Λεωνίδας, ένας 33χρονος με παραπληγία και η παρέα του θέλουν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Στον μεγαλοπρεπή Μύτικα. Τελικά για ποιον θα είναι πιο δύσκολο; Για τον ίδιο, για τους φίλους του, που αποδέχτηκαν την πρόταση, ή για το κινηματογραφικό συνεργείο, που ανέλαβε να καταγράψει αυτή την παράτολμη ιδέα;
Αυτό είναι το θέμα της 96λεπτης ταινίας του Στρατή Χατζηελενούδα. Η ταινία που το σενάριο της υπογράφει ο σκηνοθέτης με την Ιωάννα Πετειναράκη, προβλήθηκε στο 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και χειροκροτήθηκε, τόσο για την τόλμη του ριψοκίνδυνου Λεωνίδα, όσο και για την θέληση του κινηματογραφικού συνεργείου και των φίλων του Λεωνίδα, που για 3,5 χρόνια ετοιμάζονταν να κάνουν μαζί του την παράτολμη αυτή αναρρίχηση.
Μάλιστα το φιλμ βραβεύτηκε με το έπαθλο που θεσμοθέτησε η ΕΡΤ στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και το Βραβείο Κοινού Fischer που αφορά σε ταινίες άνω των 50 λεπτών.
Ήταν η δεύτερη φορά που οι ίδιοι άνθρωποι αποπειράθηκαν να φτάσουν στην κορυφή του Ολύμπου, ένα τόλμημα αδιανόητο. Όταν είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανέβει κανείς στα 2917, 8 μέτρα πάνω από την θάλασσα όντας αρτιμελής, πόσο δυσκολότερο φαντάζει αλήθεια να το τολμήσει κάποιος από την θέση του στο αναπηρικό καροτσάκι;
Ο Λεωνίδας εξομολογείται: «Δεν γεννήθηκα ανάπηρος, αλλά μετά από ατύχημα βρέθηκα σε αναπηρικό καροτσάκι. Πέρασα από νοσοκομεία και χειρουργεία και από την περιπέτεια μου αυτή πήρα δύναμη και κουράγιο. Είχα φίλους που μου συμπαραστάθηκαν και βρίσκονται δίπλα μου σε κάθε βήμα. Η σκέψη μας να ανέβουμε όλοι μαζί στον Μύτικα ήταν παράτολμη, αλλά κάθε φορά κάνουμε κι ένα βήμα περισσότερο. Το μήνυμα που δίνουμε είναι πως τα όριά μας εμείς τα καθορίζουμε και κάθε φορά μπορούμε να τα βάζουμε ψηλότερα, αν υπάρχει θέληση, πίστη και αλληλεγγύη».
Ο νεαρός σκηνοθέτης της ταινίας, Στρατής Χατζηελενούδας δήλωσε: «Είχαμε μεγάλες δυσκολίες στην παραγωγή της ταινίας γιατί είναι αντιληπτό πως έπρεπε να συνδυάσουμε πολλά πράγματα μαζί. Από την μετακίνηση ενός πολυάνθρωπου συνεργείου στο βουνό, μέχρι και τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε συνδυασμό με τη σωστή κινηματογράφηση της προσπάθειας. Όλοι μαζί, συνεργείο και φίλοι του Λεωνίδα, ήμασταν περίπου 40 άνθρωποι και δουλεύαμε για 3,5 χρόνια ώστε να φτάσουμε στον σκοπό μας. Όμως η δύναμη της θέλησης και η αλληλεγγύη ήταν το μεγαλύτερο όπλο μας. Μας βοήθησαν όσοι πληροφορήθηκαν το εγχείρημα μας. Ο κόσμος μας έδωσε κουράγιο ακόμα και άνθρωποι που δεν γνωρίζαμε και μας συνάντησαν στα γυρίσματα».
Η προσπάθεια του Λεωνίδα έγινε το καλοκαίρι του 2016 και τότε ήταν που ο πρωταγωνιστής αυτού του εγχειρήματος, ένας ονειροπόλος νέος, έφτασε στην δεύτερη υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, το Σκολιό, στα 2912 μέτρα, κάτι που είναι τρομερό ακόμα και σαν σκέψη. Αυτό που πέτυχε είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό επίτευγμα. Ήταν η δύναμη της θέλησης, η πίστη πως ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα δικά του όρια.
Μάλιστα σε μια σκηνή της ταινίας, ο Λεωνίδας, που έπαθε το ατύχημα αυτό με την μοτοσυκλέτα του το 2008, μονολογεί: «Αν ήμουν περιορισμένος μόνο στο σπίτι και στο αναπηρικό κάθισμα, θα με ξεχνούσαν και οι φίλοι μου ακόμα. Δεν έμεινα εκεί και βγήκα στην κοινωνία και στα ενδιαφέροντα μου. Από την πρώτη μέρα. Ζω και κάθε μέρα την ζω με τους δικούς μου. Αυτό που χρειάζεται ειδικά σήμερα η Ελλάδα και οι πολίτες είναι αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Έτσι θα τα καταφέρουμε».
