Γεια σας. Με λένε Γιάννη. Θέλω να σας μιλήσω για… την ζωή μου και να εκφράσω τον πόνο μου. (Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο singleparent.gr)
Είμαι 46 ετών και είμαι υψηλόβαθμο στέλεχος σε τράπεζα. Πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω ζήσει όλη μου τη ζωή κάνοντας το αντίθετο απ’ ότι ήθελα. Όλα τα όνειρά μου, το πάθος μου, πάνε. Έχω μια σταθερή δουλειά, 9-7. 6 ημέρες την εβδομάδα. Για 26 χρόνια. Έχω επανειλημμένα επιλέξει το ασφαλές μονοπάτι για τα πάντα, κάτι που τελικά άλλαξε το ποιος ήμουν.
Σήμερα έμαθα ότι η γυναίκα μου με απατά τα τελευταία 10 χρόνια. Ο γιος μου δεν αισθάνεται τίποτε για μένα. Συνειδητοποίησα ότι έχασα την κηδεία του πατέρα μου για το τίποτα. Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το μυθιστόρημά μου, να ταξιδέψω στον κόσμο, να βοηθήσω τους άστεγους. Όλα τα πράγματα που νόμιζα ότι ήξερα με βεβαιότητα για τον εαυτό μου, εξανεμίστηκαν. Αν ο νεότερος εαυτός μου με συναντούσε σήμερα, θα με χαστούκιζε.
Κάποτε ήμουν δημιουργικός, αυθόρμητος, έπαιρνα ρίσκα και ήμουν πολύ καλός με τους ανθρώπους. Είχα δύο όνειρα. Το πρώτο, να γράψω ένα βιβλίο. Το δεύτερο, να ταξιδέψω στον κόσμο και να βοηθήσω τους φτωχούς και τους άστεγους. Είχα ήδη σχέση με την γυναίκα που θα παντρευόμουν. Αγαπούσε τον αυθορμητισμό μου, την ενέργεια μου , την ικανότητά μου να κάνω τους ανθρώπους να γελούν και να αισθάνονται ότι τους αγαπούν. Όσο για το βιβλίο που ήθελα να ξεκινήσω, είχα γράψει 70 σελίδες, όταν ήμουν 20 χρονών. Είμαι 46 χρονών και έχω μείνει ακόμα στις 70 σελίδες.
Ήμουν 20. Ήμουν μοναχοπαίδι. Έπρεπε να βρω μια σταθερή δουλειά, μια δουλειά που τελικά θα υπαγόρευε ολόκληρη τη ζωή μου. Αφιέρωσα όλη μου τη ζωή σε μια δουλειά 9 με 7. Κι όταν γυρνούσα σπίτι, έτρωγα βραδινό, έβλεπα λίγο τηλεόραση, προετοίμαζα τη δουλειά μου για την επόμενη μέρα (ναι έπαιρνα δουλειά και στο σπίτι) και πήγαινα για ύπνο στις 10 το βράδυ, για να ξυπνήσω στις 6 το πρωί της επόμενης ημέρας. Δεν ασχολούμουν με το παιδί, δεν καθόμουν να μιλήσω με τη γυναίκα μου και δεν θυμάμαι τη τελευταία φορά που φάγαμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου. Ίσως κι εγώ στη θέση της, να με απατούσα!
Χθες, η γυναίκα μου παραδέχθηκε ότι με απατούσε τα τελευταία 10 χρόνια. Λέει ότι το έκανε επειδή έχω αλλάξει. Επειδή δεν είμαι αυτός που ήμουν. Πράγματι, τί έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια; Έκτός από τη δουλειά, πραγματικά δεν μπορώ να πω τίποτα. Δεν είμαι σωστός σύζυγος. Δεν είμαι ΕΓΩ. Ποιος είμαι; Τι μου συνέβη; Δεν έχω καν ζητήσει διαζύγιο, δεν έχω φωνάξει, δεν έχω κλάψει. Δεν νιώθω τίποτα. Ίσως και να το περίμενα τελικά. Αυτή την ώρα που γράφω, βουρκώνω. Όχι επειδή με απάτησε η γυναίκα μου αλλά επειδή τώρα συνειδητοποιώ ότι μέσα μου είμαι νεκρός. Τι συνέβη σ’ εκείνον τον άνθρωπο που αγαπούσε την διασκέδαση, το ρίσκο, τα ταξίδια; Τί συνέβη σ’ εκείνον που αφιέρωνε χρόνο στη γυναίκα που αγαπούσε;
Λυπάμαι που δεν έκανα τίποτα με τα όνειρά μου πρίν με εγκαταλείψουν. Που δεν έκανα τίποτα με τη γυναίκα μου πρίν με εγκαταλείψει. Λυπάμαι που ήμουν κακός σύζυγος, που είχα γίνει μια μηχανή που απλά έβγαζε χρήματα. Λυπάμαι που δεν τελείωσα το βιβλίο μου, που δεν ταξίδεψα και δεν ονειρεύτηκα. Που ήμουν συναισθηματικά απών στη ζωή του γιου μου. Που στο σπίτι μου και την οικογένειά μου, ήμουν ένα πορτοφόλι χωρίς αισθήματα..
Αν το διαβάζετε αυτό, να ξέρετε πως έχετε μια ολόκληρη ζωή μπροστά σας. Μην την αφήνετε να περνάει έτσι.Μην αφήνετε τα όνειρά σας για αργότερα. Απολαύστε την ενέργειά σας, τα πάθη σας, τα νιάτα σας, τους συντρόφους, τα παιδιά σας, όσα σας αρέσουν και σας ευχαριστούν. Μην περνάτε όλο τον ελεύθερο χρόνο σας στο διαδίκτυο ή στο αναλώνεστε σε σχέσεις που δεν αξίζουν. Κάντε κάτι με τη ζωή σας, όσο είστε ακόμα νέοι. Μην ξεχνάτε τους φίλους σας, την οικογένειά σας, τον εαυτό σας. Μην σπαταλάτε τη ζωή και τις φιλοδοξίες σας, όπως έκανα εγώ. Μην γίνετε ποτέ σαν εμένα!
