Τουλάχιστον άκομψο. Είναι μάλλον ο πιο οικείος χαρακτηρισμός που μπορεί να γίνει για το νέο διαζύγιο του Ολυμπιακού με τον Τάκη Λεμονή.
Ο «πιστός στρατιώτης», που έσπευσε σε βοήθεια και κατάφερε να επαναφέρει τους ερυθρόλευκους στην κορυφή της βαθμολογίας, έφυγε απρόσμενα με τον τίτλο «ανεπαρκής».
Τι παραπάνω προσδοκούσαν στο λιμάνι με αυτό το ρόστερ και αυτή την εικόνα επί Μπέσνικ Χάσι, είναι απορίας άξιο. Σε ένα πρωτάθλημα που οι γκέλες των μεγάλων είναι πια ρουτίνα, το κοντέρ του Λεμονή έγραψε έξι σερί νίκες (με τέρματα 18-5) από την 10η αγωνιστική έως και την… αποχώρηση του.
Αχαριστία; Ο κόσμος του Ολυμπιακού ξεσηκώθηκε, αντιδρώντας και μπορεί η διοίκηση να έκανε ρελάνς με Μιραλάς, αλλά αυτό μάλλον ενισχύει το αίσθημα του Έλληνα τεχνικού ότι εξελίχθηκε στον «χρησιμοποιημένο» μιας σχέσης – ξεπέτα (αναρωτώμενος προφανώς τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος με την προσθήκη του Βέλγου).
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που ένας προπονητής έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος από το άδοξο τέλος μια συνεργασίας. Είναι μάλιστα δύσκολο να επιλέξουμε ποια από τις πέντε περιπτώσεις που ακολουθούν είναι πιο χαρακτηριστική.
Πιετρ Πάκερτ / 1986
Παρά την πορεία έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης απομακρύνει το καλοκαίρι του 1985 τον Γιάτσεκ Γκμοχ από τον πάγκο, καθώς του κάθεται βαριά στο στομάχι η απώλεια του τίτλου από τον ΠΑΟΚ.
Εκπλήσσοντας τους πάντες, επιλέγει για την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού το δίδυμο του «παππού» Κάζιμιρ Γκόρσκι και του άγνωστου Τσεχοσλοβάκου με τη βραχύβια θητεία στον ΟΦΗ, Πιέτρ Πάκερτ. Στην πορεία της σεζόν ο Γκόρσκι αποχωρεί και ο Πάκερτ εξελίσσεται σε λίρα εκατό, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό σε ένα από τα πιο εύκολα πρωταθλήματα της ιστορίας του.
Μοναδικός ανταγωνιστής του είναι ουσιαστικά ο ΟΦΗ (τον οποίο αφήνει στο -5 με σύστημα βαθμολόγησης 2-1-0), κατ’ ουσίαν όμως δεν υπάρχει ανταγωνιστής, αφού ο τίτλος εξασφαλίζεται τέσσερις αγωνιστικές πριν από το φινάλε. Ο μέσος όρος εισιτηρίων στους αγώνες του τριφυλλιού ήταν 44.972 (ρεκόρ που παραμένει έως και σήμερα), ενώ το κερασάκι στην τούρτα έρχεται στον τελικό κυπέλλου, με το ιστορικό 4-0 επί του Ολυμπιακού.
Κι όμως, ο Πάκερτ αναγκάζεται να περάσει από το λογιστήριο μετά από λίγο καιρό (!), καθώς ο Καπετάνιος έχει άλλα σχέδια. «Φέραμε τον προπονητή που μπορεί να μας οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης», δήλωσε κατά την παρουσίαση του Τόμισλαβ Ίβιτς, του ανθρώπου για τον οποίο κρίθηκε απαραίτητο να ξηλωθεί ο Πάκερτ.
Ο σπουδαίος Γιουγκοσλάβος έφτασε πράγματι με ζηλευτές περγαμηνές στην Αθήνα, αλλά δεν κούμπωσε ποτέ στην ομάδα, φούμαρε διαφορετικό καπνό απ’ αυτόν των παικτών και άντεξε μόλις 102 ημέρες στον πάγκο.
Γιάτσεκ Γκμοχ / 1988
Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Με εντυπωσιακό γκολ του αείμνηστου Γιώργου Μητσιμπόνα στο 87’ της εντός έδρας αναμέτρησης με τον Ηρακλή (1-0), η Λάρισα έγινε η πρώτη (και τελευταία έως σήμερα) επαρχιακή ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα.
Ο Γιάτσεκ Γκμοχ όμως ούτε το πανηγύρισε, ούτε σήκωσε ποτέ την κούπα του πρωταθλητή. Μετά από αυτό το παιχνίδι απολύθηκε (!), καθώς οι φήμες ότι έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Γιώργου Κοσκωτά οργίαζαν.
