Ποιος πατέρας περιμένει να αποχαιρετήσει το μικρό του γιο και μάλιστα κάτω από τέτοιες συνθήκες;
Δε το χωράει ανθρώπου νους όλο αυτό που έχει γίνει σε αυτή τη μικρή χώρα που λέγεται Ελλάδα.
Το τελευταίο αντίο λένε χιλιάδες κόσμου προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του αντικρίζοντας το δράμα που απεικονίζεται στα πρόσωπα των γονιών αυτού του αδικοχαμένου παλικαριού
«Γιε μου, παλικάρι μου, πάει το παιδί μου» φώναζε ο πατέρας του, ενώ η αδελφή του αγκάλιασε το φέρετρο του αδερφού της ψελλίζοντας: «αδελφούλη μου».
Όλοι κρατούν ένα λευκό τριαντάφυλλο, ενώ το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ… Μια λαοθάλασσα ντυμένη στα μαύρα τον συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία. Κανείς δεν μιλάει… Επικρατεί ένας βουβός πόνος και οργή. Οργή για όλα όσα περνούσε ο Βαγγέλης και τον οδήγησαν στο να κόψει το νήμα της ζωής του.
Την ίδια στιγμή, ολόκληρο το χωριό πενθεί… Ενδεικτικό είναι ότι τα σχολεία στο Σελλί θα παραμείνουν κλειστά, ενώ ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες θα λειτουργήσουν.
Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι ο πατέρας του πόνεσε πιο πολύ απο όλους. Μοιάζανε κιόλας. Η ζωή των γονιών δεν θα είναι πια η ίδια. Δεν υπάρχει χειρότερο απο το να θάβεις το παιδί σου και μάλιστα ένα παιδί που το έζησες σε όλες του τις φάσεις επι 20 χρόνια. Είναι πολλές οι μνήμες για να τις απαλύνει ο χρόνος. Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει γιατρός χρόνος.