Μία ολόκληρη δεκαετία έχει περάσει από την αποφράδα μέρα που ο Colin McRae έφυγε από τη ζωή, κάνοντας τη 15η Σεπτεμβρίου μία από τις πλέον μαύρες στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Η δική μας γενιά, που φτάνει πλέον τα σαράντα, έζησε τον σπουδαίο Σκοτσέζο στα καλύτερά του χρόνια. Από την αναγνώριση στην καθιέρωση έως και την αποκαθήλωση, μετά τη χρονιά της Citroen. Ο McRae δεν ήταν ένας απλός οδηγός για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Η δική του αίγλη, όσα συνέβησαν στην καριέρα του και η παγκόσμια αναγνωρισιμότητά του ήταν στοιχεία που έδωσαν τεράστια ώθηση στο θεσμό. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα αποτελεί έναν από τους πλέον γνωστούς οδηγούς αγώνων ράλλυ σε όλη την υφήλιο. Το συμβόλαιό του με τη Ford το 1999, το οποίο και ήταν αντίστοιχο με κορυφαίων οδηγών της Formula 1, η υπερπροβολή γύρω από το πρόσωπό του, ακόμα και το ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι ήταν στοιχεία που οδήγησαν στη δημιουργία ενός μέρος του θρύλου του.
Αυτό για όσους δε γνωρίζουν και δεν παρακολουθούν από κοντά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Εμείς τον είδαμε, τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε στις ειδικές διαδρομές. Εκεί που μας άφηνε με μια ανατριχίλα να διαπερνά το σώμα μας, την ώρα που είχαμε σηκωθεί στις μύτες των ποδιών, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε πώς πέρασε από μπροστά μας. Δεν είναι πολλοί οι οδηγοί που προκαλούσαν ζητωκραυγές με την οδήγησή τους, και ο Σκοτσέζος ήταν ένας από αυτούς. Η έκφραση «If in doubt, flat out», που έχει γίνει… αυτοκόλλητο και κλισέ στην αυτοκίνηση, ανήκει στον ίδιο. Και αυτή ήταν η φιλοσοφία του. «Τέρμα γκάζι» σε κάθε περίπτωση. Στοιχείο που, φυσικά, του κόστισε μακρόπροθεσμα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ποσοστό εγκαταλείψεών του στο WRC άγγιξε το 41%, αφού κινούνταν μονίμως στο όριο. Δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα πέρα από τη νίκη, και, στις καλές περιόδους της καριέρας του, κανείς δεν αμφέβαλλε ότι είναι ο ταχύτερος. Μόνο που δεν κερδίζει ο ταχύτερος, αλλά αυτός που φτάνει στη ράμπα του τερματισμού. Στοιχείο που πιθανότατα να του στοίχισε μερικούς τίτλους παραπάνω, πέρα από τον έναν και μοναδικό που κατέκτησε το 1995. Βέβαια, παρόλο που ήταν τόσο γρήγορος και κινούνταν στο όριο, ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει αγώνες όπως της Σουηδίας και της Φινλανδίας, οι οποίοι παραδοσιακά έχουν τη μεγαλύτερη μέση ωριαία ταχύτητα. Αντιθέτως, επικράτησε τρεις φορές στο Ράλλυ Σαφάρι, ενώ μέχρι και σήμερα είναι πολυνίκης του δικού μας Ράλλυ Ακρόπολις με πέντε νίκες.
Η σχέση του με τον εθνικό μας αγώνα είναι ιδιαίτερη, αφού σε συνέντευξή του δε μας είχε κρύψει πως δεν είναι από τους αγαπημένους του. Τον θεωρούσε σκληρό και αργό. Όμως, απολάμβανε τόσο την αγάπη του κόσμου όσο και το συναίσθημα της ικανοποίησης στον τερματισμό, έχοντας κερδίσει έναν τόσο δύσκολο και φημισμένο Ράλλυ. Πόσω μάλλον όταν το είχε καταφέρει πέντε φορές, κάτι που οι περισσότεροι από τους ανθρώπους του χώρου τού το αναγνωρίζουν ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του. Ειδικά από τη στιγμή που όλοι γνώριζαν τη flat-out προσέγγισή του. Οι παλιότεροι ακόμη θυμόμαστε την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά χώματα το 1992 με το «θηριώδες» Subaru Legacy, όταν και είχε κερδίσει έντεκα ε.δ. (όσες και ο νικητής του αγώνα Didier Auriol με την Deltona), αλλά είχε τερματίσει 4ος. Μπορούσες να διακρίνεις το ταλέντο του, του οποίου έκανε επίδειξη ένα χρόνο αργότερα επικρατώντας στη Νέα Ζηλανδία, όντας ο νεότερος νικητής σε αγώνα του WRC μέχρι και σήμερα.