Στον αγώνα της τελευταίας αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ κάθισε στον πάγκο ο βοηθός του, Οράσιο Μοράλες και λέγεται μάλιστα ότι ο Πολωνός έμαθε από την τηλεόραση την απόλυση του, την ώρα που οι παίκτες και οι συνεργάτες του γιόρταζαν σε νυχτερινό κέντρο τη μεγάλη επιτυχία.
Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν, ο Γκμοχ πράγματι ανέλαβε τον Ολυμπιακό από το ερχόμενο καλοκαίρι, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ενός ιστορικού unfair. Είναι δυνατόν ο αρχιτέκτονας της μεγαλύτερης υπέρβασης από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου να μην συμμετείχε στους πανηγυρισμούς για αυτήν, αλλά αντ’ αυτού να εκδιώχθηκε κιόλας;
Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και να συνέβη αυτό, ήταν εντελώς ασύμβατο με την περίσταση. Ο Γκμοχ έπρεπε να πιει σαμπάνια από την κούπα του πρωταθλητή και να αποχωρήσει κύριος – καβάλα σε (βυσσινί) άλογο απ’ το θεσσαλικό κάμπο.
Ντουμίτρου Ντουμιτρίου / 1998
Η μετά Μπάγεβιτς εποχή στην ΑΕΚ εξελίχθηκε αξέχαστα σε μια πονεμένη ιστορία μακράς διοικητικής και (κατά συνέπεια) αγωνιστικής αστάθειας, η οποία διακρίθηκε από εσφαλμένους χειρισμούς σε ότι αφορά τους διαδόχους του εμβληματικού κόουτς. Όχι τόσο στην επιλογή προσώπων, αλλά στην πολύ σύντομη πίστωση χρόνου που τους παρείχαν οι εκάστοτε διοικήσεις και στην αλόγιστη καρατόμηση τους.
Από τον Ιούνιο του ’96, που έφυγε ο Μπάγεβιτς, έως και τον Γενάρη του 2000 – μέσα σε 3,5 χρόνια δηλαδή – τα ηνία της ΑΕΚ άλλαξαν ούτε λίγο, ούτε πολύ οχτώ φορές κάτοχο, είτε με τον τίτλο του μόνιμου (Ραβούσης, Ντουμιτρίου, Μπλαχίν, Στεπάνοβιτς, Τουμπάκοβιτς, Παθιακάκης), είτε του υπηρεσιακού τεχνικού (Μήνου, Καραγκιοζόπουλος).
Πιο αδικημένος απ’ όλους δικαιούται να αισθάνεται ο Ντουμίτρι Ντουμιτρίου. Ο Ρουμάνος αφίχθη στη Νέα Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι του ’97 και παρά την αποχώρηση των Τσιάρτα, Κετσπάγια, Μπορμπόκη, Μαρτσέλο και την αποχή του Μανωλά, οδήγησε με 10 σερί νίκες την ΑΕΚ στην κατάκτηση του άτυπου τίτλου της πρωταθλήτριας χειμώνα.
Παράλληλα η Ένωση έφτασε έως τα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων και πέτυχε κάτι το μοναδικό στη διάρκεια μίας σεζόν, κάνοντας το 4/4 στα ντέρμπι με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Η επιδημία τραυματισμών όμως είχε ξεκινήσει πριν από τα Χριστούγεννα! Η ΑΕΚ έχασε για καιρό τους Κωστή, Μπατίστα, ενώ για κάποιο διάστημα τέθηκε εκτός και ο Ντέμης Νικολαϊδης, με αποτέλεσμα να βαφτιστεί κατά συνθήκη επιθετικός ο Χρήστος Μαλαδένης.
Ο Ντουμιτρίου ζήτησε μεταγραφική ενίσχυση τον Ιανουάριο (εισηγούμενος συγκεκριμένους παίκτες), αλλά η διοίκηση της ENIC απέκτησε… αυτοβούλως τους Δώνη, Σέμπουε, τους οποίους, όπως δήλωσε αργότερα ο Ρουμάνος «ποτέ δεν ζήτησα». Οι απώλειες στο πρωτάθλημα ήταν πολλές από τα τέλη Γενάρη κι έπειτα, ενώ αυτό που πλήγωσε περισσότερο ήταν η ιστορική χαμένη ευκαιρία στη Μόσχα και το παιχνίδι με τη Λοκομοτίβ.
Η ΑΕΚ έφτασε μια ανάσα από τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων, καθώς είχε τεράστια ευκαιρία στο 90’ με τον Ντέμη για να κάνει το 1-2 και να «κλειδώσει» την πρόκριση, αλλά τελικά δέχτηκε το γκολ του αποκλεισμού στο 93’.
Την πρωταπριλιά του ’98, λίγες ημέρες αφότου ο «Ντούντου» τόλμησε να δηλώσει ότι οι παίκτες που αποκτήθηκαν δεν ήταν αυτοί που είχε ζητήσει, η θητεία του ολοκληρώθηκε. Δια τηλεφώνου μάλιστα, αφού ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ, Λάκης Νικολάου, βρισκόταν σε ιατρικό συνέδριο στις ΗΠΑ…
Γιτζάκ Σουμ / 2004
Είναι δυνατόν να έχεις κάνει νταμπλ, να έχεις ξεκινήσει την επόμενη σεζόν με 3/3 και να σου δίνουν τα παπούτσια στο χέρι; Και δεν μιλάμε για ένα νταμπλ όποιο κι όποιο, αλλά για το τέλος της επταετούς κυριαρχίας του Ολυμπιακού σε όλα τα επίπεδα.
