Σε νέα ήθη οδηγούνται οι ανώνυμες εταιρίες λόγω των μέτρων που εφαρμόζονται για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Πλέον καθίσταται σχεδόν αδύνατο να εξευρεθούν επαγγελματίες managers προκειμένου να αναλάβουν τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου καθώς κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να κληθούν να καταβάλλουν εξ ιδίων χρήματα και να καταστραφούν οικονομικά όταν υπάρχουν οφειλές προς το δημόσιο των εταιριών που διευθύνουν.
Έτσι ουκ ολίγες εταιρίες επιλέγουν την πρόσληψη αχυρανθρώπων για τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου κατά το πρότυπο των περίφημων αυτοφωράκηδων στα νυκτερινά κέντρα διασκέδασης. Ειδικότερα με βάση τη νομοθεσία αν μια εταιρία έχει ακόμα και ρυθμισμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές σε περίπτωση που ο υπέθυνος για τη διαχείρισή της έχει λαμβάνειν χρήματα για οποιοδήποτε λόγο από το δημόσιο (πχ επιστροφή φόρου) τότε ένα ποσοστό από τα χρήματα αυτά παρακρατείται από την εφορία για την κάλυψη των ρυθμισμένων οφειλών καθώς είναι συνυπόχρεος με την εταιρία. Μάλιστα η παρακράτηση διενεργείται για τις τελευταίες δόσεις της ρύθμισης.
Όπως διαβάζουμε στο fpress.gr, το ποσοστό της παρακράτησης φτάνει και το 100% και υποχωρεί όσο μειώνεται το ποσοστό που απομένει προς αποπληρωμή στα πλαίσια της ρύθμισης που έχει γίνει. Έτσι ουσιαστικά ο διευθύνων σύμβουλος χρηματοδοτεί την εταιρία ανεξάρτητα μάλιστα αν είναι μέτοχος ή όχι.
Η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση εγείρει και ζητήματα για το πώς μπορεί να γίνει διαχείρισή της λογιστικά. Γιατί για παράδειγμα μπορεί να τα χρήματα να παρακρατηθούν από το διευθύνοντα σύμβουλο αλλά αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να καταγραφεί σε ένα δοσοληπτικό λογαριασμό ώστε να λάβει τα χρήματα που παρακρατήθηκαν ο διευθύνων σύμβουλος από την εταιρία.
Το πράγμα περιπλέκεται όταν κάποιος έχει αποχωρήσει μια εταιρία και στη συνέχεια προκύπτουν χρέη που αφορούν στην περίοδο διαχείρισής του με συνέπεια να πρέπει να κινηθεί δικαστικά ώστε να ανακτήσει τα χρήματά του αν και εφ όσν εκδοθεί απόφαση μετά από κάμποσα χρόνια λόγω των γνωστών ρυθμών απονομής δικαιοσύνης.