Βέβαια, ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, και χρειάστηκε τόσο ο David Richards όσο και ο David Lapworth, αμφότεροι στη Subaru, να δείξουν εμπιστοσύνη και να κάνουν υπομονή μαζί του. Ο Σκοτσέζος στη διάρκεια της καριέρας του κατέστρεψε ουκ ολίγες καρότσες, αλλά στην Prodrive πάντα πίστευαν στο ταλέντο του. Ακόμα και όταν τούμπαρε τα Legacy πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα δύο και τρεις φορές, οι μηχανικοί τα επισκεύαζαν και αυτός συνέχιζε. Τα χρόνια της Subaru ήταν τα καλύτερα της καριέρας του, αφού στη Ford, όντας καταξιωμένος και Πρωταθλητής, δεν κατάφερε να κερδίσει τον πολυπόθητο τίτλο. Η επιλογή της Citroen το 2003 αποδείχθηκε καταστροφική για τον ίδιο, και ουσιαστικά ήταν αυτή που έδωσε πρόωρο τέλος στην καριέρα του.
Παρ’ όλα αυτά, ο McRae δεν ήταν και ο πλέον εύκολος χαρακτήρας. Καλύπτοντας το WRC για περίπου δεκαεπτά χρόνια για το περιοδικό μας, είχαμε τη δυνατότητα να τον ζήσουμε στα service park, αλλά και σε τετ-α-τετ συζητήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν επικοινωνιακός. Πάντα τον McRae, πριν τον πλησιάσεις, έπρεπε να τον «ζυγίσεις». Αν είχε χάσει χρόνο ή αν είχε κάποιο πρόβλημα, και γενικά αν ήταν συννεφιασμένος, έπρεπε να προσέξεις τον τρόπο που θα τον προσεγγίσεις και θα τον ρωτήσεις. Μόνο λίγες δεν ήταν οι φορές που επέστρεφε στο media zone, και οι δημοσιογράφοι περιμέναμε να βγει από το αμάξι για να πάρουμε μία δήλωση, αλλά εκείνος παρέμενε στο εσωτερικό του. Κοιτώντας μας και τρώγοντας ένα τοστ με ηρεμία. Θα έβγαινε, αλλά όταν ήθελε αυτός, και συγκεκριμένα λίγη ώρα πριν περάσει το κοντρόλ. Ακόμη ευχαριστούμε τα θεία που έχουμε και τα πέντε δάχτυλα του χεριού μας, αφού το 2003 ο McRae παραλίγο να μας τα κόψει, όταν κάναμε το λάθος να ανοίξουμε την πόρτα της Xsara στον τερματισμό του Νέου Ταρζάν για μία δήλωση.
Με το Ράλλυ Ακρόπολις είχε μία ιδιαίτερη σχέση, αν και δεν ήταν από τους αγαπημένους του αγώνες. Μετά την πρώτη του επικράτηση το 1996 με το Impreza 555 ακολούθησαν ακόμα τέσσερις, με τον Σκοτσέζο να είναι πολυνικής του εθνικού μας αγώνα.