Το καλοκαίρι του 2003 ο Γιάννης Βαρδινογιάννης εμπιστεύτηκε τον άνθρωπο που είχε κάνει δύο χουνέρια στους ερυθρόλευκους στο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μακάμπι Χάιφα (3-0, 3-3) και στο τέλος της σεζόν πανηγύριζε το παρθενικό πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού ύστερα από εφτά χρόνια, μία μόνο ήττα (από το Αιγάλεω)!
Ο Νίκος Αλέφαντος μπορεί να περιμένει ακόμα τον Γιώργο Δούρο να τον πάρει τηλέφωνο, αλλά λίγες ημέρες ύστερα από εκείνο το επεισοδιακό 2-2 της Λεωφόρου, ο Παναθηναϊκός του Γιτζάκ Σουμ πέτυχε ξάστερη, άνετη νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου στον τελικό του Κυπέλλου με 3-1.
Στο Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2004/05 οι πράσινοι ξεκίνησαν με νίκη εντός επί της Ρόζενμποργκ και για τη δεύτερη αγωνιστική των ομίλων ηττήθηκαν με 1-0 από την Αϊντχόφεν στην Ολλανδία.
Μια μέρα μετά την εκτός έδρας νίκη επί της Καλαμαριάς για το πρωτάθλημα (05/10/04), ο Ισραηλινός απολύθηκε, πληρώνοντας την κόντρα του με τον τεχνικό διευθυντή Βέλιμιρ Ζάετς, επίκεντρο της οποίας ήταν η φανέλα με το Νο. 1 (ο Σουμ ήθελε να παίζει ο Χαλκιάς και ο Κροάτης ο Γκαλίνοβιτς). Κοντολογίς, ο Σουμ έφυγε από τον Παναθηναϊκό με δύο ήττες σε 44 επίσημα ματς (27-5-1 στο πρωτάθλημα, 6-3-0 στο Κύπελλο και 1-0-1 στο Τσάμπιονς Λιγκ)!
Λεονάρντο Ζαρντίμ / 2013
Πρέπει να είναι η πιο αστεία απόλυση προπονητή ever. Ο Πορτογάλος έφυγε από τον Ολυμπιακό έχοντας στο πρωτάθλημα απολογισμό 14-3-0 (οι ισοπαλίες στα εκτός έδρας ματς με Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, Αρη) και παλεύοντας στο Τσάμπιονς Λιγκ για πρόκριση, σε όμιλο με Αγγλους (Αρσεναλ), Γερμανούς (Σάλκε) και τους πρωταθλητές Γαλλίας (Μονπελιέ). Μάζεψε 9 βαθμούς και τερμάτισε στο -1 από την Αρσεναλ (την οποία νίκησε 2-1 στο Φάληρο), πληρώνοντας τις δύο ήττες από τη Σάλκε.
«Δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο», ήταν η αιτιολογία για να έναν προπονητή που είχε την ομάδα του μόλις στο… +10 από τη δεύτερη θέση, όταν απολύθηκε! Εξ’ αρχής ο Λεονάρντο Ζαρντίμ αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή προκατάληψη από την ερυθρόλευκη εξέδρα λόγω της «αντιτουριστικής» εμφάνισης του (λες και ήρθε για πασαρέλα) και της σύγκρισης με τον προκάτοχό του (Ερνέστο Βαλβέρδε).
Αυτή ήταν βέβαια ατυχής, καθώς ο Ολυμπιακός αποδυναμώθηκε αισθητά το καλοκαίρι του 2012 με τις αποχωρήσεις των Μέλμπεργκ, Μιραλάς, Μακούν, Μαρκάνο, Ορμπάιθ και τη ρήξη χιαστών του Αβραάμ Παπαδόπουλου.
Οι φωστήρες τον είπαν ακόμα και «σερβιτόρο» για τα λευκά πουκάμισα που φορούσε στους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ…
Στο μίζερο και… φτωχομπινέδικο Μονακό βέβαια δεν είχαν τέτοια κολλήματα. Μαζί του πανηγύρισαν πέρσι την πιο επιτυχημένη σεζόν στην ιστορία του συλλόγου, με την αρπαγή του τίτλου από κοτζάμ Παρί και την πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ακόμα και ο Πεπ Γκουαρδιόλα χαμήλωσε το βλέμμα μπροστά στον… σερβιτόρο, ο οποίος «κέρασε» 350 εκατ. ευρώ μεταγραφικά έσοδα τη διοίκηση της Μονακό, ως εξαργύρωση αυτής της πορείας. Ναι, καλά διαβάσατε, 350.
Πηγή: menshouse.gr
