Χαρά, λύπη, εκνευρισμό, παρηγοριά, ξενέρωμα, αδικία, δικαίωση, λύτρωση.
Όσο η μπάλα τσουλάει στο χορτάρι, όλα τους εκδηλώνονται και εναλλάσσονται απίστευτα γρήγορα.
Τι γίνεται όμως όταν η μπάλα τσουλάει στο χορτάρι, αλλά αυτό δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί;
Όταν αίμα που χύνεται άδικα δεν φτάνει για να σκεπάσει τα πάντα; Όταν ακόμα και η ύπαρξη νεκρών αντιμετωπίζεται ως ένα ζήτημα δευτερεύον;
Τότε γίνεται αυτό που έγινε πριν 33 χρόνια ακριβώς στο στάδιο «Χέιζελ».
Στις εξέδρες. Στο γήπεδο. Στις καρδιές όσων παρακολούθησαν από κοντά ή από την τηλεόραση μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του αθλητισμού…
Το χρονικό των γεγονότων πάνω-κάτω είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και δεν είναι πιτσιρικάδες.
Αρκετή ώρα πριν τη σέντρα οπαδοί της Λίβερπουλ παραβιάζουν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους αντίστοιχους της Γιουβέντους.
Εκείνοι αρχίζουν να οπισθοχωρούν προς έναν τοίχο που βρισκόταν στον περιβόητο τομέα «Ζ», εκείνος καταρρέει και στο σκηνικό χάους που ακολουθεί το αίμα πνίγει τα πάντα.
Σύμφωνα με κάποιους, ήταν απόπειρα των οπαδών της Λίβερπουλ να πάρουν «εκδίκηση» για τη βίαιη αντιμετώπισή τους έναν χρόνο νωρίτερα στη Ρώμη από Ιταλούς οπαδούς και την αστυνομία.
Σύμφωνα με άλλη θεωρία που κυκλοφόρησε, στις τάξεις τους είχαν παρεισφρήσει και σεσημασμένοι χούλιγκαν από άλλες αγγλικές ομάδες.
Αλήθεια όμως, τι σημασία είχε;
Σημασία είχε ότι στον βωμό της οπαδικής ηλιθιότητας, της κακής οργάνωσης του τελικού και της διεξαγωγής του σε ένα παλιό και κακοδιατηρημένο γήπεδο 39 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 600 τραυματίστηκαν…
Ένας απολογισμός που όσο θλιβερός και αν ήταν, όσο σοκ κι αν είχε προκαλέσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη, δυστυχώς δεν κρίθηκε επαρκής για να ματαιωθεί ο αγώνας.
Η UEFA λοιπόν (σε συνεννόηση με την αστυνομία που πίστευε ότι σε ενδεχόμενη αναβολή θα γενικεύονταν τα επεισόδια έξω από το γήπεδο) αποφάσισε το παιχνίδι να γίνει κανονικά.
Για να μεταφερθεί έπειτα το σκηνικό της ντροπής από τις εξέδρες στον αγωνιστικό χώρο…
Αφού λοιπόν οι αρχηγοί Γκαετάνο Σιρέα και Φιλ Νιλ απευθύνουν έκκληση από τα μεγάφωνα να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ανακοινώνουν (χωρίς οι ίδιοι να γνωρίζουν το μέγεθος της τραγωδίας και την ύπαρξη νεκρών) ότι το ματς θα ξεκινήσει.
Από τη σέντρα κιόλας η υποκρισία περισσεύει στο γήπεδο, με τον Ελβετό διαιτητή Ντάινα να σφυρίζει εμφανώς υπέρ της Γιουβέντους.
Όταν δίνει όμως το πέναλτι-φάντασμα στο 56’ (σε ανατροπή του Μπόνιεκ εκτός περιοχής) η σκυτάλη της ντροπής φεύγει από τα δικά του χέρια. Και περνάει επάξια σε αυτά του Μισέλ Πλατινί…
Αμέσως μετά την εύστοχη εκτέλεση του από τα 11 βήματα, ο Γάλλος σταρ πανηγυρίζει έξαλλα το γκολ. Το γιορτάζει σχεδόν σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα. Και δημιουργεί μια εντύπωση τόσο αλγεινή που σημάδεψε για πάντα την καριέρα του.
Γιατί ακόμα κι αν δεν γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί (όπως αναφέρουν όσοι επιχειρούν να τον δικαιολογήσουν), η εικόνα των επεισοδίων και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν από μόνοι τους λόγοι να παραμείνει μετριοπαθής.
Εξάλλου η μεταφυσική θεωρία που αναπτύχθηκε με την πάροδο των χρόνων λέει ότι οι πανηγυρισμοί για την κούπα στο «Χέιζελ» απέφεραν την περιβόητη κατάρα της Γιουβέντους σε τελικούς (μετρώντας επτά στους οκτώ χαμένους από τότε).
Αυτό όμως το λέει ο μύθος. Η πραγματικότητα λέει πως οι 39 άνθρωποι που τόσο άδικα χάθηκαν στο «Χέιζελ» δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.
Παρόλο που η δική τους θυσία έγινε η αφορμή για τα μέτρα της Θάτσερ (με τα οποία δρομολογήθηκε η απομάκρυνση των χούλιγκαν από τα αγγλικά γήπεδα) οι οικογένειες τους δεν θα παρηγορηθούν ποτέ απ’ αυτό.
Και παρόλο που οι φίλοι της Λίβερπουλ επιχείρησαν εμπράκτως να ζητήσουν συγγνώμη, σχηματίζοντας στο COP τη λέξη «Amistizia» (δηλαδή φιλία) στην αναμέτρηση των δυο ομάδων 20 χρόνια αργότερα, εκείνοι της Γιουβέντους είναι δύσκολο να ξεχάσουν.
Τη μέρα που η ομάδα τους κέρδισε ένα τρόπαιο, αλλά έχασε -όπως και οι ίδιοι, αλλά και συνολικά το ποδόσφαιρο- ένα κομμάτι της ψυχής της…
menshouse.gr
