Η συνήθης αναπαράσταση του δολοφόνου τον θέλει να δρα μόνος, έχοντας αποκλειστική βοήθεια τα όπλα του αλλά και εκείνο το κομμάτι του μυαλού του που του λέει πώς να ξεκάνει όποιον θεωρεί απειλή.
Η εικόνα-αρχέτυπο μόνο έτσι δεν είναι βέβαια, καθώς πολλές ιστορικές φορές οι δολοφόνοι συνεργάστηκαν και έφτιαξαν σπείρες φονιάδων για όλων των λογιών τους λόγους.
Πάντα υπάρχει εξάλλου ένας καλός λόγος που είναι αρκετός για πολλούς ώστε να δικαιολογήσει ένα έγκλημα…
Οι ακόλουθοι του Χασάν-Ι-Σαμπάχ
Όταν πέθανε ο καλλιεργημένος πλην ανελέητος Χασάν-Ι-Σαμπάχ το 1124 μ.Χ., άφησε πίσω του όλους τους πιστούς του εκεί στο Φρούριο Αλαμούτ, το οποίο θα μετατρεπόταν σύντομα στην καρδιά των εδαφών των Ασασίνων! Της σιιτικής φατρίας που για τον επόμενο και πλέον αιώνα θα μετατρεπόταν σε φόβο και τρόμο της περιοχής, μέχρι να τους εξοντώσουν τελικά οι Μογγόλοι το 1256.
Στοχαστής και ιεροδιδάσκαλος, ο «Γέρος του Βουνού» ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Ισμαηλιτών που μισούσαν τους σουνίτες ηγεμόνες ακόμα περισσότερο και από τους Σταυροφόρους. Ο Χασάν είχε διδαχθεί εξάλλου ότι δεν μπορεί ο ηγέτης να καλοπερνά όταν ο λαός πεινάει, κι έτσι εκπαίδευσε τους πιο πιστούς μαθητές του να εκτελούν πολιτικές δολοφονίες και χτυπήματα-αστραπή, κυρίως κατά των σουνιτών Σελτζούκων.
Η πρώτη καταγεγραμμένη δολοφονία έλαβε χώρα το 1092 και έκτοτε σταματημό δεν θα είχαν. Όποιος ήταν άδικος και έβλαπτε τους σιίτες, κινδύνευε από τη βασιλεία του τρόμου του θρησκευτικο-στρατιωτικού τάγματος. Περισσότερο τιμωροί παρά δολοφόνοι με την απλή ποινική έννοια, οι Ασασίνοι γνώρισαν φήμη αλλά και ανάπτυξη, φτάνοντας να κατέχουν πάνω από 70 οχυρά και να επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω της δικής τους κωδικοποιημένης γλώσσας.
Όσο για τη χρήση του χασισιού, από το οποίο φαίνονται να παίρνουν το όνομά τους, δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη ιστορική πηγή που να το πιστοποιεί, μιας και τέτοιες ιστορίες ήταν συνήθως λαϊκοί θρύλοι των εχθρών τους ή εμφανίζονταν στα φαντασιόπληκτα γραπτά του Μάρκο Πόλο…
Οι εβραίοι «Εκδικητές»
Διάφοροι όροι έχουν επιστρατευτεί για να περιγράψουν τις παραστρατιωτικές ομάδες που συγκρότησαν εβραίοι πρώην τρόφιμοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης για να τιμωρήσουν τους ναζί εγκληματίες που παρέμεναν ελεύθεροι. Οι περισσότεροι αποκαλούσαν ωστόσο την προσπάθεια «Νοκμίμ», «Εκδικητές» δηλαδή στα εβραϊκά.
Η ομάδα ήταν εντελώς μυστική, κι έτσι λίγες αξιόπιστες μαρτυρίες διασώζονται από πρώην μέλη. Οι αναφορές δεν συμφωνούν για τον τελικό αριθμό των ναζί που κυνηγήθηκαν και εκτελέστηκαν από την οργάνωση, αν και παλιοί δημοσιογράφοι (ιδίως του BBC) θυμούνταν όλων των λογιών τα χτυπήματα, από θρασύτατες δολοφονίες μέρα μεσημέρι μέχρι και εκείνον τον αξιωματικό της Γκεστάπο που ήταν στο νοσοκομείο για μικροεπέμβαση και δεν βγήκε ποτέ, εξαιτίας της θανάσιμης περιπλοκής που επέφερε στον οργανισμό του η κηροζίνη που χύθηκε στο αίμα του!
Οι δραστηριότητες της εταιρίας δολοφόνων πέρασαν και στη δεκαετία του 1950, καθώς η δράση τους ήταν παγκόσμια και καλά συντονισμένη. Οι Νοκμίμ στόχευαν σε μεμονωμένους στόχους, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν ένα φριχτό πλάνο για μαζική εξόντωση μεγάλων γερμανικών πόλεων, μπας και ισοφαριστούν τα εκατομμύρια των θυμάτων που άφησε πίσω της η λαίλαπα του Χίτλερ…
Η Εταιρία Δολοφόνων ΕΠΕ
Η περιβόητη Murder Inc μόνο συστάσεις δεν χρειάζεται, καθώς το επιχειρησιακό αυτό παρακλάδι του Εθνικού Συνδικάτου Εγκλήματος των ΗΠΑ που ευθυνόταν για 400-1.000 θανάτους στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 έγινε συνώνυμο της μαφιόζικης δράσης. Το στρατηγείο της σπείρας ήταν στο ζαχαροπλαστείο «Ρόδο του Μεσονυκτίου», το οποίο είχε μια σειρά από τηλεφωνικούς θαλάμους, έξω από τους οποίους περίμεναν οι δολοφόνοι το επόμενο τηλεφώνημα.
