Η ζωή του Τόλη ήταν γνωστή λίγο πολύ σε όλους. Ή αν θέλετε ήταν γνωστά όσα ο ίδιος ο Τόλης επιθυμούσε να βγουν στο φως της δημοσιότητας, καθώς έχει αναμφισβήτητα χτίσει μια καριέρα με πολύ κόπο και μόχθο, δουλεύοντας από μικρό παιδί άλλοτε ως κομπάρσος σε θεατρικά έργα, άλλοτε ως πρωταγωνιστής στον κινηματογράφο, άλλοτε τραγουδώντας μεγάλες επιτυχίες (τυχαίο είναι ότι τον ονόμασαν «άρχοντα της πίστας»;) και άλλοτε υπογράφοντας εκπληκτικά τραγούδια ως συνθέτης. Ένα πολυσύνθετο ταλέντο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Ωστόσο, τα άγνωστα στοιχεία στη ζωή του μεγάλου Τόλη Βοσκόπουλου είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Αλήθειες πικρές, γεμάτες πόνο. Αλήθειες μοναδικές για έναν άνθρωπο που η Ελλάδα έχει υποκλιθεί πολλές φορές στο ταλέντο του.
Η Παναγιώτα Βοσκοπούλου στα απομνημονεύματά της δεν μασάει τα λόγια της. Σταράτα μιλάει για την πολυτάραχη ζωή του αδελφού της, που μαζί συνδεόταν και η δική της, αφού τα δύο αδέλφια υπήρξαν αχώριστα μέχρι που διάφορα περιστατικά «έκοψαν» κάθε επαφή μεταξύ τους. Με γλαφυρή γραφή, η μεγαλύτερη από τα αδέλφια Βοσκοπούλου αναφέρεται και στον έρωτα του αδελφού της με τηΖωή Λάσκαρη, όταν ακόμα ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Στρατηγού. «Τη Λάσκαρη τη γνώρισε όταν έπαιζαν μαζί στο “Μαριχουάνα Στοπ”. Τότε τρελάθηκε ο άνθρωπος. Το παθαίνει αυτό οποιοσδήποτε όταν ερωτευτεί. Αυτό έπαθε όταν γνώρισε τη Ζωή. Και ξέχασε και σπίτι και δουλειά και συνεργάτες και τα πάντα και έφυγε μαζί της. Η Στέλλα η καημένη τότε που έφυγε με τη Δούκισσα, προσπάθησε, έτρεξε, τον “κυνήγησε” και τον κατάφερε να έρθει πίσω. Μα τώρα με τη Λάσκαρη δεν έκανε τίποτα, γιατί κατάλαβε πως ό,τι κι αν έκανε θα ήταν πια μάταιο. Φυσικά και φώναξε και έκλαψε και στενοχωρήθηκε. Μα όταν τελικά χώρισε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και το ξεπέρασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε. Η ζωή συνεχίζεται και είναι τόσο ωραία. Ό,τι πέθανε, πάει πέθανε. Και ο έρωτας του Τόλιου για τη Στέλλα δεν υπάρχει, που θα πει πέθανε.
Η Στέλλα το κατάλαβε και το κατάπιε και πια δεν είπε τίποτα άλλο. Πάντως ένα πράγμα είναι βέβαιο: Μπορεί ο έρωτας του Τόλιου για εκείνη να πέθανε, έμεινε όμως η εκτίμηση και η αγάπη του και το ενδιαφέρον του που είναι πάντα ζωντανά για τη Στέλλα. Όσα χρόνια κι αν περάσανε, της το δείχνει με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ό,τι ώρα και να του πει “Τόλιο έχω ανάγκη από λεφτά”, κόβεται και της τα στέλνει. Και είπαμε, έφυγε με τη Λάσκαρη και άρχισε μια ιστορία μαζί της που κράτησε περίπου τρία χρόνια.
Τρία χρόνια έρωτας, πάθος και λατρεία. Μα και τρέλα και στενοχώρια και αγωνία. Έρωτας τρελός, λοιπόν, για τη Λάσκαρη. Θεά την έβλεπε και θεά την ένιωθε. Ξανθή αγαπημένη Παναγιά. Πρέπει, όμως, να πω πάλι πως καμιά γυναίκα του, εκτός από τη Στέλλα, δεν του έδειξε αυτή την αφοσίωση, αυτή την αγάπη. Τρία χρόνια με τη Λάσκαρη, λοιπόν, έρωτας και πάθος και έκσταση. Οι εραστές του ονείρου. Του ονείρου που τελείωσε και έσβησε τόσο γρήγορα. Αν εξαρτιόταν από αυτόν, αυτό το όνειρο θα μπορούσε να ήταν ατελείωτο και παντοτινό και πραγματικό. Μα αφού άλλα ονειρευόταν αυτός και άλλα μελέταγε εκείνη, το όνειρο πήρε τέλος. Και μια μέρα βρέθηκε ως συνήθως μόνος, πικραμένος να κλαίει. Ήταν απαρηγόρητος. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Τόσο πολύ του είχε κοστίσει. Μεταξύ αυτών που του συμπαραστάθηκαν τότε ήταν και η Μαρινέλλα…»
