«Μελιγαλάς:Τόπος μαρτυρίου & απαρχή νέων αγώνων κατά του εθνομηδενισμού και της αρνησιπατρίας»

Στις 15 – 20 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστές του ΕΛΑΣ σφάγιασαν στον Μελιγαλά περίπου 1200 Έλληνες.

Κι όπως γράφει ο Γιάννης Μπουγάς στο εξαιρετικό του βιβλίο «Ματωμένες μνήμες 1940 – 45» (Πελασγός, Αθήνα 2009), «σαν να μην έφτανε το απάνθρωπο αυτό ομαδικό έγκλημα, αλλά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ και οι απολογητές τους από τότε συνεχίζουν να δολοφονούν και ηθικά τα θύματά τους. Οι ηγέτες της αριστεράς δεν καταδίκασαν την πράξη αυτή ποτέ, ούτε ζήτησαν συγγνώμη από τα θύματά τους. Αμφισβητούν τους αριθμούς των θυμάτων, τους ειρωνεύονται και τους προσβάλλουν. Σκανδαλωδώς, τους αποκαλούν εγκληματίες, δοσίλογους, ναζιστές, και άλλα παρόμοια επίθετα…

Σε πολλές ευνομούμενες κοινωνίες, αυτή η συμπεριφορά προς νεκρούς γενοκτονίας είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα, πέραν του ότι για τον ΕΛΑΣ, που τότε δρούσε ως νόμιμος στρατός υπό τις διαταγές του Συμμαχικού Στρατηγείου, η δολοφονία αιχμαλώτων είναι και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Σε ατομικό επίπεδο, ο Άρης Βελουχιώτης ως ο ανώτερος αξιωματούχος του ΕΛΑΣ εκεί, πέραν των γραπτών και προφορικών διαταγών του για τις εκτελέσεις, είναι στην κορυφή αυτών που ευθύνονται για τη γενοκτονία του Μελιγαλά.

Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι στην ιεραρχία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, ο Μπλάνας, και ίσως και ο Κουλαμπάς και ο Μπελογιάννης, ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον Βελουχιώτη ή και ψηλότερα, μεγάλη είναι και η δική τους ευθύνη. Αν δεν ήταν δική τους ιδέα ή δεν συμφωνούσαν με τη γενοκτονία, μπορούσαν να επέμβουν και να τη σταματήσουν. Με αυτά τα δεδομένα, είναι βέβαιο ότι υπήρχε σχεδιασμός για το έγκλημα, και ο Μπελογιάννης, ο Μπλάνας, ο Κουλαμπάς και οι κορυφές της ηγεσίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ Μεσσηνίας συμμετείχαν σε αυτόν…ΡΤι έγκλημα μπορεί να είχαν διαπράξει τα αδέλφια Παναγιώτης και Κωνσταντίνος Μακρής από τον Νερόμυλο, 14 και 16 ετών αντίστοιχα, που σφαγιάστηκαν στον Μελιγαλά;

Γιατί θανατώθηκαν οι ιερείς, οι γιατροί και οι δικηγόροι του Μελιγαλά και των γύρω κωμοπόλεων; Ήταν όλοι αυτοί ταγματασφαλίτες; Είναι δυνατόν; Μήπως πραγματικά μαρτύρησαν διότι απλά δεν είχαν γίνει μέλη του ΕΑΜ; Μήπως άλλοι σφαγιάστηκαν διότι κατέφυγαν στον Μελιγαλά για ασφάλεια, και αυτή μόνο η πράξη τους κατέταξε αυτόματα στους αντιπάλους του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ; Στην ‘αντίδραση’, όπως αποκαλούσαν τότε όποιον δεν συμφωνούσε μαζί τους, που έπρεπε να εκλείψει ώστε να εγκαθιδρυθεί το μονοκομματικό τους καθεστώς, η ‘λαοκρατία’…

Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι μετά τη μάχη στον Μελιγαλά, μεταξύ Παρασκευής 15 και Τετάρτης 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1944, συντελέστηκε μια γενοκτονία, που είχε σχεδιαστές και φυσικούς αυτουργούς. Καμιά γενοκτονία δεν συμβαίνει τυχαία, ούτε σε κενό. Υπάρχει πάντα σχεδιασμός…Η ευθύνη της γενοκτονίας ανήκει ολοκληρωτικά στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, αφού τα θύματα ήταν αιχμάλωτοι του ΕΛΑΣ, όταν θανατώθηκαν στην Πηγάδα, στο Μπεζεστένι ή οπουδήποτε αλλού στη γύρω περιοχή».

