Μια από τις πιο καλοστημένες «μπίζνες» του Μιούρει Χάμφρις, υπ’ αριθμόν 1 γκάγκστερ και δημόσιου εχθρού μετά την απομάκρυνση του Αλ Καπόνε, ήταν τα καθαριστήρια Drexler Cleaners.
Tα είχε αγοράσει 35 χιλιάδες δολάρια, πληρώνοντας την «πρόωρη» συνταξιοδότηση του πρώην ιδιοκτήτη των καθαριστηρίων, Πάντι Μπέρελ. Τα ξενοδοχεία και οι αμέτρητοι οίκοι ανοχής του Σικάγου, έπρεπε να καθαρίζουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες σεντόνια και πετσέτες. Σε συνδυασμό με τις προσωπικές ανάγκες τουριστών και κατοίκων, τα καθαριστήρια είχαν έσοδα που ανταγωνίζονταν εκείνα από το λαθρεμπόριο ποτών.
Καθόλου άσχημα έσοδα και μάλιστα νόμιμα για έναν άνθρωπο του υποκόσμου. Ο Κατσαρομάλης Χάμφρις, όπως ήταν ένα από τα παρατσούκλια του, δεν είδε μόνο μια καλή ευκαιρία για εύκολο χρήμα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο θα έκανε την αρχή για τη «νομιμοποίηση» της αμερικανικής μαφίας. Ήταν μια πρώτης τάξεως βιτρίνα για το ξέπλυμα χρήματος. Έδινε τη δυνατότητα στο συνδικάτο του εγκλήματος, να ασκεί «δημιουργική λογιστική» μέσω των καθαριστηρίων, εξαφανίζοντας ή επανεμφανίζοντας χρήματα, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες.
Το πρώτο επίσημο «πλυντήριο» που άνοιξε νέους δρόμους στη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα ήταν γεγονός και δημιούργησε σχολή. Έκτοτε, όσοι έχουν παράνομα χρήματα έχουν και μια νόμιμη δραστηριότητα για να δικαιολογήσουν. Τα καθαριστήρια ήταν επίσης και το «όχημα» που χρησιμοποίησε ο Χάμφρις για να ελέγξει συνδικάτα και ιδιοκτήτες καθαριστηρίων, με σκοπό να μεγιστοποιήσει τα έσοδα της οργάνωσης.
Ο Αϊνστάιν της Μαφίας
Ο Λιούελιν Μόρις Χάμφρις αποκαλούνταν από τον αμερικανικό τύπο ως «η καμήλα» επειδή του άρεσε να φοράει καπέλα φτιαγμένα από το δέρμα αυτών των ζώων, ή «Καμπούρης». Για το FBI όμως, ήταν γνωστός με τα παρατσούκλια «ο κ. Αινστάιν», ο «Έξυπνος κακοποιός» και ο «κ. Λεφτάς». Ήταν ένας γκάνγκστερ άγνωστος στο ευρύ κοινό που δεν κυνήγαγε τη ματαιόδοξη δημοσιότητα και ίσως γι΄ αυτό απέφυγε τη φυλακή, σε αντίθεση με άλλους διάσημους μαφιόζους.
Ο Χάμφρις ήταν από την Ουαλία. Βρέθηκε από μικρός στο έγκλημα και δεν δίστασε να ληστέψει ακόμη και φορτηγό που ανήκε στον Αλ Καπόνε και μετέφερε λαθραία ποτά. Όταν τον έπιασαν και τον πήγαν μπροστά στον αρχιγκάγκστερ, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά μέσα σε λίγα λεπτά έκανε τον «Σημαδεμένο» να του προσφέρει δουλειά. Σύντομα ο Μιούρει, που είχε αλλάξει το όνομά του προς τιμήν του δικαστή που τον είχε υπό την προστασία του όταν ήταν έφηβος, διακρίθηκε για την ευφυΐα, τις ευέλικτες και καλοσχεδιασμένες ιδέες του.
Του δόθηκε ο τομέας της προστασίας και ο Κατσαρομάλλης μυήθηκε άμεσα στους εκβιασμούς και τις δωροδοκίες. Ήταν αυτός που εξαγόραζε τους πάντες. Ενόρκους, εργατικά σωματεία, συνδικαλιστές, πολιτικούς, αστυνομικούς και όποιον άλλον έπρεπε προκειμένου να κάνει η οργάνωση τη δουλειά της ανενόχλητη. Σύντομα έγινε το δεξί χέρι του Αλ Καπόνε. Ήταν ο άνθρωπος που σχεδίασε το μακελειό της νύχτας του Αγίου Βαλεντίνου. Ο εγκληματικός εγκέφαλος, που κράτησε υπό τον έλεγχό του τα έσοδα από το τζόγο και την πορνεία. Αυτός εισήγαγε κι ένα νέο τρόπο υπεράσπισης των κρατούμενων μαφιόζων απέναντι στα μέλη του Κογκρέσου που τους έκαναν ερωτήσεις.
«Αρνούμαι να απαντήσω αν η απάντηση ενδέχεται να με ενοχοποιήσει», είχε απαντήσει το 1951 στη Γερουσία, επικαλούμενος προνόμιο από την 5η Τροποποίηση. Τη φράση αυτή την έκανε πλάκα και την κρέμασε στο σπίτι του.
Σύντομα έγινε η επίσημη απάντηση των μαφιόζων. Ο Χάμφρις είχε πείσει τον Αλ Καπόνε να εξαγοράσει νόμιμα τις εταιρείες γάλακτος, ώστε να πάρει περισσότερα και καθαρότερα χρήματα και να δείχνει πλέον ως ένας ευσεβής πολίτης.
Οι διασυνδέσεις του ήταν αμέτρητες, ακόμη και στο χώρο της τέχνης. Όταν κάποτε η κόρη του του είπε, ότι δεν είχε ταίρι για τον χορό του σχολείου, ο Χάμφρις πήρε τηλέφωνο τον Φρανκ Σινάτρα και του ζήτησε να συνοδέψει τη μικρή. Ο Φρανκ μπήκε στο αεροπλάνο και λίγες ώρες αργότερα ήταν ο παρτενέρ της νεαρής μαθήτρια.
Πέθανε την ημέρα των Ευχαριστιών του 1965, μετά από τη σύντομη περιπέτεια που είχε με άνδρες του FBI. Τον είχαν συλλάβει νωρίτερα μέσα στο σπίτι του και τον είχαν οδηγήσει για λίγες ώρες στη φυλακή. Όταν βγήκε με εγγύηση και γύρισε στην κατοικία του, έπαθε έμφραγμα και άφησε την τελευταία του πνοή. Ήταν ίσως ο εξυπνότερος γκάγκστερ που έδρασε παρασκηνιακά και έγραψε μερικές από τις πιο σημαντικές σελίδες του αμερικανικού οργανωμένου εγκλήματος.