Τα περισσότερα χτυπήματα έλαβαν χώρα κατά μήκος της Ανατολικής Ακτής και δεν είναι μύθος ότι γίνονταν συνήθως με παγοκόφτη. Όσο για τους στόχους, ήταν αντίπαλοι γκάγκστερ, μαφιόζοι που είχαν περάσει στην αντίπαλη πλευρά του νόμου αλλά και απλοί πολίτες που είχαν βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Οι εγκέφαλοι της σχετικά ανεξάρτητης αυτής εταιρίας δολοφόνων που έγινε ωστόσο αναπόσπαστος συνεργάτης της ιταλικής Κόζα Νόστρα εκεί στη δεκαετία του 1930, όταν θέλησαν δηλαδή οι «νονοί» να κρατήσουν τα χέρια τους καθαρά, ήταν η τριανδρία Λούι Καπόνε, Λούι «Λέπκε» Μπουκάλτερ και Άλμπερτ Αναστάζια. Η Murder Inc άφησε τη δική της αιματοβαμμένη κληρονομιά στην ιστορία του οργανωμένου αμερικανικού εγκλήματος…
Το Μαύρο Χέρι
Μέσα στο ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής, εμφανίζεται το 1911 στη Σερβία μια μυστηριώδης παραστρατιωτική οργάνωση δέκα ακραίων σέρβων εθνικιστών. Η «Ένωση ή Θάνατος» θα έμενε τελικά γνωστή ως «Μαύρο Χέρι» (Μαύρη Χειρ), καθώς έβαλε το χεράκι της σε περισσότερες από 120 πολιτικές δολοφονίες στην απέλπιδα προσπάθειά της να κρατήσει τη χώρα ενωμένη κάτω από τον φόβο και τη βία.
Οι αρχικές απόπειρες της σπείρας ήταν η δολοφονία του αυτοκράτορα της Αυστρίας, Φραγκίσκου Ιωσήφ, αλλά και του ηγέτη της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Παρά το γεγονός ότι αμφότερα τα χτυπήματα απέτυχαν, η κάρτα μέλους της οργάνωσης έγινε δημοφιλέστατη. Αφού ξεπάστρεψε το βασιλικό ζεύγος της Σερβίας και εξόντωσε πολλούς αξιωματούχους σε θεαματικά χτυπήματα, το Μαύρο Χέρι αποφάσισε το 1914 να βγάλει από τη μέση έναν άντρα, τον αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο της Αυστροουγγαρίας, πυροδοτώντας δηλαδή μια σύρραξη που θα έμενε γνωστή ως Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος!
Ηγέτης των σέρβων παρακρατικών ήταν ο αξιωματικός Ντράγκουτιν Ντιμιτρίεβιτς, ο διαβόητος «Άπις» (Ταύρος), o οποίος κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη το 1916 για να οργανώσει άλλη μια πολύκροτη δολοφονία, αυτή τη φορά του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’. Κίνησε όμως τις υπόνοιες στις ελληνικές Αρχές, οι οποίες τον έστησαν τελικά στο απόσπασμα στις 26 Ιουνίου 1917…
Οι χιτλερικοί Λυκάνθρωποι
Κάπου 5.000 εθελοντές που διαλέχτηκαν προσεκτικά από τη Νεολαία του Χίτλερ και τα Waffen SS αποτέλεσαν τους διαβόητους «Λυκανθρώπους», οι οποίοι αφήνονταν πίσω στα μέρη που ανακαταλάμβαναν οι Σύμμαχοι για να σπείρουν όλεθρο και καταστροφή. Οι αντάρτες αυτοί, γνώστες τακτικών ανταρτοπόλεμου και σαμποτάζ, απάντησαν στο κάλεσμα του Γκέμπελς να υπερασπιστούν όλοι οι κάτοικοι της Γερμανίας τη χώρα τους απέναντι στον εχθρό που πλησίαζε γοργά.
Μπολσεβίκοι και Αμερικανοί περικύκλωναν την καρδιά του Γ’ Ράιχ και οι Λυκάνθρωποι θα ήταν εκεί να φέρουν θάνατο και βία. Παρά το γεγονός ότι εκπαιδεύτηκαν κυρίως ως ελεύθεροι σκοπευτές και σαμποτέρ, ήταν ιδιαιτέρως ικανοί να ναρκοθετούν δρόμους, να καταστρέφουν συμμαχικά στρατόπεδα, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και υδραγωγεία των κατοχικών Αρχών, αλλά και τζιπ και φορτηγά (με άμμο στις μηχανές), όπως και αποθέματα τροφίμων και νερού. Τα περισσότερα χτυπήματα έγιναν στις κατοχικές περιοχές Σοβιετικών και Γάλλων.
Την άνοιξη του 1945 έλαβε χώρα μια ομοβροντία δολοφονιών τοπικών δημοτικών αξιωματούχων αλλά και συνεργατών Συμμάχων σε περιοχές που ελέγχονταν πρωτύτερα από τους ναζί. Παρά το γεγονός ότι ο διάδοχος του Αδόλφου, αρχιναύαρχος Καρλ Ντένιτζ, διέταξε αμέσως μετά τον θάνατο του Φύρερ την άμεση κατάπαυση του πυρός, οι αντιστασιακοί Λυκάνθρωποι όχι μόνο αρνήθηκαν να υπακούσουν, αλλά όσοι δεν αυτοκτόνησαν από ντροπή συνέχισαν τις αντισυμμαχικές ενέργειες μέχρι και τα τέλη του 1947…
Ξεχάσατε την ανθελληνική εταιρεία δολοφόνων των εαμοβουλγάρων κομμουνοστοσυμμοριτών