To αίμα, η κατσαρίδα κι άλλες τέσσερις περιπτώσεις που μπορεί να τον κάνουν να κακαρίσει.

Αν μιλήσεις με ψυχοθεραπευτή, θα σου πει πως ο φόβος είναι χρήσιμος. Πώς σε βοηθά να βάλεις την λογική να δουλέψει και να προστατέψεις τον εαυτό σου. Όμως κάποιες φορές, όλο αυτό ξεφεύγει. Γιατί άλλο να έχεις τον φόβο σαν άμυνα και άλλο να είσαι χέστης. Σωστά;

Αυτό λοιπόν το κείμενο, είναι αφιερωμένο στους χέστες κολλητούς μας. Τους ανθρώπους που φοβούνται μέχρι και τα δημητριακά μέσα στο ντουλάπι τους. Που όταν είδαν το Ghostbusters δεν άνοιξαν το ψυγείο γιατί φοβήθηκαν μην πεταχτεί ο Βαβυλώνιος θεός Gozer. Που αν ήταν ιππότες στον μεσαίωνα, θα είχαν ως θυρεό στην ασπίδα τους την κότα. Με λίγα λόγια, ο φοβιτσιάρης κολλητός που λατρεύουμε να έχουμε στην παρέα…

«Όπα όπα, αίμα είναι αυτό στο δάχτυλο;;;»

Εντάξει, έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι στις ζωές μας πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την θέα του αίματος. Δεν το λες και τόσο τρελό. Τρελό ωστόσο, είναι να κόβεις κατά λάθος το δάχτυλο ή να ξύνεις καντήλα από κουνούπι και στην πρώτη σταγόνα αίματος που ξεπροβάλλει, να τον βλέπεις να ζαλίζεται. Να ζητάει καρέκλα να κάτσει. Ή στη χειρότερη να λιποθυμάει. Πραγματικά, είναι τόσο απολαυστικό που σου μπαίνουν ιδέες να τρυπάς το χέρι σου με βελόνα για να τον βλέπεις να σωριάζεται κάτω. Υπάρχει λόγος που πηγαίνει για εξετάσεις αίματος κρατώντας ακόμα το χέρι της μάνας του.

«Φίλε πεθαίνω, να προσέχεις τη μάνα μου»

Δεν είμαστε εκεί όταν του συμβαίνει, αλλά το φανταζόμαστε κάπως έτσι: βγάζει το θερμόμετρο από την μασχάλη, κάνει μία μικρή προσευχή, σταυροκοπιέται, το κοιτάζει. Τον λούζει κρύος ιδρώτας και μας παίρνει τηλέφωνο αγχωμένος. Το θερμόμετρο δείχνει 37 αλλά εκείνος κρυώνει σαν να είναι σε γκουλάγκ στη Σιβηρία, δεν βλέπει καλά, ζαλίζεται, μουδιάζει το αριστερό του χέρι και γενικά πεθαίνει. Μετά ξεκινούν οι ερωτήσεις. «Λες να με κόλλησε ο Γιώργος; Μήπως η άλλη η σάπια είχε λοιμώδη μονοπυρήνωση;». Έχει πεθάνει 100 φορές μέχρι εκείνη την ώρα και όλα αυτά, για να τον δεις μετά από 3 ημέρες στον καφέ και να σου πει αραχτός «Νταξ μωρέ έναν πυρετούλη κάναμε, σιγά». Τα ‘χει γράψει αυτά κι ο Βαϊμάκης…

«ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗ ΚΟΛΛΗΤΕ, ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗ!»

Κακά τα ψέματα, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς που φωνάζουμε το παραπάνω. Αν φοβάσαι και εσύ τις κατσαρίδες, θα καταλάβεις τι εννοούμε. Αυτή η σκιά στον τοίχο που τελικά δεν είναι σκιά. Εκείνο το ανατριχιαστικό κούνημα το φτερών που συνοδεύεται από ένα μικρό θρόισμα. Που κάνεις αργά βήματα πίσω ψελλίζοντας «ωχ ωχ» λες και μπήκε κλέφτης. Και εκείνη δίνει σάλτο και πετάει πάνω από το κεφάλι σου ενώ εσύ τρέχεις ψάχνοντας για τρύπα σαν να παίζεις στο Dunkirk. Και παρακαλάς τον αδερφό, την γκόμενα ή την μάνα σου να την σκοτώσει γιατί από το τρέμουλο δεν μπορείς καν να κρατήσεις την παντόφλα. Κερασάκι στην τούρτα η πανηλίθια δικαιολογία μας: «Δεν τις φοβάμαι ρε, απλά τις σιχαίνομαι». Ναι καλά…