Οι πατριώτες, γνωρίζουν τα γεγονότα, που η στρατευμένη ιστοριογραφία της αριστεράς, προσπάθησε να διαστρεβλώσει, χωρίς όμως να καταφέρει να αποκρύψει τις σφαγές, που είχαν ως στόχο την καλή κοινωνία της πόλης. «Ταξικός» πόλεμος… Στο βιβλίο του «Η Μεσσηνία στη δίνη του εμφυλίου 1941 – 1944» (Πελασγός, Αθήνα 2014), ο Νικόλαος Ι. Κουτρουμπής γράφει για τη σφαγή στον Μελιγαλά: «Οι δρόμοι γέμισαν πτώματα…

Ιδιαίτερο μίσος έδειξαν κατά των επιστημόνων και των νοικοκυραίων της πόλεως, δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον δικηγόρο Λυκούργο Ματζούνι, το γιατρό Αλκιβιάδη Λαντζούνη, το γιατρό Χρήστο Λάσκαρη, το γιατρό Γρηγόρη Μπερσή, και πολλούς άλλους άξιους πολίτες που κοσμούσαν την μικρή κοινωνία του Μελιγαλά. Ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η κωμόπολη σε πνευματικό και επιστημονικό κόσμο, εξοντώθηκε». Είναι σαφές ποιος ήταν ο (ταξικός) σκοπός: η εξόντωση της θεωρούμενης ως «νομενκλατούρας» της πόλης. O Νικόλαος Ι. Κουτρουμπής παραθέτει τον Καραμούζη: «Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…».

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Σήμερα, που τα άκρα ξαναέρχονται στο προσκήνιο ακονίζοντας τα μαχαίρια τους και οι γόνοι των κομμουνιστών δολοφόνων διεκδικούν την εξουσία, πλασάροντας το δήθεν «αστικό» τους προσωπείο στη ΔΕΘ και αλλού, ενώ οι ναζιστές ασχημονούν στους χώρους μνήμης, προσπαθώντας να τους οικειοποιηθούν, οφείλουμε όλοι να κάνουμε αυτό που πρέπει: μια επίσκεψη στον χώρο του μαρτυρίου, αλλά και να μεταφέρουμε στον κόσμο το μήνυμα της αναγκαιότητας για την απομόνωση των δύο άκρων, ώστε να σώσουμε την ελευθερία μας που κατακτήθηκε με τόσο κόπο. Διότι αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα: η ελευθερία μας.

Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, διότι θεωρούν την ελευθερία δεδομένη, θα βρεθούν έναντι άσχημων απροόπτων. Στον Μελιγαλά, δολοφονήθηκαν και γυναίκες και παιδιά. Ο 8χρονος Η. Παλαβός, σφαγιάστηκε στην κομμουνιστική λογική της εξόντωσης του 10% του πληθυσμού, λογική την οποία είχαν εισηγηθεί, όπως γράφει και ο Γιάννης Μπουγάς, κορυφαίοι κομμουνιστές, ώστε να τρομοκρατηθεί ο πληθυσμός της Πελοποννήσου, να μην συνεργάζεται με μη κομμουνιστικές αντιστασιακές ομάδες και να υποκύψει στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Όπως γράφει ο Γιάννης Μπουγάς, ο Νίκος Μπελογιάννης στην Πελοπόννησο «οργανώνει, καθοδηγεί και πάνω απ’ όλα φανατίζει τις Τοπικές και Νομαρχιακές Επιτροπές κατά της ‘αντίδρασης’.

Επιβάλλει πρώτος, ίσως με ανώτερη εντολή, την φοβερή αρχή της ‘οικογενειακής ευθύνης’ για τους ταγματασφαλίτες. Σε επίσκεψή του στη Σκάλα Λακωνίας, εκτελέστηκαν 10 συγγενείς ταγματασφαλιτών από την κωμόπολη». Διαβάστε από την εφημερίδα της ΕΠΟΝ Μεσσηνίας «Νεανική Φλόγα», με ημερομηνία 14 Σεπτεμβρίου 1944, για να δείτε την κομμουνιστική αντίληψη: «… φτάνουν έξω από την πόλη γέροι, παιδιά, γυναίκες οπλισμένοι με τσεκούρια, κλαδευτήρια δρεπάνια, μαχαίρια και σπαθιά του ’21, δεν βλέπουν την ώρα να ξεχυθούν και να πετσοκόψουν τους απαίσιους εφιάλτες. Και μέσα ο λαός με την ίδια λύσσα ρίχνεται στη μάχη… Κι όταν αντικρίζουν τους προδότες, χυμούν με λύσσα, τους αρπάζουν από τους αντάρτες και τους κομματιάζουν στον τόπο…». «Προοδευτικά» πράγματα…

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ

Σήμερα που οι οπαδοί των κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς φωνάζουν το ανατριχιαστικό «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ –Μελιγαλάς», έχουμε χρέος να τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων. Αυτά τα μνημόσυνα, που οι θιασώτες των γκουλάγκ και της απανθρωπιάς αποκαλούν «γιορτές μίσους», οφείλουν να είναι για εμάς η απαρχή νέων αγώνων κατά του ολοκληρωτισμού, της απανθρωπιάς, του εθνομηδενισμού και της αρνησιπατρίας. Αυτή τη φορά ξέρουμε και η ιστορία δεν θα συγχωρήσει όσους επιτρέψουν την έλευση στην εξουσία των θιασωτών της κομμουνιστικής απανθρωπιάς.

Νίκος Χιδίρογλου