Αλλά το γνώριζες. Αυτός ήταν ο Colin McRae, μια τεράστια προσωπικότητα, και όχι ένας οδηγός που η καθεμία ομάδα και ο κάθε PR manager μπορεί σήμερα να διαχειριστεί. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μυστικό ότι η αποπομπή του από το θεσμό και η μη εύρεση μπάκετ μετά το 2003 στη Citroen τού στοίχισαν. Το είχαμε διαπιστώσει στην Αγγλία το 2005. Τότε που είχε επιστρέψει στο Ράλλυ Μ. Βρετανίας, και μετέπειτα για την τελευταία του μεγαλειώδη εμφάνιση στην Αυστραλία, με τα χρώματα της Skoda. Εκείνες τις ημέρες η επιστροφή του αποτελούσε τεράστια είδηση, και είχαμε εξασφαλίσει μία 20λεπτη συνέντευξη μαζί του. Γνωρίζοντας τον τρόπο και τη συμπεριφορά του φτάσαμε τρομοκρατημένοι, αλλά ο Σκοτσέζος δε θύμισε σε τίποτα τον απότομο Colin του παρελθόντος. Ήρεμος, χαλαρός και άνετος, μας μίλησε για περισσότερο από 20 λεπτά χωρίς να κοιτάει το ρολόι. Χαμογελαστός, διότι αισθανόταν ότι βρισκόταν εκεί που ανήκει. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι μηχανικοί της Skoda θα του στερούσαν ένα μαγικό βάθρο με το Fabia WRC στην Αυστραλία, αλλά παρ’ όλα αυτά δε θα έβρισκε ένα συμβόλαιο για το 2006. Και θα περιοριζόταν σε μία εμφάνιση με την Citroen Xsara WRC στα χρώματα της Gauloises στο Ράλλυ Τουρκίας, αντικαθιστώντας τον τραυματία Sebastien Loeb. Αυτός έμελλε να είναι και ο τελευταίος του αγώνας στο WRC… Εντούτοις, η λατρεία και το πάθος του παρέμειναν ισχυρά μέχρι τη μέρα που έφυγε από κοντά μας. Μαζί με τον 5χρονο γιο του και τον οικογενειακό του φίλο με τον δικό του γιο. Δέκα χρόνια από σήμερα, ή ακόμα και είκοσι, θα εξακολουθούμε να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε τον Colin McRae. Όχι για τα ρεκόρ και τους αριθμούς, αλλά για τον τρόπο οδήγησής του και την ικανότητά του να φλερτάρει στη λεπτή, κόκκινη γραμμή και να ισορροπεί στο όριο. Εξάλλου, χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση του ίδιου αναφορικά με τους αγώνες ράλλυ και γιατί συμμετέχει σε αυτούς: «Αυτό που μου αρέσει είναι να οδηγώ αυτοκίνητα. Και μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στο τέλος της ημέρας, αν θέλω να με θυμούνται για κάτι, είναι ακριβώς αυτό»!_ Π. Τ.
Η μεταπήδηση του στην Ford το 1999 με ποσό ρεκόρ για την εποχή, τον μετέτρεψε σε πραγματικό σταρ. Με την ομάδα του Malcolm Wilson κατέκτησε νίκες, αλλά όχι τον πολυπόθητο τίτλο.
Πάντως τη γεύση της σαμπάνιας τη γεύτηκαν ουκ ολίγες φορές με τον Malcolm Wilson για μία τετρεατίαπου κράτησε η συνεργασία τους.
Μπορεί στις ειδικές να ήταν αντίπαλοι, αλλά δεν ήταν μυστικό οτι με τον Richard Burns τους συνέδεε στενή φιλία, με τον σεβασμό να είναι δεδομένος ανάμεσα τους.
Ράλλυ Μόντε Κάρλο του 2003. Οι Colin McRae και Carlos Sainz έχουν μεταπηδήσει από τη Ford στη Citroen και στο τέλος του αγώνα πανηγυρίζουν την νίκη του “πιτσιρικά” Γάλλου, και το 1-2-3 των Xsara. Η συνέχεια γνωστή…
Στη Citroen δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί με το καλύτερο του αποτέλεσμα να είναι η 2η θέση στο Μόντε Κάρλο.
Ο Colin McRae είναι από τους πλέον γνωστούς και φημισμένους οδηγούς παγκοσμίως, ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που δεν γνωρίζουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Τόσο το παιχνίδι με το όνομα του, όσο και η παρουσία του στα X Games έπαιξαν το ρόλο τους. Εδώ με τους Travis Pastrana και Ken Block.
H επιστροφή του με την Skoda το 2005 για δύο αγώνες σκόρπισε ενθουσιασμό στους φίλους των αγώνων.
Στην Αυστραλία, μετά από μόλις έναν αγώνα με το Fabia WRC, πήγε να κάνει το “θαύμα” διεκδικώντας ακόμα και τη 2η θέση! Εν τέλει, οι μηχανικοί της τσέχικης ομάδας ήταν αυτοί που του στέρησαν τη δυνατότητα να το κάνει…
Οι τίτλοι τέλους στην σπουδαία καριέρα του στο WRC έπεσαν στο Ράλλυ Τουρκίας το 2006 με τα χρώματα της Citroen.
Πηγή: 4troxoi.gr
