Το Νοτιοανατολικό Κρητικό Πέλαγος από την Άρβη της Βιάννου, την Ιεράπετρα, τη Χρυσή, το Κουφονήσι μέχρι και το ακρωτήριο Σίδερο της Σητείας έχει καθιερωθεί για τους ντόπιους και ξένους ερασιτέχνες αλιείς ως ο πιο ιδανικός τόπος για να ψαρέψουν με συρτή, ψαροντούφεκο, τζίγκινγκ και διάφορες άλλες ιδιαίτερες μεθόδους, το μεγάλο εκείνο ψάρι, που θα τους ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη.

Το ψάρι αυτό που πιάνουν θα το φωτογραφίσουν, θα το βιντεοσκοπήσουν την ώρα της «μάχης», μέχρι να το ανεβάσουν στη βάρκα και θα το αναρτήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να πάρουν τα συγχαρητήρια των φίλων και των συγγενών.

«Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία για τον χομπίστα ερασιτέχνη ψαρά, είναι να νιώσει την αδρεναλίνη του να ανεβαίνει στα ύψη, από τη στιγμή που θα νιώσει το μεγάλο ψάρι, να τσιμπά το δόλωμα (strike) και να πιάνεται στο αγκίστρι, να βιώσει τις στιγμές της μάχης με το ψάρι μέχρι να το φέρει κοντά στη βάρκα, με διάφορες τεχνικές και τελικά να καταφέρει να το βγάλει πάνω στη βάρκα και να το κρατήσει βέβαια εκεί», αναφέρει ο ερασιτέχνης αλιέας, υποσμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας κ. Σταύρος Παθιάκης, που έχει στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες με καλές ψαριές.

«Ψαρεύω με συρτή, τζίγκινγκ και κάποιες άλλες μεθόδους από την Αγιά Φωτιά Ιεράπετρας, μέχρι το Κουφονήσι και τον Ξερόκαμπο Σητείας. Ψαρεύω μεγάλα ψάρια, όπως συναγρίδες, ροφούς, στείρες, μαγιάτικα, και σπανιότερα τόνους και σφυρίδες. Στην περιοχή αυτή, το μεγαλύτερο ψάρι που έχει ψαρευτεί είναι ένα μαγιάτικο 45 κιλών», προσθέτει ο κ Σταύρος Παθιάκης ο οποίος θεωρεί ότι το χόμπι του ερασιτέχνη αλιέα είναι πάρα πολύ ακριβό.

«Ο εξοπλισμός και τα σύγχρονα μέσα αλιείας που χρησιμοποιούμε , εμείς που έχουμε δικά μας σκάφη, είναι πάρα πολύ ακριβά. Ο ερασιτέχνης αλιέας όσο  ικανός και τυχερός μπορεί να είναι , δεν θα κάνει ποτέ απόσβεση των χρημάτων που δίνει, με τα ψάρια  που θα πιάσει», καταλήγει ο 29χρονος υποσμηναγός κ. Σταύρος Παθιάκης. 

Οι ερασιτέχνες αλιείς που ψαρεύουν με συρτή, τζίγκινγκ ή ψαροντούφεκο βάζουν στόχο τα «κυνηγόψαρα». «Είναι μια κατηγορία μεγάλων ψαριών που κυνηγούν κατά ομάδες μεγάλους πληθυσμούς μικρότερων ψαριών, όπως τη γόπα, το σαβρίδι, τα θράψαλα, τα καλαμάρια, τους κεφάλους κ.λ.π. Αυτά τα μεγάλα ψάρια οι ψαροντουφεκάδες, τα ψαρεύουν σε σχετικά μεγάλα βάθη, κάνοντας τους καρτέρι στον πυθμένα της θάλασσας». 

Η περίοδος που ο ερασιτέχνης ψαράς πήγαινε για ψάρεμα με μια πετονιά, μερικά αγκίστρια και ένα μικρό ψάρι ή μερικές γαρίδες για δόλωμα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. «Εμείς ψαρεύουμε στην περιοχή του Μύρτου μαγιάτικα, τόνους, ροφούς, στείρες, τορνάδες, λαμπούκες και άλλα μικρότερα ψάρια με συρτή, τζίγκινγκ και άλλες μεθόδους. Χρησιμοποιούμε πια σύγχρονα μέσα αλιείας, ακριβά καλάμια και νήματα, τεχνητά δολώματα, βυθόμετρα και άλλους πανάκριβους εξοπλισμούς.

Το κόστος της ερασιτεχνικής αλιείας είναι πολύ μεγάλο και σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτεται από την αξία των ψαριών που πιάνουμε», λέει ο κ. Μπάμπης Βλασσόπουλος από το Μύρτο. Οι Ιάπωνες, οι Αμερικάνοι και οι Βορειοευρωπαίοι, έχουν αναπτύξει σε εξαιρετικό βαθμό την τεχνολογία στην παραγωγή εξοπλισμού και μέσων αλιείας. 

«Τα νήματα, οι πετονιές, τα καλάμια με ανθρακονήματα, τα τεχνητά δολώματα, τα βυθόμετρα, τα ρομποτικά μέσα ανίχνευσης αλιευμάτων και τα εξελιγμένα μηχανικά μέσα που εισάγει η Ελλάδα, μας κάνουν το χόμπι ευκολότερο, αλλά υπερβολικά ακριβότερο», συμπληρώνει ο κ. Νίκος Ρηγάκης, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων Ιεράπετρας.

Πηγή: neakriti.gr