Θλιβερή ανακοίνωση απο τους αντιεξουσιαστές για τη “συμμετοχή τους” στα ντου της Σαλονίκης: “Τραγική η στιγμή του εθνικού ύμνου. Κρατούσαν και ελληνικές σημαίες”. Διώξτε τους πράκτορες από τα χαρακώματα

Διαβάστε έτσι για την ιστορία και τα συμπεράσματα δικά σας: 

Ούτε γλείψιμο αλλά ούτε και αδιαφορία για αυτούς που γέμισαν την πόλη μας με τρακτέρ

Σήμερα, μια πρωτοβουλία αναρχικών, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στη συγκέντρωση των αγροτών που ήρθαν στη Θεσσαλονίκη, και που επιτυχημένα, ακύρωσαν τα εγκαίνια της έκθεσης agrotica στο χώρο της ΔΕΘ. Αν και οι επαφές μας με τον κόσμο της υπαίθρου είναι μηδαμινές, μιας και ζούμε, εργαζόμαστε και αγωνιζόμαστε στην πόλη, κρίναμε χρήσιμο να παρέμβουμε στην συγκέντρωση των αγροτών, επιφυλακτικά, κριτικά αλλά και αλληλέγγυα.

Κάθε αγώνας έχει αντιφάσεις, αυτό ισχύει και για τους δικούς μας αγώνες, αυτό ισχύει και για το σύνολο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι κάτι που δεν πρέπει να μας φοβίζει αλλά που κάνει πιο επιτακτική την οργανωμένη παρέμβασή μας σε αυτούς. Ειδικά όταν αυτός ο αγώνας δεν έχει σαφές ταξικό πρόσημο τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκα. Ο αγώνας των αγροτών είναι ένας τέτοιος αγώνας, ένας αγώνας που συνυπάρχουν διαφορετικά υποκείμενα με (ουσιαστικά) διαφορετικά αλλά και (φαινομενικά) κοινά συμφέροντα κι έτσι σύγχρονοι τσιφλικάδες που ζουν από την εκμετάλλευση της εργασίας άλλων ανθρώπων στέκονται δίπλα-δίπλα σε εργάτες γης αλλά και σε μικροπαραγωγούς. Περαιτέρω και όπως βλέπουμε δίπλα στις μαύρες σημαίες κυματίζουν και υπερτερούν οι γαλανόλευκες, ενώ σε αρκετά μπλόκα αγρότες έχουν δεχτεί αντιπροσωπείες των φασιστών (δεν γίνεται καν λόγος για τους νεοδημοκράτες συνδικαλιστές που 5 χρόνια κάναν γαργάρα σε ότι περνούσε και τώρα θυμήθηκαν να το παίξουν αγωνιστές).

Οπότε θέλοντας να αποκτήσουμε εμπειρία, από πρώτο χέρι, για το τί τελικά είναι οι αγρότες, χωρίς να τσουβαλιάζουμε αρνητικά ή να εξυψώνουμε μεταφυσικά υποκείμενα αγώνα, πήγαμε με το δικό μας λόγο στη συγκέντρωσή τους. Και όπως περιμέναμε συναντήσαμε τα πάντα.

Φασίστες (οργανώμένοι τουλάχιστον ή με διακριτικά) δεν υπήρχαν, υπήρχαν όμως αρκετοί με ελληνικές σημαίες, υπήρχαν χουλιγκάνια από επαρχία που -με μαύρες σημαίες- ήταν οι πιο “δυναμικοί”, υπήρχαν αυτοί που μας κοίταξαν περίεργα όταν πετούσαμε τα τρικάκια και ρωτούσαν ποιοι είμαστε, υπήρχαν αυτοί που γούσταραν το περιεχόμενο από τα τρικάκια και τα πέρναν από κάτω, σίγουρα θα υπήρξαν και αυτοί που δε θα το γούσταραν αλλά που δεν θέλησαν-τόλμησαν να μας πουν κάτι.

Τα συνθήματα μας, λειψά και πρόχειρα, μιας και μόνο μία μέρα πριν μάθαμε ότι θα έρθουν, αλλά στην κατεύθυνση που πιστεύουμε πως πρέπει να κινούνται οι παρεμβάσεις των αναρχικών. Στην κατεύθυνση του να οξύνουν τις αντιφάσεις που προαναφέραμε ανάμεσα σε αυτούς που εκμεταλλεύονται την εργασία άλλων και σε αυτούς που τους εκμεταλλεύονται, να υπενθυμίσουν για το ποιες σημαίες σηκώνουν οι καταπιεσμένοι όταν αγωνίζονται, να μιλήσουν και για τους μετανάστες εργάτες γης στις “Μανωλάδες”, αλλά ταυτόχρονα να δώσουν και το μήνυμα της αναγκαιότητας για σύνδεση των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών πάνω σε μια σαφή ταξική και κοινωνική αντεπίθεση ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο.

Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να είμαστε όλη τη μέρα στη συγκέντρωση τους, στις συγκρούσεις αλλά και ην τραγική στιγμή του “εθνικού ύμνου”, για να μεταφέρουμε και μια πιο σαφή εικόνα, από μια συγκέντρωση που μέτρησε αρκετές χιλιάδες κόσμο και η οποία δε βρήκε (όπως είναι εν μέρει λογικό) τη συμπαράσταση των εργαζομένων και των νεολαίων των πόλεων όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες.