Από την ίδρυσή του, ο χριστιανισμός έχει συκοφαντηθεί από πολλές πλευρές σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και αυτός ο αιώνας δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι πολύ γνωστή η στάση των Εβραίων απέναντι στον Χριστιανισμό που κατηγορείται για τον αντισημιτικό του χαρακτήρα, αλλά μερικές φορές ακούγεται και ακριβώς το αντίθετο, ότι δήθεν ο Χριστιανισμός είναι μια εβραϊκή πίστη, μια ξένη πνευματική επιρροή στην Ευρώπη. Αλλά είναι πραγματικά αυτό αλήθεια; Η άποψη αυτή βασίζεται σε δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι το ότι η εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη είναι μέρος της χριστιανικής Βίβλου και το δεύτερο ότι ο χριστιανισμός ιδρύθηκε σε ένα εβραϊκό περιβάλλον και εκεί πρωτο-κηρύχθηκε. Ας εξετάσουμε αυτούς τους ισχυρισμούς από την οπτική της Ορθοδοξίας. Ας δούμε πρώτα γιατί η Παλαιά Διαθήκη δόθηκε στους Εβραίους ή γιατί, σύμφωνα με τις χριστιανικές διδασκαλίες, ο Θεός επέλεξε αυτόν τον λαό να είναι ο πρώτος που θα γνώριζε τον αληθινό Θεό.
Όπως εξηγεί ο Άγιος Νικόλαος Βελίμιροβιτς στη «Νέα επί του Όρους Ομιλία», ο Μεσσίας του οποίου ο ερχομός προφητεύθηκε από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, έπρεπε να εμφανιστεί στον εβραϊκό λαό επειδή ο θεραπευτής λειτουργεί πάντα όπου υπάρχει περισσότερη ασθένεια, που σημαίνει ότι οι εβραίοι είχαν μεγαλύτερη ροπή προς τον ηθικό ξεπεσμό από άλλους λαούς.
“Όταν ένας ήρωας επιτίθεται στους εχθρούς του, χτυπά πρώτα τους πιο ανθεκτικούς και τους ισχυρότερους, όχι τους πιο αδύναμους. Διότι όταν νικήσει τον ισχυρότερο από τους εχθρούς του, οι πιο αδύναμοι θα παραδοθούν γρήγορα. Όταν ένας θεραπευτής επισκέπτεται ένα νοσοκομείο, παρακολουθεί πρώτα τους πιο άρρωστους. Διότι όταν θεραπεύει εκείνους που είναι θανάσιμα άρρωστοι, θα είναι ευκολότερο να φροντίσει τους υπόλοιπους ασθενείς. Ομοίως, ο ουράνιος Ήρωας, ερχόμενος στη γη για να πολεμήσει, εγέρθηκε πρώτα ενάντια στον πιο επίμονο αντίπαλο και ερχόμενος σε αυτή τη γη για να θεραπεύσει, ασχολήθηκε πρώτα με τον πιο άρρωστο από τους ασθενείς. Η εβραϊκή ιστορία αποδεικνύει ότι ήταν ο πιο απωθητικός λαός απέναντι στον Θεό. Τι μεγάλες ευλογίες έστειλε ο Θεός σε αυτόν τον λαό; Τι μεγάλους προφήτες έστειλε σε εκείνο το λαό και όλα αυτά για το τίποτα: αυτός ο λαός εγκατέλειψε γρήγορα όλες τις ευλογίες του Θεού και σκλήρυναν την καρδιά τους βασανίζοντας τους προφήτες του Θεού. Δεν ταιριάζει σε έναν ουράνιο Ήρωα να επιτεθεί στον πιο αδύναμο αντίπαλο, αλλά στον ισχυρότερο, ούτε στον θεράποντα να ασχοληθεί πρώτα με εκείνους που δεν είναι θανάσιμα άρρωστοι αλλά να ασχοληθεί με αυτούς που είναι. Αυτή ήταν η Θεϊκή Στρατηγική Του, η οποία έχει αποδειχθεί σχεδόν τέλεια, αλλά στο τέλος της θα παρουσιαστεί ως τελειότητα και αδιαμφισβήτητη” (“New Sermon on the Mount”).
Ο Μεσσίας, ως ενσαρκωμένος Χριστός Θεός-άνθρωπος, είναι ο θεραπευτής που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία και που έρχεται για να θεραπεύσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία, τον θάνατο και το σκοτάδι της άγνοιας του Θεού. Μία από τις βασικές έννοιες της Παλαιάς Διαθήκης είναι οι προαναφερθείσες προφητείες που έπαιξαν ρόλο στην προετοιμασία του εβραϊκού λαού για τον ερχομό του Μεσσία. Ωστόσο, οι Εβραίοι ήθελαν έναν διαφορετικό Μεσσία, ο οποίος θα τους ελευθέρωνε από τους Ρωμαίους και θα τους έκανε να κυριαρχήσουν σε όλα τα άλλα έθνη. Μεσσία μόνο γι’ αυτούς, όχι για όλους τους ανθρώπους. Το κήρυγμα του Χριστού περί της Ουράνιας Βασιλείας, της αγάπης του Ευαγγελίου, της νίκης επί της αμαρτίας και του θανάτου, δεν μπορούσε να βρει θέση στις καρδιές των Εβραίων που είχαν σκληρυνθεί σαν πέτρες. Ως εκ τούτου, οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό και αργότερα εδίωξαν και δολοφόνησαν τους Αποστόλους, όπως και νωρίτερα, δολοφόνησαν τους ιερούς Προφήτες που τους προειδοποιούσαν ότι απομακρύνθηκαν από τους νόμους του Θεού. Ωστόσο, μια μικρή ομάδα Εβραίων υπό την ηγεσία των Αποστόλων, αναγνώρισε τον Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά αυτή η μικρή ομάδα καταδιώχθηκε από την εβραϊκή πλειοψηφία. Αυτή η πλειοψηφία μετέτρεψε την θρησκεία τους στη λατρεία όχι του Θεού, αλλά του νόμου του Μωυσή, ενώ στην πραγματικότητα, δεν σέβονταν ούτε αυτόν τον νόμο, αλλά τον δόξαζαν και τον ερμήνευαν λάθος. Ο Θεός διατήρησε ένα μικρό υπόλοιπο του κατεστραμμένου εβραϊκού λαού και μέσα σε αυτό την Παναγία, όπου στη μήτρα της, συνελήφθη δια Πνεύματος Αγίου ο Υιός του Θεού. Το σώμα της Παρθένου Μαρίας είναι “το μοναδικό, καθαρό και τέλειο σώμα μιας γυναίκας, στο οποίο ο Υιός του Θεού θα μπορούσε να είναι παρών προσωρινά” όπως θα πει ο Άγιος Νικόλαος Βελίμιροβιτς.
Επάνω στα θεμέλια της εβραϊκής απόρριψης του Χριστού ως Μεσσία, χτίζεται ο σύγχρονος ιουδαϊσμός. Οι Εβραίοι ταλμουδιστές εξακολουθούν να περιμένουν τον Μεσσία τους, που θα τους καταστήσει κυρίαρχους ολόκληρου του κόσμου. Η έλευση αυτού του μεσσία θα είναι το στέμμα της εβραϊκής κυριαρχίας επάνω στον κόσμο. Από χριστιανική προοπτική, ο μελλοντικός εβραϊκός μεσσίας δεν είναι άλλος παρά ο Αντίχριστος, για του οποίου την εμφάνιση στις έσχατες ημέρες μιλά η Καινή Διαθήκη και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, αυτός που θα είναι μεσσίας για τους Εβραίους, για τους Χριστιανούς θα είναι ο Αντίχριστος. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι δύο αντιτιθέμενες θρησκείες. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Ταλμούδ είναι το μίσος απέναντι στους χριστιανούς, στον Χριστό και την Παναγία.
