TO BINTEO TOY AIMATOΣ: «ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΟΙ» ΚΑΤΑ ΣΑΜΑΡΑ ΜΕΤΡΟΥΝ 17 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΝ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ -ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΚΛΑΙΝΕ ΣΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ – ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟ SUCCESS STORY κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ!

Γροθιά στο στομάχι αποτελεί το βίντεο που καταγράφει τις προσωπικές ιστορίες πολιτών από όλη την Ελλάδα, το οποίο στάλθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η οποία ενεργοποιήθηκε και στην έκθεση που συνέταξε αναφέρεται ρητά στην καταπάτηση του δικαιώματος της περιουσίας. Η ηθική δικαίωση όμως των ανθρώπων αυτών από τον ΟΗΕ, προς το παρόν δεν θα κάνει την καθημερινότητα του Στέργιου, τυφλού συνταξιούχου αγρότη από την Ορεστιάδα, πιο εύκολη.

Όπως δημοσιέυει η Ελευθεροτυπία τα μέλη του Συλλόγου Φυσικών Προσώπων Ομολογιούχων μετράνε τη 17η αυτοκτονία πολίτη που αποταμίευσε τους κόπους μιας ζωής σε τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την απελπισία μεσήλικων και ηλικιωμένων ανθρώπων, οι οποίοι κλαινε σαν μικρά παιδιά, προσπαθώντας να εξηγήσουν πώς και γιατί τα είκοσι ή τριάντα χρόνια σκληρής εργασίας, στα καράβια, στα χωράφια, στα εργοστάσια της Γερμανίας, εξανεμίστηκαν σε ένα βράδυ, όταν παρά τη διαφωνία τους και τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, σύρθηκαν να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

«Μας έχουν σκοτώσει την ψυχή»

Ας αφήσουμε λοιπόν για λίγο τους αριθμούς, για να δούμε τους ανθρώπους. Ανθρώπους-ερείπια, που στέκονται με αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα «κράτος αλήτη», όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος από αυτούς χθες… Ο λόγος του συνταξιούχου από την Ορεστιάδα συχνά διακόπτεται, και πνίγεται στους λυγμούς: «Ηθελα να βοηθήσω το κράτος, σαν Ελληνας πολίτης, αλλά το κράτος δείτε πώς μας κατάντησε. Εγώ ο τυφλός θα σηκώσω το βάρος της Ελλάδας. Να το σηκώσω. Αλλά να σηκώσω το βάρος που μου αναλογεί. Είμαι χέρια, πόδια δεμένος. Πρώτα πρώτα ήθελα να βοηθήσω το ελληνικό κράτος σας Ελληνας πολίτης. Αλλά το κράτος ορίστε πού μάς κατάντησε. Πόσο τυφλός μου ήμουν. Ολη μου η ζωή ήταν δουλειά, δουλειά, δουλειά. Μας έχουν σκοτώσει την ψυχή».

«Τα λεφτά που βγάλαμε ήταν με αίμα. Καταφέραμε να αποταμιεύουσε 50 χιλιάδες ευρώ, μετά από χρόνια που δουλεύαμε νύχτα-μέρα. Η γυναίκα μου εργαζόταν σε πέντε δουλειές, καθάριζε τουριστικά γραφεία, κοσμηματοπωλεία», εξηγεί με ψυχραιμία ο κ. Νίκος.

«Είδαμε τη διαφήμιση στη Γερμανία, καταθέσεις εγγυημένες, και αποφάσισα σαν καλός πατριώτης, καθώς ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με το όνειρο της Ελλάδας επί 25 χρόνια, να τα τοποθετήσουμε σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

Σαν καλός πατέρας έσπρωξα και το παιδί μου να κάνει την ίδια κίνηση, να αποταμιεύσει 30 χιλιάδες ευρώ. Τα χρήματά της ήταν κόποι δέκα χρόνων σε εστιατόρια όπου δούλευε σκληρά ως σερβιτόρα. Αν σώθηκε η Ελλάδα με τα δικά μου τα λεφτά, τι να πω, ας με αναγνωρίσουν ως εθνικό ευεργέτη… Για το παιδί μου τι να πω, αισθάνομαι γελοίος. Δεν μπορώ να το αντικρίσω».

