Τα γραπτά, που ως γνωστό μένουν, αποκαλύπτουν το νέο ήθος στο Μέγαρο Μαξίμου που σηματοδοτεί
η τοποθέτηση του δημοσιογράφου Θανάση Καρτερού στη θέση του υπεύθυνου γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Μία επιλογή που βεβαίως έχει την έγκριση του κ. Τσίπρα, αλλά και του Νίκου Παππά, ο οποίος λέγεται είναι και αυτός που «έφαγε» τον Θόδωρο Μιχόπουλο.
Ο κ. Καρτερός λοιπόν είναι ο άνθρωπος που ως διευθυντής του «Ριζοσπάστη» επί της εποχής του Τσέρνομπιλ καλούσε τον κόσμο μέσω της αρθρογραφίας του, όπως και το ΚΚΕ, να μην πιστεύει τα ψέματα για την έκρηξη του πυρηνικού σταθμού και να τρώει άφοβα τα λαχανικά.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και ο Θανάσης Καρτερός, ως αριστερός δημοσιογράφος βρέθηκε στην εφημερίδα «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία εγκατέλειψε ενώ παλεύει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα που έχει) αρθρογραφώντας κατά όσων ήταν ενάντια στην κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων ένα «πύρινο» άρθρο του κατέληγε τον Ιούλιο του 2016: «Είπαμε να μας γαμήσουν τα λύκεια. Όχι και το Χάρβαρντ…».
Ο στόχος ήταν κάτι περισσότερο από προφανής. Ήταν ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης. Το χειρότερο όμως δεν είναι πώς ένα στέλεχος εφημερίδας εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο, αλλά το γεγονός ότι το Μέγαρο Μαξίμου τον ανταμείβει γι’ αυτή του την αισχρή φρασεολογία τοποθετώντας τον διευθυντή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού.
Και άφησε με το καλημέρα ο κ. Καρτερός τη στίγμα του γράφοντας εκείνο το περιβόητο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα «Ντοκουμέντο» για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις ακόμη και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλωστε ο άνθρωπος που είχε γράψει παλαιότερα για να δικαιολογήσει τη θέση του από την «Αυγή» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει το ΠΑΣΟΚ της αθωότητας, από «το απροσδόκητο της εξουσίας, στην ταχύτητα με την οποία εκτινάχθηκε μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου»;
Αν και βέρος κομμουνιστής, με μια νοσταλγία για τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και συχνές αναφορές στον Λένιν, τον Μαρξ, τον Κάστρο και τον Χο Τσι Μινχ, ο Θανάσης Καρτερός ακολούθησε την ανανεωτική πτέρυγα του ΚΚΕ στη διάσπαση του 1989, αν και είχε φθάσει ένα βήμα πριν από την είσοδο στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ. Εργάστηκε για χρόνια στο συγκρότημα του Αλαφούζου, ήταν διευθυντής του ραδιοφώνου του ΣΚΑΪ, ενώ πρόσφατα βγήκε στη σύνταξη. Τα τελευταία χρόνια επιστρατεύθηκε για να ενισχύσει την «Αυγή».
Αγαπημένοι του στόχοι στα άρθρα του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωρδιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Δεν διστάζει μάλιστα να επιτεθεί και σε υπουργούς που πάνε κόντρας στην κομματική γραμμή, ενώ η βασική του πολιτική θέση συνοψίζεται στο λενινιστικό «Ναι, ηττηθήκαμε. Ναι, αναγκαστήκαμε να συμβιβαστούμε, αλλά παλεύουμε ακόμα για τα λαϊκά συμφέροντα. Δεν εγκαταλείπουμε τη μάχη». Κοινώς όλα τα κάνουμε για την εξουσία.
Διαβάστε και το άρθρο που είχε γράψει στην «Αυγή», 1 Ιουλίου του 2016 για να καταλάβετε το νέο ήθος στο Μέγαρο Μαξίμου:
Του φταίει ο Τσίπρας. Λογικό. Του φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικό. Του φταίει ο Φίλης, ο Βούτσης, η απλή αναλογική, η εχθρική προς την επιχειρηματικότητα κυβέρνηση, το κακό το ριζικό μας κι ο Θεός που θα μας μισεί όσο οι αριστεροί μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου. Απολύτως αναμενόμενο. Αλλά, πείτε μου σας παρακαλώ, οι δεκαεφτάρηδες τι του φταίνε; Γιατί έπαθε η Ν.Δ. του αμόκ άμα τη ανακοινώσει ότι ο νέος εκλογικός νόμος θα τους δώσει δικαίωμα ψήφου; Και άρχισε να τσαλαβουτάει σε ανοησίες, ότι σ’ αυτές τις ηλικίες δίνεται δικαίωμα ψήφου από δικτάτορες;
Σκέφτομαι διάφορες εκδοχές. Η μια είναι ότι άκουσε στα νιάτα του το γνωστό τραγούδι του Σαββόπουλου «Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια» και τρόμαξε: Αν μας γαμήσουν τα λύκεια και οι δεκαεφτάρηδες, τι γίνεται; Η άλλη είναι: Αυτά τα πιτσιρίκια είναι αδούλευτα ακόμα, απείθαρχα, αγριεμένα. Θα ψηφίσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα και τον Άδωνι. Και η τρίτη είναι: Μόνο αυτό μας έλειπε, να πλημμυρίσουν οι εκλογικοί κατάλογοι γυφτάκια από το Περιστέρι και την Τούμπα. Και να μειωθεί η ζωοποιός επίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα του Ψυχικού και της Φιλοθέης.
Μπορεί και να τον αδικώ τον Κυριάκο, αλλά βάζει σε σκέψεις το γινάτι του να μην φτάσουν στην κάλπη οι δεκαεφτάρηδες. Από την άλλη, ταιριάζει με το προφίλ του πολιτικού, που δηλώνει κάτοχος τριών αμερικανικών πτυχίων, να επιμένει στον αποκλεισμό εκείνων που δεν διαθέτουν κανένα πτυχίο. Ακόμα χειρότερα, που διαθέτουν πτυχία καταλήψεων και αμφισβήτησης των πάντων, με πρώτες και καλύτερες τις κυβερνήσεις – της σημερινής μη εξαιρουμένης. Άρα είναι ανώριμοι να συμμετέχουν στη διαδικασία που εν πάση περιπτώσει κρίνει σε ένα βαθμό το μέλλον τους.
Τούτων δοθέντων, μπορούμε να του αναγνωρίσουμε κάποιο δίκιο.
Διότι, όποια εκδοχή κι αν ισχύει, αυτό που φοβάται είναι ότι η ορμητική είσοδος στην εκλογική σκηνή των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής, συντριπτικά υπέρτερων από τα παιδιά του Κολεγίου και των ευάριθμων καλών σχολείων, μπορεί να διαταράξει τη δημοκρατική μας αρμονία. Να αλλάξει συσχετισμούς. Και να επηρεάσει -αν είναι δυνατόν!- το ποιος, ή ποιοι, τελικώς, θα πάρουν το τιμόνι της χώρας στα χέρια τους. Πράγμα αδιανόητο. Είπαμε να μας γαμήσουν τα λύκεια. Όχι και το Χάρβαρντ…