Επίσης, βλέποντας όλη την ιστορία, είναι σαφές ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κύριος εχθρός του Ιουδαϊσμού. Δηλαδή, κάθε ιστορική άνοδος των Εβραίων, ακολουθήθηκε από τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας και την υποβάθμιση της χριστιανικής ηθικής στην κοινωνία. Ξεκινώντας από τους πρώτους διωγμούς των Χριστιανών, τις τελετουργικές δολοφονίες και τη χρήση χριστιανικού αίματος σε εβραϊκές τελετουργίες, καθώς και στην Γαλλική Επανάσταση και την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία (με τελετουργική εκτέλεση της Αγίας Ορθοδόξου Τσαρικής οικογένειας), και σήμερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι Εβραίοι προκειμένου να πετύχουν την αποχριστιανοποίηση έχουν χρησιμοποιήσει και τον επαναπαγανισμό. Είναι δεδομένο ότι μετά την ιουδαιο-μασονική Γαλλική Επανάσταση, στην πολιτισμική και φιλοσοφική σκηνή της Δυτικής Ευρώπης, υπάρχει μια απόκλιση από τις χριστιανικές πνευματικές αξίες και τον πολιτισμό, με στόχο τη μετατροπή της σε προ-χριστιανικά πρότυπα*, που ξεκίνησε με την εποχή του «ανθρωπισμού» και της «αναγέννησης». Τα εβραϊκά κέντρα εξουσίας, με την κατασκευή νέων ναών στις πρωτεύουσες της χριστιανικής Ευρώπης, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, έκαναν ό, τι μπορούσαν για να υποβαθμίσουν την χριστιανική μεσαιωνική εποχή, με στόχο την αποτροπή των ευρωπαϊκών λαών από τον Χριστό.
Ας επιστρέψουμε στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι μέρος της Βίβλου. Επιφανειακά, μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, βλέποντας τη διαφορά μεταξύ της ηθικής της Παλαιάς Διαθήκης και της Καινής Διαθήκης. Ωστόσο, στα Ευαγγέλια, ο Χριστός απαντά στους Φαρισαίους ότι τους δόθηκε η ηθική της Παλαιάς Διαθήκης «επειδή οι καρδιές σας ήταν σκληρές» (Ματθ. 10:5). Στους σκληρόκαρδους Εβραίους δόθηκε αυτό που θα μπορούσαν να αποδεχθούν. Όσον αφορά τη σκληρότητα των Εβραίων της Παλαιάς Διαθήκης στους γειτονικούς λαούς που επέτρεψε ο Θεός, η αιτία είναι η βαθιά αμαρτία των λαών αυτών που τιμωρήθηκαν από τον Θεό μέσω των Εβραίων.
Ο Dimitrije Ljotić σημειώνει πως τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είναι αυτά που καταδικάζουν τους Εβραίους περισσότερο. Τα βιβλία αυτά μαρτυρούν τις πολυάριθμες αποστασίες τους από τον Θεό και τις σκληρές δολοφονίες τους των αρχαίων προφητών. Επίσης, η Παλαιά Διαθήκη αναγγέλλει τον ερχομό του Χριστού, επισημαίνοντας όλες τις λεπτομέρειες όπως οι Ψαλμοί, όπου προφητικά λέει: «Σκυλιά με έχουν περιβάλλει, σύναξη κακοποιών με έχει περικυκλώσει. Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου. Όλα τα οστά μου μπορούν να αριθμηθούν, άνθρωποι με κοιτάζουν και με παρατηρούν. Μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έριξαν κλήρο για τον ιματισμό μου» (Ψαλμός 22: 16, 17, 18).
Δεν θα μοιράσουν τα ρούχα του Αντίχριστου, ούτε θα τον σταυρώσουν, γιατί αυτόν περιμένουν οι Εβραίοι, επειδή θα είναι ο Μεσσίας τους και ο παγκόσμιος ηγέτης.