Οσο για τη σύζυγό του, εξηγεί ότι από το ’95 είναι ανάπηρη. «Με τους τόκους αυτούς εξασφάλιζα τα εισιτήριά μου για τη Γερμανία και πλήρωνα τα έξοδα της θεραπείας μου, καθώς στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να βρω τι έχω», λέει η ίδια.

«Το να είσαι μετανάστης στην Αφρική δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Δεν ήταν όπως στην Ευρώπη, ζούσαν σε άθλια καταλύματα», εξηγεί η Αλεξάνδρα, μεσίτης. Ο άνδρας μου πέθανε στην Αφρική και η κόρη μου ξεκινάει τη ζωή της θυμωμένη, καθώς το οικονομικό απόθεμα για τις σπουδές της εξανεμίστηκε».

«Το μυαλό μας ήταν στην Ελλάδα»

«Ξεκίνησα την παραμονή μου στη Γερμανία το 1964 και επέστρεψα το 2004. Ηταν δύσκολα χρόνια. Σκεφτείτε ότι με τη σύζυγό μου μέναμε στη Γερμανία επί 30 χρόνια, σε ένα δωμάτιο χωρίς μπάνιο, με εξωτερική τουαλέτα, για να μπορέσουμε να περισσέψουμε πέντε δραχμές, και το μυαλό μας ήταν πότε θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα», λέει ο κ. Γιάννης.

«Προσπαθούσε η γυναίκα μου να κάνει και μία δουλειά παραπάνω για να βγάζει πέντε μάρκα περισσότερα. Σκέφθηκε να τα τοποθετήσει σε ελληνικά ομόλογα. Υπέθεσε ότι είναι πιο σίγουρη αποταμίευση από τις τράπεζες. Το ποσό ήταν 80 χιλιάδες ευρώ.

Η γυναίκα μου σήμερα έχει ψυχιατρικά προβλήματα. Την έχω χάσει κάποιες φορές και νομίζει ότι τα λεφτά της τα έχει σε κρατικά ομόλογα και όχι σε ομόλογα Δημοσίου. Δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει χάσει αυτά τα χρήματα. Οι γιατροί μου είπαν να μην τη ζορίζω. Νομίζει ότι τα χρήματά της τα έχει. Και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Ας έλθει ένας γιατρός, ένας κοινωνικός λειτουργός να μου πει αν μπορώ να της πω την αλήθεια. Τι πρέπει να κάνω…».

Συνταξιούχος ναυτικός ο κ. Γιώργος, λέει: «Μετά από 35 χρόνια εργασίας και 35 εθελοντική εργασία στα άτομα με ειδικές ανάγκες, που στόχευε στο να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον της ελληνικής πολιτείας, για αυτά τα άτομα, βρίσκομαι στο μηδέν. Εχω ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες. Αποταμίευα πάντα στη σιγουριά του Ελληνικού Δημοσίου για να μπορέσει να ζήσει το παιδί μου, καθώς σε λίγα χρόνια εμείς, οι γονείς της, θα πεθάνουμε. Αγαπάω την πατρίδα μου και αυτή αντί να με ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο, με τιμωρεί με το χειρότερο τρόπο».

«Καταθέτης του Δημοσίου. Τι μεγαλύτερη εμπιστοσύνη; Περισσότερη εμπιστοσύνη να είχα στις τράπεζες;», διερωτάται ο άλλος συνταξιούχος.

«Το καλοκαίρι του 2012 ήθελα να ταξιδέψω στην Αυστραλία, για να αποκαταστήσω τα πόδια μου, αλλά λόγω του κουρέματος δεν θα μπορέσω να πάω κι αυτό με θυμώνει», λέει ο νεαρός που αδυνατεί να στηριχτεί στα δύο του μέλη. «Είχα ένα ατύχημα όταν ήμουν 17,5 χρόνων.

Μόλις πήρα την αποζημίωσή μου τον Γενάρη του 2009 την κατέθεσα σε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου για να είναι σίγουρα τα λεφτά μου και να μπορέσω να πάω στο εξωτερικό να κάνω την εγχείρηση. Εμεινα ταπί. Αν είχαν τους ανθρώπους που μπορούσαν να έχουν τη λύση στο πρόβλημά μου, θα τους ρωτούσα, τι θα έκαναν αν στη θέση μου ήταν αυτοί ή το παιδί τους».