Να μιλήσουμε λίγο για τον κολλητό που κοιμάται συνέχεια στις ταινίες;

«Δεν κλείνω τα μάτια ρε απλά νυστάζω»

Όλοι μας -ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ- έχουμε έναν κολλητό στην παρέα που δεν την παλεύει με τα θρίλερ. Μιλάμε για άνθρωπο που τρομάζει σε ταινίες με ζόμπι. Που βλέπει το κοριτσάκι από το Ring και δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα. Που κάθε φορά που πέφτει η πρόταση για να δείτε θρίλερ, δεν έχει συμφωνήσει ποτέ και προτιμά κωμωδίες ή περιπέτειες. Τρία ζήτω για τον χέστη κολλητό μας. Για τον άνθρωπο που μέχρι σήμερα δεν έχει δει τον Εξορκιστή και που στις τρομαχτικές σκηνές κάνει τα μάτια του «κινεζάκι». Που κοιμάται ακόμα με ανοιχτό το φως και που έχει κάτω από το κρεβάτι μία σκελίδα με σκόρδο για να μην του την πέσει κανένας βρυκόλακας. Σηκώνει τόσο δούλεμα που μπορείς να τον κάνεις να σε μισήσει.

«Κάτσε, δηλαδή θα πλακωθούμε τώρα;»

Τι θέλεις από τον κολλητό σου; Να βασίζεσαι πάνω του. Και αυτό συμβαίνει γιατί αλλιώς δεν θα ήταν κολλητός σου. Υπάρχουν όμως και οι μελανές σελίδες στη σχέση σας. Μία από αυτές είναι και ο τσαμπουκάς. O Terence Hill είχε για πιστό sidekick τον Bud Spencer. Εσύ πάλι έχεις τους κολλητούς σου – εκτός από αυτόν εδώ. Είναι ο τίμιος χέστης του τσαμπουκά. Ο άνθρωπος που φοβάται να μπλεχτεί σε καβγά, που κάθε φορά που γίνεται μία μανούρα ανησυχεί για το αν θα χάσετε δόντια, αν θα πάτε φυλακή, αν σας σφάξουν ή αν θα του τις βρέξει ΚΑΙ η μάνα του. Είναι το τρυφερό πόδι του Φαρ Ουέστ που δεν έχει μάθει ακόμη πως βρέξει – χιονίσει, δεν κάνεις βήμα μακριά από τον κολλητό όταν είναι να γίνει τσαμπουκάς. Τουλάχιστον λέει ωραία ανέκδοτα.

«Μπήκα. Πάλι. Χωρίς»

Δεν ξέρουμε πως να το πούμε πιο απλά, οπότε θα το πούμε ως έχει: όλοι μας έχουμε έναν φίλο που μπαίνει στη μάχη χωρίς προφυλακτικό. Ναι είναι τραγικός, επικίνδυνος και απαράδεκτος. Του τα έχουμε πει αλλά μυαλό δεν βάζει. Και δεν είναι ο μόνος μιας και, δυστυχώς, υπάρχουν εκεί έξω εκατοντάδες τέτοιοι άμυαλοι. Αυτό που δεν καταλάβαμε ποτέ είναι γιατί συνεχίζει το ίδιο βιολί από την στιγμή που είναι τόσο χέστης. Κάθε φορά που «θα μπει» σε μία νέα κατάκτηση, φοβάται με τη σειρά τα ίδια πράγματα: ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αφροδίσια, AIDS. Κλάψα, εξετάσεις, μηνύματα σε κολλητούς και εξετάσεις ανά 6μηνο. Όσο μπινελίκι και αν του έχετε ρίξει, όσα «τράβα ψόφα» και αν έχει φάει στα μούτρα, αδυνατεί να κάνει το απλό: να αγοράσει ένα γ@μημένο κουτάκι προφυλακτικά μπας και βρείτε και εσείς την ηρεμία σας!