Της Λέττας Καλαμαρά
Ελευθεροτυπία, Απογευματινή, Βήμα, Ημερησία, Έθνος, Νέα, Ναυτεμπορική, αναρίθμητα εγκλήματα του αλλοδαπού παρακράτους που κατέλαβε την Ελλάδα τα πέτρινα χρόνια της Χούντας, διέπραξε τη μεταπολιτευτική γενοκτονία των Ελλήνων, καλυπτόμενο πίσω από τον Ανδρέα και τον Αλέξη και τώρα ξεπουλά τα ξεσκισμένα ιμάτια από τη γη των νεκρών μας, τη γη των παιδιών μας σε τιμή ρευστοποίησης. Αμέτρητα τα θύματα, μήνες απλήρωτοι οικογενειάρχες, κατεστραμμένες ανυπότακτες ζωές, δημοσιογράφοι μένουν έρημοι να περιμένουν τον στρατηγικό επενδυτή της λαθρόβιας ζωής μας. Πεθαίνει βιασμένη η δημοσιογραφία που ξέχασε δεκαετίες να γράφει τα δημόσια σε μία ανίερη ανταλλαγή σάρκας και πένας.
Το γκρέμισμα της τέταρτης εξουσίας, την αντικατάσταση της ελεύθερης δημοσιογραφίας με το ανώνυμο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με ενημέρωση γραμμένη σε σκοτεινά δωμάτια, με τη σκοτεινή δημοσιογραφία της νύχτας που πλακώνει τη χώρα, με την παγκόσμια ιερόδουλη που τριγυρνά στα σοκάκια της Ευρώπης να βρει τον νταβατζή της να πάρει το μερτικό της σιωπής της. Ο Υπουργός Ενημέρωσης και η Υπουργός Ανεργίας, όλοι ηδονοβλεψίες του εγκλήματος, νίπτουν τα λερωμένα χέρια τους κατ’εντολή του πολύκαρπου ιερέα της διαπλοκής τους και της ευρωπαϊκής προπαγάνδας που αστυνομεύει.
Το πιο ειδεχθές έγκλημα της Μεταπολίτευσης, ο ευτελισμός της γραφής, μετέτρεψε τον έλεγχο της εξουσίας σ’ ένα δεκανίκι των συνεργατών των κατακτητών. Κλειστά μάτια, βουβές λαλιές, σπασμένες πένες στη λεηλασία της χώρας εξασφάλισαν την ασυλία στους επίορκους λαδωμένους λειτουργούς της πιο ντροπιαστικής δημοκρατίας, του εκλογικού αυταρχισμού των ιππευμένων σωτήρων της Ελλάδας.
Το παραμύθι με τις καραμέλες το ίδιο σε όλες τις παρασυρμένες πένες που είτε στέγνωσαν είτε γέμισαν μαύρο μελάνι ωραιοποίησης μίας ψεύτικης αλήθειας. Κέντρα χαμένων ψυχών με διευθυντές πνευματικούς μαστροπούς να χτυπάνε το τύμπανο για να πάει το καράβι της ενημέρωσης πιο γρήγορα στα βράχια. Στην άκρη του γιαλού οι μαυροφορεμένοι ιδιοκτήτες θρηνούν το χαμό περιμένοντας στην ουρά να εισπράξουν τα ναύλα του εικονικού πνιγμού τους. Στα σαλέ του εξωτερικού και πάλι θα πνίξουν τον πόνο τους ανάμεσα σε λίγο κονιάκ μεταξύ τους και καμιά δόση σκόνης ελευθερίας του Τύπου. Λίγο πιο κάτω και τα τσιράκια τους σε μία παρέλαση χαμένου ανδρισμού.
Οι λίγοι γενναίοι θα πάρουν τα βουνά της αληθινής δημοσιογραφίας, της γνώσης και της ελπίδας, εκεί…
που το φως υπάρχει για πάντα, εκεί που το δίδυμο καταστροφής της Ελλάδας δεν μπορεί να ανέβει, εκεί που οι κεραυνοί γεννιούνται και πέφτουν κινώντας γη και ουρανό, σείοντας τα Σόδομα και τα Γόμορα. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι,… σαν το ξεχασμένο στάχυ,… ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος. Υπάρχει Ελλάδα!
Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ, με πότισες τον πιο γλυκό καημό, σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη, …Θα κλείσω τα μάτια… και όπου με βγάλει…
Προσεχώς η διπλή δολοφονία της “Ναυτεμπορικής” των 95 χρόνων, αφιερωμένο σε αυτούς που έφυγαν νωρίς, ζωντανούς και νεκρούς…
