Στις 26 Ιουλίου του 1944 έπεσε με αλεξίπτωτο στη Νεράιδα, η οκταμελής αποστολή του συνταγματάρχη της ГРУ, Γκριγκόρυ Ποπώφ.
Ο Ποπώφ ήταν κομματικό στέλεχος με διπλωματική και στρατιωτική εκπαίδευση, και ήταν ο σύνδεσμος που έστειλε ο Στάλιν στο «βουνό», στο πλαίσιο της υλοποίησης των συμφωνιών του Λιβάνου.
Στον Τίτο, ο Στάλιν, είχε στείλει σοβιετική στρατιωτικής αποστολής υπό τον υποστράτηγο Νικολάι Βασίλιεβιτς Κορνέεφ .
To Σαββατοκύριακο 12-13 Αυγούστου 1944, ο Τσώρτσιλ οργάνωσε στη Νάπολη έναν μικρό «Λίβανο». Συναντήθηκε με τον Στρατάρχη Τίτο και τον πρωθυπουργό της Βασιλικής κυβέρνησης του Λονδίνου Σούμπασιτς και τους είπε «να τα βρούνε». Τότε γράφηκε και η απόφαση εκτέλεσης του Ντράζαν Μιχαήλοβιτς, του Ζέρβα της Σερβίας.
Στις 20 Αυγούστου ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στη Ρουμανία και στις 16 Σεπτεμβρίου 1944, όταν σταμάτησε η σφαγή στον Μελιγαλά, οι στρατιώτες του Τολμπούχιν έκαναν παρέλαση στη Σόφια.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1944 ο Τίτο και το Ανώτατο Επιτελείο των Παρτιζάνων της Γιουγκοσλαβίας μεταφέρθηκαν αεροπορικώς στην Κραϊόβα.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1944 ο Τίτο πήγε στη Μόσχα κα συνάντησε τον Στάλιν και τον Μολότωφ και ζήτησε επίσημα τη σοβιετική βοήθεια για την απελευθέρωση του Βελιγραδίου. Μετά γύρισε στην Κραϊόβα και σχεδιάστηκε η απελευθέρωση της Σερβίας.
Ο Φιόντορ Τολμπούχιν θα εισέβαλε από το Βιντίν, και ο Σεργκέι Μπιργιουζώφ από το Πάντσεβο . Ο συντροφικός πλέον βουλγαρικός στρατός, θα διείσδυε στη Νότιο Σερβία.
Στις 10 π.μ της 9ης Οκτωβρίου 1944, άρχισε στο Κρεμλίνο η συνάντηση της Μόσχας, όπου ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν συζήτησαν τα «προβλήματα» της Πολωνίας, της Ιταλίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας, τον διαμελισμό και το μέλλον της Γερμανίας, και τα αμερικανικά σχέδια στον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας. Στη συζήτηση συμμετείχαν ο Μολοτωφ και ο Ιντεν. (Ο Δημητρώφ δεν είχε καμιά συμμετοχή, ούτε ο Τίτο.)
Όπως έγραψε στα απομνημονεύματα του ο Τσώρτσιλ, «ενώ ο διερμηνέας μετέφραζε, εγώ έγραψα σε μισό φύλλο χαρτιού:ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90%, οι υπόλοιποι 10%. ΕΛΛΑΔΑ: Μεγάλη Βρετανία 90% (σε συμφωνία με ΗΠΑ), Ρωσία 10%. ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50%-50%. ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50-50 %. ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75%, οι υπόλοιποι 25%…Το έσπρωξα προς τον Στάλιν, που έκανε μια μεγάλη μολυβιά ότι το εγκρίνει. Όλα έγιναν σε λιγότερο χρόνο απ’ όσο χρειάστηκε για να τα καταγράψω. Τελικά είπα: Μήπως είναι καλύτερο να κάψουμε αυτό το χαρτί που ρυθμίζει την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων; Όχι, κρατήστε το εσείς, είπε ο Στάλιν…».
Στις 20 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώθηκε το Βελιγράδι από τη ναζιστική κατοχή, χάρη στην αποφασιστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού και οι «σύμμαχοι» πλέον Βούλγαροι, αποσύρθηκαν από την Μακεδονία, σε εφαρμογή της συμφωνίας της «χαρτοπετσέτας».
Στις 25 Οκτωβρίου ο Τίτο εισήλθε στο απελευθερωμένο Βελιγράδι.
Στις 15 Νοεμβρίου του 1944 ο Τίτο δέχτηκε στο Βελιγράδι έναν παράξενο επισκέπτη. Το σύντροφο Στέργιο Αναστασιάδη ως απεσταλμένο του Σιάντου, που δεν τον βόλευσε ο απεσταλμένος του Στάλιν Ποπώφ. Ο Αναστασιάδης είδε και τους συντρόφους στη Σόφια. Ο σύντροφος Σιάντος έστειλε και τον Σύντροφο Πέτρο Ρούσο στη Σόφια και το Βελιγράδι για να «πιάσει» επαφή με τη Μόσχα, που του είχε στείλει τον Ποπώφ. Ο Σιάντος όμως ήθελε «άλλη» επαφή.
Στις 17/11/1944 ο σ. Κοστώφ από τη Σόφια, ζήτησε από το Δημητρώφ στη Μόσχα, να εξεταστεί η δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας του ΚΚΕ, (μέσω ασυρμάτου), με το σοβιετικό κόμμα. Την επομένη ο Δημητρώφ, αφού ζήτησε από τον Ν. Βαβούδη, που δούλευε στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ την πιστοποίηση της πολιτικής ταυτότητας του Αναστασιάδη, απάντησε στον Κοστώφ, ότι εγκρίνει την επικοινωνία. «Δώστε στον Αναστασιάδη τον κωδικό του Πετρώφ, όμως προσωρινά ας επικοινωνεί κρυπτογραφικά μαζί μας μέσω της δικής σας οδού».
Ο Δημητρώφ, που ρώτησε, τους είπε να επικοινωνούν με τους βούλγαρους, και όχι με τη Μόσχα, της οποίας την πολιτική την εξέφραζε ο Ποπώφ, και ο οποίος να μεσολαβήσει κατά την περίοδο του Κόκκινου Δεκέμβρη για λογαριασμό του ΚΚΕ, και ενημέρωσε το ΚΚΕ κατά τις διαβουλεύσεις Άγγλων- Παπανδρέου-ΚΚΕ , στη Μεγάλη Βρετανία για την πρόθεση της ΕΣΣΔ να αποστείλει, εντός των ημερών, επίσημη διπλωματική αντιπροσωπεία στην Αθήνα, αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση Παπανδρέου, εναντίον της οποίας πολεμούσαν οι Κουκουέδες.
Πολλοί ψάχνουν δικαιολογίες και προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα τηλεγραφήματα του Κοστώφ , τη γνώμη του Δημητρώφ, τη γνώμη του Τίτο, για να βρουν κάποιο «εξωτερικό» παράγοντα που επέδρασε στα γεγονότα. Και αποφεύγουν να δουν τον υποκειμενικό παράγοντα. Ποιοι ήταν δηλαδή οι «ηγέτες» του «λαού», και να αποδεχτούν εκείνο που τηλεγράφησε ο Γκριγκόρι Ποπώφ στη Μόσχα για το ΚΚΕ. «Είναι μια ένοπλη συμμορία η οποία δεν χρίζει σοβιετικής υλικής στήριξης».
Πηγή: deltio11.blogspot.gr
