενας από τους πρωταθλητές Ευρώπης του 1996, μέλος της ομαδάρας του Μαρτσέλο Λίπι στη δεκαετία του ’90, μίλησε για το δράμα του.
Ο Μικέλε Παντοβάνο δεν υπήρξε ποτέ η μεγάλη κλάση ως ποδοσφαιριστής. Ηταν πάντα καλός, όμως, για αυτό που τον ήθελε η Γιουβέντους. Τόσο καλός ώστε να δίνει κάποτε την πρόκριση επί της Ρεάλ Μαδρίτης, ή να αναλαμβάνει την ευθύνη να εκτελέσει -και να ευστοχήσει- σε ένα από τα πέναλτι του τελικού με τον Αγιαξ το ’96. Αναμνήσεις που δεν θέλει να θυμάται πλέον, όπως είπε στη La Repubblica, λόγω της συμπεριφοράς όλων και ειδικά των πρώην συμπαικτών του.
Εχοντας περάσει μια σοβαρή περιπέτεια με την κατηγορία της χρηματοδότησης διακίνησης ναρκωτικών, ο Παντοβάνο απομονώθηκε από όλους και το πώς και το γιατί, το εξήγησε ο ίδιος σε αυτές τις δηλώσεις του.
«Μετά την κατηγορία για τα ναρκωτικά, κατηγορία προς έναν αθώο γιατί είμαι αθώος, για το ποδόσφαιρο είναι σαν να είμαι λεπρός, αυτοί που κάποτε ήταν φίλοι μου δεν απαντούν καν στο τηλέφωνο», είπε αρχικά ο Μικέλε και συνέχισε αναφέροντας τη δικιά του εκδοχή των γεγονότων…
«Δεν σκέφτομαι σχεδόν ποτέ εκείνες τις βραδιές του 1996, το γκολ για το 2-0 και την πρόκριση της Ρεάλ, ή τη βραδιά στη Ρώμη με τον Αγιαξ. Εγώ, ο Φεράρα, ο Πεσότο και ο Γιούγκοβιτς είχαμε ευστοχήσει. Δεν τα σκέφτομαι καν αυτά γιατί η ζωή μού πήρε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των πιο όμορφων αναμνήσεων. Θα ξανάκανα τα πάντα, όμως, παρά το γεγονός ότι ήμουν αφελής και γνώρισα… τσακάλια. Με κατηγόρησαν ότι χρηματοδότησα διακίνηση ναρκωτικών ενώ η αλήθεια είναι άλλη: Εδωσα 40.000 ευρώ σε έναν παιδικό μου φίλο, ο οποίος μπορεί να είναι εγκληματίας αλλά παραμένει φίλος μου. Μου είχε πει ότι τα ήθελε για να ξεπληρώσει ένα χρέος αλλά τελικά… Εκανα τρεις μήνες φυλακή, ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, έχω κάνει έφεση εδώ και 11 χρόνια κατά της πρωτόδικης καταδίκης μου και ακόμη περιμένω. Ολα αυτά έχουν συμβεί σε έναν αθώο».
Δε θα μπορούσε, μετά από όλα αυτά, να πάρει βοήθεια από τους πρώην συμπαίκτες του ο Παντοβάνο; Τα όσα λέει, μόνο ευχάριστα δεν είναι…
«Το ποδόσφαιρο είναι πάντα δίπλα σου μόνο στα λόγια. Το μόνο που ζητάω, περιμένοντας την εκδίκαση της έφεσης, είναι να δουλέψω, να μπορέσω να παραμείνω κοντά στον κόσμο μου, αυτόν του ποδοσφαίρου. Αυτόν τον κόσμο που μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Τηλεφώνησα στους πρώην συμπαίκτες μου, αυτούς που ήμασταν σαν αδέρφια. Ή δεν απαντούν στις κλήσεις μου ή αγοράζουν χρόνο, λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ενώ θα αρκούσε να πουν μια λέξη. Πέραν αυτού, δεν βλέπω αξιοκρατία πλέον στο ποδόσφαιρο. Οι φιλίες και οι προσωπικές σχέσεις μετράνε περισσότερο από την ικανότητα, υπάρχουν παράγοντες που βρίσκουν δουλειές επειδή τους πληρώνουν οι χορηγοί, τους οποίους οι ίδιοι πάνε στις ομάδες».
forzajuve.gr