Επίσης ο προφήτης λέει: “Το Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επάνω μου, επειδή ο Κύριος με έχει χρίσει για να κηρύξω τα καλά νέα στους φτωχούς. Με απέστειλε για να γιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους και απελευθέρωση από το σκοτάδι για τους δεσμίους, να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον εις τον Κύριον και ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών» (Ησαίας 61: 1-2). Αυτή την προφητεία διάβασε ο Χριστός στη Ναζαρέτ στους Εβραίους. Και μετά, τους είπε: “Σήμερα, αυτή η γραφή εκπληρώθηκε στις ακοές σας” (Λουκάς 4: 16-21)
Ας ρίξουμε μια ματιά στην επόμενη προφητεία: «και με τις πληγές Του είμαστε θεραπευμένοι» (Ησαίας 53: 4). Με τις πληγές του Αντιχρίστου (τον οποίο δέχονται οι Ταλμουδιστές ως Μεσσίας), κανείς δεν θα θεραπευτεί, ούτε θα έχει τις πληγές του σταυρωμένου Χριστού.
Η Παλαιά Διαθήκη, το πνεύμα της οποίας οι Φαρισαίοι υπερφόρτωσαν με ανθρώπινες εντολές και τυπικισμούς, για τους Χριστιανούς είναι σημαντική, ακριβώς για τις προφητείες για τον Χριστό και για τις εντολές που έχουν επιβεβαιωθεί στην Καινή Διαθήκη, καθώς και για το Ψαλτήριο. Επίσης, η Παλαιά Διαθήκη είναι σημαντική ως επίδειξη της πρώιμης ιστορίας του κόσμου και της ανθρωπότητας και ενός είδους ιστορίας του λόγου του Θεού στο ανθρώπινο είδος από τον Αδάμ μέχρι τον ερχομό του Χριστού.
Με τα λόγια: «Εσείς ανήκετε στον πατέρα σας, τον διάβολο και τις επιθυμίες του πατέρα σας θέλετε να πραγματοποιήσετε» (Ιωάννης 8: 44), ο Χριστός μαρτυρεί την απόρριψη του Θεού από τους Ιουδαίους («ο μη Τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα, τον πέμψαντα αυτόν» Ιωαν. 5:23). Λέει επίσης: “πολλοί θα έρθουν από την ανατολή και τη δύση, και θα καθίσουν με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία των ουρανών. Οι δε υιοί της βασιλείας θα ριχτούν έξω, στο σκότος το εξώτερον, όπου εκεί θα είναι ο κλαυθμός και το τριγμός των οδόντων” (Ματθαίον 8: 11,12). Ως εκ τούτου, αντί για τους εβραίους, σε συνθήκη με τον Θεό ήλθαν πολλοί από την ανατολή και τη δύση. Μιλάει για τους Χριστιανούς. Όλα τα έθνη στη γη καλούνται να ενταχθούν στην Εκκλησία του Χριστού, ως εργαστήριο ανθρώπινης σωτηρίας. Κάθε άνθρωπος φτιάχνεται σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και κάθε άνθρωπος καλείται να βαφτιστεί. Δηλαδή, ο Χριστιανισμός δεν ανήκει σε ένα έθνος ή σε μία φυλή. Είναι παγκόσμιος, αλλά όχι αντι-εθνικός, δεδομένου ότι αναγνωρίζει τα εθνικά και φυλετικά χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί από τον Θεό. Σύμφωνα με αυτό, μέσα στην Οικουμενική Ορθόδοξη Εκκλησία, υπάρχουν μικρές, αυτοκέφαλες εκκλησίες ως αποτέλεσμα διαφορετικών εθνικών εκφράσεων της πίστης.
