Επειτα από σειρά επικριτικών δημοσιευμάτων, ακόμα και σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, για την εγκατάλειψη των ολυμπιακών έργων, που κατάντησαν σκουπιδότοποι, ξαφνικά… μπήκαν από προχθές συνεργεία καθαρισμού στο κολυμβητήριο του Ολυμπιακού Χωριού, απ΄όπου, μέχρι στιγμής, έχουν βγάλει τόνους σκουπιδιών!
Είναι μια καλή αρχή… Υπάρχει, ωστόσο, αρκετή δουλειά καθαριότητας και συντήρησης, που πρέπει να γίνει, τόσο στο Ολυμπιακό Χωριό όσο και στα υπόλοιπα ολυμπιακά έργα, για να αποκατασταθούν οι ζημιές και να αντιστραφεί η εικόνα εγκατάλειψης.
Το Ολυμπιακό Χωριό παρουσιάζει σήμερα μια μελαγχολική εικόνα. Το 2004, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα εκεί. Τα συγχαρητήρια έπεφταν βροχή. Το ίδιο και τα χαμόγελα των ξένων προσκεκλημένων της Αθήνας. Σήμερα, μόλις μία δεκαετία μετά, το Ολυμπιακό Χωριό μοιάζει με χωριό-φάντασμα. Με ξεχασμένη «υπνούπολη», άνευρη, αποπνικτικά ήσυχη, που βουλιάζει στη φθορά του χρόνου. Κι ας υπολογίζεται ότι στεγάζει πάνω από 7.000 ανθρώπουςμ
Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως οι μεγάλοι ελεύθεροι χώροι έχουν πέσει σε μαύρη τρύπα λησμονιάς. Λάμπες, κάδοι, παγκάκια, παιδικές χαρές, σιντριβάνια, ζώνες πρασίνου χάσκουν κατάξερα, κακοποιημένα, εξαθλιωμένα. Οι φαρδιοί δρόμοι με τα ονόματα Ελλήνων ολυμπιονικών είναι συχνά έρημοι. Τα περισσότερα καταστήματα, άλλωστε, μέσα στο αχανές χωριό μένουν κενά. Κτίρια και μεγάλοι χώροι που θα μπορούσαν να υποδεχθούν υποδομές είναι ανεκμετάλλευτα. Εκτός από την Πολυκλινική, το πρώην ΙΓΜΕ, τον αστυνομικό σταθμό και τα σχολεία, δεν υπάρχει χώρος εργασίας, πολιτισμού ή κοινωνικών υποδομών.
«Λίγη ζωντάνια»
Αποψη από το εσωτερικό των κτιρίων.
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως αν δεν φτιαχτεί κάτι στο χωριό να πάρει λίγη ζωντάνια θα φύγουν όλα τα παιδιά. Θα γίνουμε χωριό γερόντων», λέει η Ειρήνη Σαράγια, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο και κάτοικος του χωριού. Εκτός από τα 366 κτίρια με τις 2.292 «πρότυπες κατοικίες», στο νέο προάστιο της Αθήνας -που πέρασε μετά τους Αγώνες στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας για να στεγάσει δικαιούχους του- είχαν προβλεφθεί περίπου 24 καταστήματα (π.χ. κρεοπωλείο, ιχθυοπωλείο, κάβα, μανάβικο, καθαριστήριο κ.ά.).
Σκόρπια πράγματα, γραφεία και καρέκλες μαρτυρούν την εγκατάλειψη που έχουν υποστεί οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις
Σήμερα λειτουργούν ελάχιστα: ένα ψιλικατζίδικο, ένα φαρμακείο, ένας φούρνος, ένα ψητοπωλείο, ένα χρωματοπωλείο. «Εγιναν πλειοδοτικοί διαγωνισμοί και οι τιμές των ενοικίων ανέβηκαν στα ύψη. Πολλοί είδαν την κλειστή αγορά σαν Ελ Ντοράντο κι έβαλαν λουκέτο πριν καν η κρίση δείξει το πρόσωπό της», παρατηρεί ο Τάσος Νικολόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων Ολυμπιακού Χωριού. Ο Σύλλογος έχει μετατρέψει δύο από τα κλειστά μαγαζιά σε στέκια για τη νεολαία και τους μεγαλύτερους, σε μια προσπάθεια να δώσει διέξοδο.
«Οταν είσαι πιτσιρίκι είναι καλά. Εχεις πολλούς ανοιχτούς χώρους να παίξεις. Αλλά εμείς δεν έχουμε τι να κάνουμε», μονολογεί η 16χρονη Μαρίνα Γαλανού. Για όσους δεν οδηγούν ή δεν κινούν το αυτοκίνητό τους μη ανεργία και η φτώχεια σαρώνουν στην «εργατούπολη»μ η ζωή δεν είναι εύκολη. Στο χωριό μπαίνουν δύο λεωφορειακές γραμμές, μία για την Κηφισιά και μία για το Μενίδι. Απευθείας σύνδεση με το κέντρο δεν υπάρχει και τα παράπονα για τα δρομολόγια δεν λείπουν. Κάποια σπίτια μένουν κενά. «Κάποιοι έφυγαν, γύρισαν στα χωριά τους, βρήκαν δουλειά εκτός Αθηνών ή δεν άντεξαν, κυρίως λόγω δουλειάς και μετακινήσεων, να μείνουν εδώ. Υπάρχουν κι άλλα σπίτια που βρίσκονται σε εκκρεμότητα, επειδή οι ιδιοκτήτες δεν πληρούσαν τελικά τις προϋποθέσεις», δηλώνει ο κ. Νικολόπουλος. Αυτό που ακούς συχνά είναι πως στην αρχή τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. «Ολες οι παιδικές χαρές είναι κατεστραμμένες. Εχουμε ανοιχτούς χώρους να παίξουν τα παιδιά αλλά χρειαζόμαστε περισσότερη φροντίδα», παρατηρεί η Μαρία Τρακαδά.
Η ανεργία θερίζει την εργατούπολη
«Οταν ήρθαμε δεν ήταν έτσι το Χωριό. Ηταν πολύ καλύτερα, πιο φροντισμένο. Το πράσινο ποτιζόταν», λέει ο Χρήστος Γεωργακογιάννης. Παρά την εγκατάλειψη, το βασικότερο πρόβλημα των κατοίκων είναι η ανεργία, που θερίζει στην «εργατούπολη». Ο Σύλλογος Κατοίκων εκτιμά πως το 60% είναι άνεργοι και επισημαίνει πως υπάρχουν σπίτια που δεν έχουν πια φυσικό αέριο λόγω απλήρωτων λογαριασμών. Ο Χρήστος και η γυναίκα του Χρυσαυγή είναι άνεργοι. «Η μέρα περνάει βαρετά, δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Οι νέοι αναγκάζονται να πηγαίνουν Μενίδι ή Κηφισιά», λένε. Ο γείτονάς τους, Θανάσης Αλεξανδρής, οικοδόμος, είναι άνεργος 5 χρόνια. Εχει Ι.Χ. αλλά δεν το κινεί, λέει. Με τα πόδια πάει στο μοναδικό σούπερ μάρκετ που έχει ανοίξει έξω από το Χωριό. «Εγώ έχω πάθει και τα ψυχολογικά μου με αυτήν την ερημιά», μονολογεί η Χρυσαυγή.
e-go.gr
