Σκέφτηκα να γράψω το άρθρο αυτό χωρίς να το στολίσω με λογοτεχνικό ύφος και ούτε να δείξω το θυμό μου για όσα ζούμε. Έτσι ξερά. Τεχνοκρατικά και λογικά.
Η υπερήφανη διαπραγμάτευση λοιπόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δια στόματος πρωθυπουργού στη ΔΕΘ το 2016, έθετε 5 πολύ συγκεκριμένους στόχους:
Στόχοι.
- Να κλείσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα η δεύτερη αξιολόγηση γιατί η καθυστέρηση της έχει δυσβάστακτο κόστος για την οικονομία.
- Την απομείωση και η ελάφρυνση του
χρέους.
- Να ενταχτεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαράκωσες (QE) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
- Να αποκλιμακωθούν οι στόχοι επίτευξης πλεονασμάτων του 2018 από 3,5% σε 2.5% το 2019 και σε 2% το 2020.
- Να επιτευχθούν οι απαιτούμενοι ρυθμοί ανάπτυξης της τάξεως του 2,7%
Επίτευξη.
- Η αξιολόγηση έπρεπε να κλείσει το Φεβρουάριο του 2016 και έκλεισε 16 μήνες μετά. Τον Ιούνιο του 2017. Τα 5,6 δις μέτρα που επιβλήθηκαν σε όλους μας ήταν αποτέλεσμα αυτής της καθυστέρησης.
- Καμία μείωση χρέους. Επαναλήφτηκαν οι δεσμεύσεις του Eurogroup του 2012, εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι και εφαρμοστούν οι ψηφισμένες διαρθρωτικές αλλαγές.
- Η ένταξη της Ελλάδος στην Ποσοτική Χαλάρωση θα σηματοδοτούσε την μείωση κόστους δανεισμού, την αύξηση της ρευστότητας, την άρση των κεφαλαιακών περιορισμών και την έξοδο της χώρας στις αγορές. Δεν επετεύχθη τίποτα.
- Το πρωτογενές πλεόνασμα όχι μόνο δεν μειώθηκε το 3,5% στο 2,5% για το 2019 , αλλά επεκτάθηκε έως το 2022 και το 2% του 2020 , για 40 χρόνια μετά το 2060
- Μετά από μια κούρσα ύφεσης η κυβέρνηση ασθμαίνοντας , μετά από τη φορολογική καταιγίδα που επέβαλε παντού, τώρα μπορεί να φτάσει σε ρυθμό ανάπτυξης γύρω στο 1,5% στο μισό σχεδόν του αρχικού στόχου της.
Κόστος συνολικής αστοχίας;
100 δις. €
Συμπέρασμα;
Φύγετε …..!
Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com