«Για να εξετάσουμε την εκπλήρωση των λόγων του Νώε προς τους απογόνους του: είθε ο Ιάφεθ (λευκή φυλή) να ζήσει στις σκηνές του Σημ, δηλαδή την Εκκλησία, στην πνευματική σκηνή του Χριστού …» (“Πρόλογος Οχρίδας”).
Οι Σέρβοι, ακριβώς όπως και κάθε άλλο παλιό ευρωπαϊκό έθνος, είναι μέρος της Άριου ή Ιαπετικού κλάδου της ανθρωπότητας στο οποίο, όπως παρατήρησε ο άγιος Νικόλαος, ήταν γραπτό να δοθεί ο τιμητικός ρόλο να είναι οι κύριοι φορείς του χριστιανισμού στον κόσμο. Ο λόγος για τον οποίο ο Θεός επιλέγει τους απογόνους του Ιάφεθ ή Άριους είναι ένα προφανές υψηλότερο επίπεδο πολιτιστικής ωριμότητας που ήταν απαραίτητο για τον σχηματισμό χριστιανικών δομών. Δηλαδή, αν και ο πυρήνας της χριστιανικής πίστης είναι η ουράνια αποκάλυψη στην ανθρωπότητα, είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο ρόλος που έχουν στη χριστιανική κουλτούρα, τα διάφορα στοιχεία της αρχαίας Άριας κληρονομιάς, όπως οι Ελληνικές επιστήμες της φιλοσοφίας, του λόγου και της ρητορικής, με τις οποίες εξηγήθηκαν οι θείες αλήθειες, δηλαδή το δόγμα της όπως καθορίστηκε στην Οικουμενική Σύνοδο από τους Πατέρες της Εκκλησίας.
Η κουλτούρα και τα έθιμα των άριων (λευκών ευρωπαϊκών) λαών μετά τον εκχριστιανισμό τους, έγιναν η βάση του χριστιανικού πολιτισμού, καθώς και στοιχεία των αρχαίων άριων γλωσσών όπως τα αρχαία ελληνικά, η αρχαία εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα και η λατινική, με τις οποίες εξουσιοδοτήθηκε η διάδοση των διδαχών του Ευαγγελίου και η διατύπωση των θεολογικών όρων.
Επίσης οι χριστιανικές μοναρχίες, με την συμφωνία Εκκλησίας και κράτους, θα ήταν αδιανόητες χωρίς το ρωμαϊκό δίκαιο ως ένα από τα βασικά στοιχεία. Ο νόμος ήταν ήδη μια αντανάκλαση του μυστικού και θρησκευτικού πνεύματος. Corpus luris Civilis του Αγίου Αυτοκράτορα Ιουστινιανού.
Όλα δείχνουν ότι ο χριστιανικός πολιτισμός δημιουργήθηκε σε ευρωπαϊκό έδαφος, στο Άριο περιβάλλον και ότι ο Χριστιανισμός ως πίστη που απορρόφησε τα υψηλότερα επιτεύγματα της προχριστιανικής άριας παράδοσης, δείχνει απλώς μια πίστη που συνδέεται με την ευρω-άρια ταυτότητα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη λατρεία ή μύθο.
Σχετικά με τη χριστιανική “αδυναμία”
Το να μην βλέπεις ότι ο Χριστιανισμός καθάρισε το ευρωπαϊκό έδαφος από μεγάλη αδυναμία, όπως η σεξουαλική διάβρωση ή οι τελετουργικές ανθρωποθυσίες, οι νεοπαγανιστές επικριτές του Χριστιανισμού τον χαρακτηρίζουν συχνά ως αδύναμο, προσπαθώντας να τον δυσφημήσουν με το επιχείρημα “στρέψε και το άλλο μάγουλο”. Ωστόσο, οι χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι μόνο σε σχέση με τους προσωπικούς εχθρούς. Ωστόσο, οι χριστιανοί καλούνται να το κάνουν αυτό μόνο σε σχέση με τους προσωπικούς εχθρούς. Αυτοί οι εχθροί νικιούνται με προσευχή, νηστεία και πραότητα. Ο στόχος του να παραμείνεις ήρεμος μπροστά στον προσωπικό σου εχθρό είναι μια καταστολή των οργισμένων παροτρύνσεων μέσα σου όσο και μια μάχη κατά της υπερηφάνειας που είναι μια μεγάλη αμαρτία. Φυσικά, η προσωπική ηρεμία ή η πραότητα δεν πρέπει να είναι μια κεκαλυμμένη δειλία, επειδή ένας από τους κύριους στόχους του Χριστιανισμού, είναι ο αγώνας, ένας αγώνας ενάντια στην αμαρτωλή ανθρώπινη φύση.
