Ακόμη και μετά από τη μαραθώνια συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗ.ΜΑΡ. ουδείς μπορεί να καταλάβει αν, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι αράδες, ο Φώτης Κουβέλης έχει υποβάλει την παραίτησή του προς έγκριση ή αν είναι ήδη παραιτημένος ή αν πρόκειται να παραιτηθεί την επόμενη εβδομάδα οπότε όμως μπορεί και να αλλάξει γνώμη και τελικά να παραμείνει.
Με τη σαφήνεια των αλληλοσυγκρουόμενων δηλώσεων αλλά και διαρροών, να συναγωνίζονται εκείνη του γνωστού προέδρου του Εδεσσαϊκού, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει η εικόνα ενός κόμματος που δεν κατάφερε να έχει ούτε μια αξιοπρεπή «ζωή» και τώρα, ούτε και έναν αξιοπρεπή «θάνατο».
Με το πολιτικό τέλος του κόμματος να έχει στην ουσία σηματοδοτηθεί από την μετεκλογική κι όλας δήλωση του ίδιου του Φώτη Κουβέλη, που ακόμη και κείνη τη στιγμή δεν βρήκε ούτε μια λέξη για τον εκλογικό καταποντισμό, τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ (που κατέβηκε υπό τη σκιά της Ελιάς), επιλέγοντας μέχρι και εκείνη τη στιγμή να παρέχει στήριξη στην συγκυβέρνηση δια της «σιωπής» του, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο από στήριξη.
Το κόμμα που κατάφερε να ψηφίσει δυο μνημόνια και ένα μεσοπρόθεσμο δηλώνοντας «παρών» και συνεθλίβη κάτω από την λαϊκή οργή για το ότι δεν αποδείχτηκε τίποτε λιγότερο από ένα μόρφωμα ειδικού σκοπού, τώρα καμώνεται πως προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς «έφταιξε» που …όλο το εκλογικό σώμα πλην 1,3%, κατάλαβε τον περίεργο «ρόλο» που διαδραμάτισε.
Κάποιοι φυσικά θα μπορούσαν να επικαλεστούν τόσο την πολιτική όσο και την ακαδημαϊκή ή επιστημονική «σοβαρότητα» της πλειονότητας των στελεχών του, προκειμένου να αντικρούσουν την «κατηγορία» της «ειδικής σκοπιμότητας» του συγκεκριμένου μορφώματος. Η απάντηση όμως είναι εξαιρετικά απλή: Αν τα άτομα που στήριζαν με τον ένα ή άλλο τρόπο το συγκεκριμένο «εγχείρημα» δεν είχαν αυτό το «προφίλ» δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση η ΔΗ.ΜΑΡ να λάβει τα ποσοστά που έλαβε στις τελευταίες εθνικές εκλογές, ώστε να χρησιμεύσει ως δεκανίκι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Δυστυχώς όμως για κάθε πρόσωπο ή κόμμα που εντέλλεται να παίξει έναν τόσο βρώμικο ρόλο, πάντα υπάρχει ένα «τέλος» και αυτό δεν προσδιορίζεται παρά -συνήθως- από την ανάγκη αυτών που το «έστησαν» ή και από εκτός ελέγχου παράγοντες όπως εν προκειμένω το μέγεθος της λαϊκής οργής που πόλωσε τόσο τους δεξιούς όσο και τους ελάχιστους αριστερούς ψηφοφόρους του, στέλνοντάς τους προς σχήματα πολύ πιο σαφή, όπως εκείνο της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας πάψουν λοιπόν σήμερα τα στελέχη της Αγίου Κωνσταντίνου να αναζητούν τους λόγους για τους οποίους το κόμμα τους πολιτικά απεβίωσε και ίσως καλύτερα να αναζητήσουν τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε. Και φυσικά αυτοί δεν ήταν άλλοι από το να καταφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να περάσει ό,τι μέχρι σήμερα κατάφερε να περάσει, χάρις πάντα στο πρόστυχο υποκριτικό «παρών» της ΔΗ.ΜΑΡ.
Και φυσικά ουδεμία σημασία έχει πλέον το αν ο Φώτης Κουβέλης θα παραμείνει ή όχι στην ηγεσία του κόμματος, διότι η ηγεσία προϋποθέτει και λαό. Και ο λαός, έστω και κάπως «αργά», κατάλαβε ακριβώς περί τίνος ακριβώς επρόκειτο.
