Το ημερολόγιο έγραφε 5 Φεβρουαρίου του 1991. Για πολλούς δεν σημαίνει τίποτα εκείνη η ημερομηνία- δεν αποτελεί επίσημη επέτειο για κάτι, δεν γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με αφιερώματα και τα «Σαν Σήμερα» του διαδικτύου δεν είναι δεδομένο πως θα θυμηθούν τι συνέβη.
Ο χρόνος, άλλωστε, είναι ο πιο αποτελεσματικός γιατρός: σε κάνει να ξεχνάς και στην εν λόγω περίπτωση η «λήθη» έχει λειτουργήσει πολύ καλά.
Όπως και να έχει, όμως, τα δεδομένα δεν αλλάζουν και η 5η Φεβρουαρίου του 1991 έμελλε να είναι μια από τις πιο τραγικές μέρες στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Η μέρα που έλαβε χώρα μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές τραγωδίες που έχουν συμβεί ποτέ στα μέρη μας.
Το πολεμικό αεροσκάφος C130 με αριθμό 748 έφυγε από την Ελευσίνα κατευθυνόμενο προς το Ηράκλειο της Κρήτης. Θα έκανε μια ενδιάμεση στάση στην Αγχίαλο προκειμένου να παραλάβει και άλλα άτομα πριν φτάσει στον προορισμό του.
Στο αεροπλάνο βρισκόντουσαν συνολικά 63 άτομα, 58 σμηνίτες και 5 μέλη του πληρώματος. Το αεροσκάφος είχε απογειωθεί στα πλαίσια της ελληνικής εμπλοκής στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου και βρισκόταν σε διατεταγμένη αποστολή.
Τα όσα ακολούθησαν μετά την απογείωσή του θυμίζουν ταινία του Hollywood- από εκείνες, δυστυχώς, με τα τραγικά φινάλε.
Έπρεπε να περάσουν περίπου 20 λεπτά για να χαθεί κάθε σήμα του αεροπλάνου. Είχε προηγηθεί μια επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου στον Αλμυρό, μέσω της οποίας είχε ζητήσει και είχε πάρει άδεια προσγείωσης. Κατόπιν η επικοινωνία χάθηκε μαζί με τα ίχνη του και για τέσσερις μέρες κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει.
Η εξαφάνιση του C130 υπήρξε ένα πολύ μεγάλο μυστήριο για τις επόμενες μέρες. Η εύρεση του αεροσκάφους σχετικοποίησε το μυστήριο, αλλά δεν το έσβησε οριστικά. Τουλάχιστον, οι νεκροί βρέθηκαν.
Συγκεκριμένα, τέσσερις μέρες μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση του C130, ο πιλότος ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου που πετούσε πάνω από το όρος Όθρυς εντόπισε τα συντρίμμια του σκάφους, το οποίο είχε συνδεθεί με τη μεγάλη τραγωδία.
Οι 63 επιβαίνοντες είχαν σκοτωθεί και η περισυλλογή των θυμάτων έδωσε τη θέση της στον τεράστιο θρήνο των οικογενειών τους. Και ο θρήνος έδωσε τη θέση του στην οργή και τις κραυγές για απόδοση δικαιοσύνης.
Κάποιος έπρεπε να φταίει για αυτή την τραγωδία και κάποιος έπρεπε να την πληρώσει. Οι οικογένειες των θυμάτων ήταν αδιάλλακτες ως προς αυτό.
Ο αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε στο πρόσωπο του χειριστή του πύργου ελέγχου του Αλμυρού και έπειτα από τρία χρόνια δικάστηκε. Αρχικά καταδικάστηκε σε 2ετή φυλάκιση με αναστολή.
Με άλλα λόγια δεν μπήκε καν στη φυλακή και αυτό προκάλεσε την οργή των οικογενειών.
Δυο χρόνια αργότερα και έπειτα από εφέσεις η δίκη ξαναέγινε και το δικαστήριο ήταν ακόμα πιο κάθετο για την αθωότητά του, καθώς αυτή τη φορά τον αθώωσε παμψηφεί. Ήταν, ωστόσο, ήδη πολύ ταλαιπωρημένος ψυχολογικά.
Μερικά χρόνια μετά την αθώωσή του ο χειριστής του μοιραίου πύργου ελέγχου πέθανε λόγω κατάθλιψης στα 52 του. Άλλοι μίλησαν για δικαιοσύνη και άλλοι για το αθώο θύμα ενός κοινωνικού κανιβαλισμού που απλώθηκε ως αρρώστια πάνω από ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με αφορμή το τραγικό γεγονός.
Εκείνοι που αντιμετώπισαν με αλληλεγγύη τον χειριστή που κατηγορήθηκε για την τραγωδία, μετά τον θάνατό του μίλησαν για το 64ο θύμα του δυστυχήματος.
Όπως και να έχει, το μυστήριο έχει παραμείνει άλυτο μέχρι και σήμερα και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι είναι αυτό που οδήγησε στη συντριβή του αεροπλάνου.
Θεωρίες υπάρχουν αλλά καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Μια από αυτές, φλερτάροντας με τη συνωμοσιολογία, δε δίνει μεν λύση στο γιατί το σκάφος έπεσε, αλλά αναφέρει πως οι Αρχές γνώρισαν εξαρχής πού είχε πέσει και καθυστέρησαν να προσεγγίσουν τα συντρίμμια για να προστατεύσουν κάποιο αδιευκρίνιστο μυστικό που είχε συνδεθεί με το αεροπλάνο.
Σύμφωνα με το συγκεκριμένο «σενάριο», μάλιστα, στο αεροπλάνο υπήρχαν επιζώντες που περίμεναν να βοηθηθούν, αλλά αγνοήθηκαν από τις Αρχές.
Μια άλλη εκδοχή λέει πως το αεροσκάφος μετέφερε εκρηκτικά που προκάλεσαν έκρηξη στον αέρα, με αποτέλεσμα ο πιλότος να οδηγηθεί στη μοιραία αναγκαστική προσγείωση.
Η εκδοχή αυτή ενισχύθηκε από το γεγονός ότι αφού βρέθηκαν τα συντρίμμια, ελικόπτερα Σινούκ απομάκρυναν από την περιοχή κιβώτια με άγνωστο περιεχόμενο καθώς και το ότι η περισυλλογή των νεκρών δεν έγινε με ιατροδικαστή να είναι παρών.
Μια τρίτη, πάλι, ισχυριζόταν πως στην περιοχή πετούσε και κάποιο άλλο εχθρικό αεροσκάφος, που αποσυντόνισε τα όργανα του C 130 και το οδήγησε σε πτώση.
Οι Αρχές αρνήθηκαν να δώσουν στη δημοσιότητα τις αληθινές αιτίες, λέγοντας πως αποτελούν στρατιωτικό απόρρητο.
Δηλώθηκε ωστόσο με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν κρύβεται κανένα μυστήριο πίσω από την τραγωδία. Φυσικά, η μυστικοπάθεια των Αρχών απλά γιγάντωσε τις θεωρίες και η οργή των συγγενών έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη.
Σήμερα μπορεί το θέμα να έχει ξεχαστεί. Ωστόσο, στους κύκλους της πολεμικής αεροπορίας όλο και κάποιο πηγαδάκι θα συγκροτηθεί που θα επιχειρεί να βρει τη λύση του μυστηρίου μέσα από ατελείωτες, συνωμοσιολογικές συζητήσεις.
Ποιος ξέρει; Ίσως σε μία από αυτές να κρύβεται και η αλήθεια…