Είναι πολύ διαφορετικό όταν πρόκειται για άμυνα όσον αφορά την κοινότητα, το σύνολο. Ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει τη φυσική δύναμη ενάντια στον εχθρό της ιερής κοινότητας. Ακριβώς όπως όταν ο Χριστός χρησιμοποίησε τη δύναμη για να εκδιώξει τους εμπόρους από το ναό. Στο πλαίσιο αυτό, ο Άγιος Φιλάρετος της Μόσχας λέει: “Αγαπάτε τους προσωπικούς εχθρούς σας, καταστρέψτε τους εχθρούς της πατρίδας, μισείτε τους εχθρούς του Θεού”.
Ο Χριστός λέει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δώσεις τη ζωή σου για αυτούς που αγαπάς. Επίσης, λέει στους ακόλουθούς του ότι πολλοί θα τους διώξουν εξαιτίας αυτού, όπως συνέβη. Είναι γνωστό ότι οι Χριστιανοί έχουν διωχθεί σκληρά και βασανιστεί και δολοφονηθεί από άπιστους Εβραίους ώστε να απορρίψουν την πίστη τους, αλλά επέμειναν και έδειξαν υπεράνθρωπη δύναμη και θάρρος.
Υπάρχει ένα άλλο νεοπαγανιστικό επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο ο Χριστιανισμός ήταν η αιτία της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, η πτώση της ήταν η αιτία της απόλυτης παρακμής του συστήματός της και αυτό μόνο στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, επειδή το ανατολικό τμήμα – το Βυζάντιο – όχι μόνο επιβίωσε, αλλά υψώθηκε καθώς η Ορθοδοξίας έγινε ένας σημαντικός παράγοντας σε αυτό. Το Βυζάντιο και αργότερα η Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία αποδεικνύουν πόσο γελοία είναι η ιδέα ότι η χριστιανισμός είναι η αιτία της πτώσης ενός κράτους.
Ολόκληρο το φάσμα της γελοίας αντι-χριστιανικής κριτικής από την πλευρά των νεοπαγανιστών, διαμορφώθηκε στη Δύση ανάμεσα στο προτεσταντικό-καθολικό περιβάλλον, και μάλιστα δεν ισχύει στην παραδοσιακή Ορθόδοξη Ανατολή. Επιπλέον, πολλοί μεγάλοι στοχαστές από τη Δύση που ήσαν σε αναζήτηση του Θεού, συχνά άλλαξαν τη στάση τους απέναντι στον Χριστιανισμό, μόλις ήρθαν σε επαφή με την Ανατολική Χριστιανική Ορθοδοξία. Μάρτυρας αυτού είναι η έγκριση του Ντοστογιέφσκι από τον Νίτσε ή ο ενθουσιασμός του Έβολα για τον Codreanu και τους λεγεωνάριους του που του προκάλεσαν ελπίδα για τη δυνατότητα της δημιουργίας ενός νέου στρατού από πολεμιστές – ήρωες που θα μπορούσαν να αποφύγουν τις παγίδες του συστήματος και να κόψουν τα πλοκάμια του με τα σπαθιά της Νίκης, των οποίων τα ονόματα είναι το Άθλος και Αγώνας.
ΠΗΓΗ :redskywarning.blogspot.gr
