«Πώς να σε ξεχάσω ΑΛΗΤΗ με τόσες ηδονές ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»
Αγαπημένε μου Μεσσήνιε Φωστήρα,
Σε σκέφτομαι και χάνομαι. Σε σκέφτομαι και λιώνω, καταπίνοντας τον βούρκο της αμαρτίας σου σταλιά-σταλιά και αχόρταγα…
Έμπειρε Δάνδη που με έκανες αλοιφή σκόρδου με τα χάδια και τα φιλιά σου, όπως το καλοκαίρι του 1969 την Μπριζίτ στον Αστέρα.
Μεγάλε εραστή, θέλω να σε ξαποστείλω για τις έντονες στιγμές πόνου και εφιάλτη που μου χάρισες μέρα-νύχτα.
Απόλυτη καταστροφή μου, παιδούλα ήμουν που με άρπαξες και με έπλασες με τα δύο σου τα χέρια και έπειτα σκουντούφλησες και με κολωτούμπες προσγειώθηκες στο πρωθυπουργικό θώκο.
Τι να πιάσει μπροστά σου ο Σαρλ ντε Γκωλ; Εσύ είσαι ο απόλυτος στρατάρχης και το απέδειξες πετώντας στους πέντε δρόμους την ΠολΑν για να μας ΠΑΙΞΕΙΣ στα μπουτάκια σου… και τα κατάφερες βρε σκατόπαιδο.
Γ@μώ το κεφάλι μου , μ@λ@κ@…. πόσο αληθινά σ’ αγάπησα την ημέρα εκείνη, που από τη συχνότητα MEGA ΣΟΥ, έδωσες το πρώτο αληθινό ΖΩΝΤΑΝΟ διάγγελμα προς στον Ελληνικό λαό για το ΦΠΑ πιστεύοντας ότι ήταν μαγνητοσκοπημένο, γιατί στην Σχολή Θεάτρου που διδάσκεις , τους τα είχες γράψει όλα, ακόμα – ακόμα και για το πώς πρέπει να γίνονται οι στημένες συνεντεύξεις που μετατρέπονται σε σιχαμένα διαγγέλματα.
Ανατριχιάζω όταν το θυμάμαι. Πλάνταξα στο κλάμα που τα ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ επιτέλους να κερδίσεις του τίτλο του ΜΙΣΤΕΡ ΡΕΖΙΛΗ.
Νομίζεις ότι θα ξέχναγα Τρελέ μου Ελληνοφάγε.
Άναψα… το τζάκι πετώντας μέσα τις τελευταίες μυστικές επιστολές της ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΑΣ, που μπούκωσαν εχθές στον 61ο καταστροφέα εγγράφων σου
Τώρα που σου γράφω, διαβάζω μια από τις αγαπημένες μου νουβέλες, αυτή του Τρελαντώνη….
Της θειάς σου….
Έχω πρηστεί… από το κλάμα αλλά δε φαίνεται. Φοράω τα μαύρα γυαλιά που μου χάρισες, όταν παράτησες στους πέντε δρόμους την Αννούλα και αναπολώ τις στιγμές που ζήσαμε εκείνα τα κρύα και αξημέρωτα βράδια στην ΠΙΤΣΑΡΙΑ σου στην Αμερική.
Ω… Tonyboy, μίλα μου βρώμικα και ψιθυριστά, είναι το μόνο που κάνεις καλά… όταν σηκώνεις τηλέφωνο με απόκρυψη…
Θυμάμαι τότε, ότι κατάκοπος από το παίξιμο… την πετούσες ψηλά στον αέρα, την ζύμη σου Γκεμπελικέ ατιμούλη και μετά μου έβαζες …τη θεσπέσια πίτσα σου στο στόμα μου, ψιθυρίζοντας λόγια ανείπωτα και αμαρτωλά … Ζάπειο 1- Ζάπειο 2 -Ζάπειο 3 –Ζάπειο 69
Ω… Tonyboy με ανάβεις,
Σαλεύεις κάθε νεκρό κύτταρο του οργανισμό μου . Μαζί σου έφτανα…. στα ανοιχτά σύνορα του 1990 , μετρούσα ένα προς ένα τα πλαστά διαβατήρια και άφηνα τους Αλβανούς να περνούν μέσα μου… για εσένα.
Σήμερα τους καμαρώνω, είναι τρανοί επιχειρηματίες, το μέλλον και το αύριο του τόπου που εσύ έχτισες και οδήγησες να πετούν ένα ξεροκόμματο, στον αχάριστο και τεμπέλη Έλληνα εργάτη που βρίσκεται στη δούλεψή τους.
Ου Να μου χαθείς , Να μου χαθείς… που δε κατάλαβες ποτέ πόσο θέλω να σε φτύσω κατάμουτρα για να μη σε ματιάζουν οι υποχθόνιοι Σκοπιανοί φίλοι σου.
Ποιον; Εσένα Tonyboy!
Εσένα που τα έδωσες όλα, για να σώσεις τη ΜΑΣΕΝΤΟΝΙΑ τους. Γνωρίζεις και ίδιος ότι «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», όπως σου δήλωσε το βράδυ εκείνο, ο Επίτιμος.
Γκάουλαϊτερ μου , κυλιέμαι πάνω στη φλοκάτη αγκαλιά με στον φάκελο Siemens και μυρίζω την αντρίλα σου. Τον άφησες ανοιχτό φεύγοντας και τώρα μετράω με σπαραγμό τα κονδύλια του ΥΠΕΞ για image maker στα Μ.Μ.Ε και σε λαχταρώ να μου την βάλεις ξανά… την υπογραφή σου για τις τελευταίες μικροδαπάνες του πολύτιμου και ΑΝΕΝΤΙΜΟΥ αγώνα σου…
Πώς να σε ξεχάσω ΑΛΗΤΗ με τόσες ηδονές ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ και ΧΑΡΑΤΣΙΩΝ που μου χάρισες . Ήθελες όμως να δοκιμάσεις τις αντοχές μου, φωνάζοντας στη παρέα μας τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΠΑ, την αμέτρητη ΑΝΕΡΓΙΑ που την έβαλες από κάτω και τις άλλαξες τα φώτα….
Με κάνεις και γελώ, πόσο ΠΡΟΣΤΥΧΟΣ φαίνεσαι στα μάτια μου. Με τόσα σπίτια που γκρέμισες στέλνοντας στον Κάτω Κόσμο ανθρώπους που πάλευαν για ένα μεροκάματο. Ανθρώπους που ξηλώθηκαν από τις θέσεις τους μέσα σε μια στιγμή, για να βρεθούν στις ράγες των τρένων ή να βάλουν το ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ στο κρόταφο γιατί δεν είχαν να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Παραλύω στη σκέψη ότι , όλα αυτά τα ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ μόνος σου ΚΟΛΑΣΜΕΝΕ σωτήρα, στραγγίζοντας το αίμα του υπόδουλου Έλληνα.
Ανεπάγγελτο Χαρβαντόπαιδο , «τέτοια ώρα είναι το καλύτερο σεξ…» και οι εραστές μου περιμένουν ουρές έξω από τον πύργο μου.
Σκληρός ο αποχωρισμός αλλά σε αφήνω,
για απόψε και για πάντα…
Η Μαρκησία του Λιμανιού
ΥΓ: Εσωκλείω μισό σεντ για κερί… Το ανάψεις δε το ανάψεις, κανείς δε θα σε σώσει !
ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ.