Έτσι μας κατέστρεψαν…
Σάλος έχει ήδη προκληθεί από τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας και αφορούν στο νέο βιβλίο του δημοσιογράφου – ερευνητή, Μιχάλη Ιγνατίου για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ένα βιβλίο το οποίο στηρίχτηκε σε αγώνα 3,5 ετών για τον αποχαρακτηρισμό κρίσιμων εγγράφων όλων των «θεσμών» που ενεπλάκησαν και εμπλέκονται στη διαχείρισή της καθώς επίσης και προσωπικές συνεντεύξεις πολλών εκ των πρωταγωνιστών.
Αυτό που μας οδήγησε στην απόφαση παρέμβασης είναι η αποκλειστική σχεδόν εστίαση στην αποκάλυψη για την άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου να αποδεχθεί σχέδιο επίλυσης της κρίσης από το 2009, το οποίο συγκέντρωνε την αποδοχή όσων σήμερα μας έχουν στριμωγμένους «στα σκοινιά» και απαιτούν μέτρα τρομακτικών επιπτώσεων για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την ελλαδική οικονομία που έχει καταρρεύσει. Όλα βέβαια είναι με ντοκουμέντα, ποδεδειγμένα. Όπως προκύπτει όμως για όλους, είναι ότι γνώριζαν, τους προειδοποιούσαν σταθερά. Όμως, προτιμούσαν να βάζουν μπροστά πολιτικούς-κομματικούς υπολογισμούς και να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, καταδικάζοντας τη χώρα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, οι χειρισμοί του οποίου στην κρίση είναι κατά τη γνώμη μας αμφιβόλου δημοκρατικότητας, ενώ αναδύεται έντονη οσμή άλλων – ανομολόγητων – σκέψεων και υπολογισμών που οδήγησαν στην απόφαση να μην ασχοληθεί καν με την πρόταση διευθέτησης της κρίσης που του κατατέθηκε το 2009, συμπεριλαμβανομένου και «κουρέματος» του χρέους, είναι αναμφισβήτητα το πιο μοιραίο πρόσωπο της μεταπολίτευσης.
Είναι αυτός που έβαλε το «κερασάκι» στο άθλιο παρακράτος που στήθηκε και θέριεψε στη Μεταπολίτευση, δημιουργημένο από αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν να κάνουν «καριέρα» πάνω στις «δάφνες» των αντιστασιακών έναντι της δικτατορίας διαπιστευτηρίων, πραγματικών ή κίβδηλων, διότι όπως είναι γνωστό, οι πραγματικοί άδολοι αγωνιστές, δεν μιλούν πολύ, σε αντίθεση με διάφορους ευνοημένους από τη συγκυρία και την τύχη, ή απλά άτομα με εγγενές χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους τη δειλία, οι οποίοι από τύχη βρέθηκαν να κληρονομούν και να καλλιεργούν τον μύθο του «λιονταριού». Τα στόματα έχουν ανοίξει και πολλοί πλέον «τραγουδούν»…
Η μεγάλη φενάκη όμως που καλλιεργείται αθέλητα από την επικέντρωση των αποκαλύψεων στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, είναι ότι αυτός είναι το κεντρικό πρόσωπο, αυτός είναι ο απόλυτος φταίχτης και πως εάν… τιμωρηθεί παραδειγματικά, θα έχουμε πετύχει την «κάθαρση» του «λερωμένου» μεταπολιτευτικού μας παρελθόντος. Ουδέν ψευδέστερον…
Ο Μιχάλης Ιγνατίου όμως, στον επίλογο του βιβλίου του για την οικονομική κρίση που κυκλοφορεί», ένα βιβλίο που αξίζει ΟΛΟΙ να διαβάσουμε σαν επένδυση στο μέλλον μας, ένα βιβλίο που θα μας επιτρέψει να κάνουμε τη σωστή αυτοκριτική, αφού οι «κατηγορούμενοι» δεν κυβέρνησαν από μόνοι τους, αλλά εξελέγησαν, ξεκαθαρίζει, ότι «η Ελλάδα και ο λαός της είναι τα μεγάλα θύματα τριών πρωθυπουργών», του «πετυχημένου» (όπως είναι η άποψη πολλών) Κώστα Σημίτη, εκτός του ΓΑΠ και…
του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρέδωσε τη χώρα σε ανίκανους υπουργούς και όταν αντιλήφθηκε τη θύελλα που ερχόταν, παρότι πήρε την ορθή απόφαση, να λάβει μέτρα, δεν την υλοποίησε ποτέ. Εάν το είχε κάνει θα είχε σώσει την Πατρίδα, ακόμα κι αν αντιμετώπιζε μια ταπεινωτική ήττα στις εκλογές.
Θα είχε μείνει στην Ιστορία που θα τον δικαίωνε. Και δεν τόλμησε και δεν απέφυγε την ήττα, παρότι στο τέλος είπε όλη την αλήθεια. Τόσες δεκαετίες όμως που εκτρέφονταν στην κομματική βάση κρατικοδίαιτοι μανδαρίνοι (κάποια παριστάνουν σήμερα τους σωτήρες…), δεν ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν οτιδήποτε έπληττε τον παρασιτισμό τους, τον λαθρόβιο χαρακτήρα της κοινωνικής τους παρουσίας. Τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα κόμματα ασφαλώς…
Το ζητούμενο λοιπόν είναι εάν η απόδειξη της πολιτικής – τουλάχιστον – ενοχής των προσώπων αυτών, ασχέτως του πόσο συμπαθής μπορεί να είναι στον καθένα μας εις έκαστος, θα οδηγήσει σε αναθεωρήσεις την ελληνική κοινωνία. Εάν θα βγάλει το συμπέρασμα ότι θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να ακούει μόνο ό,τι ικανοποιεί τα αυτιά, αλλά σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται καταστροφικό, για εμάς και τα παιδιά μας.
Ας σκεφτούμε ποιες ήταν οι αντιδράσεις σε οποιαδήποτε πρόταση μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού είχε γίνει στο παρελθόν (Σπράος, Γιαννίτσης, Ρέππας κ.λπ.). Οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες που εξέθρεψαν τα κόμματα για να συνδικαλίζονται προσδοκώντας το πλήρωμα του χρόνου που θα τους έφερνε και στη Βουλή, ως δικαίωση των «αγώνων» τους, δεν επέτρεψαν ποτέ να γίνει οτιδήποτε.
Αμφιβάλει πλέον κανείς ότι εάν είχαν τότε ληφθεί μέτρα σήμερα δεν θα κόβονταν με το μαχαίρι συντάξεις κύριες και επικουρικές, ενώ η σημερινή νεολαία, τα παιδιά των τότε «άκαμπτων αγωνιστών» δηλαδή, έχει ως πιο σύντομο ανέκδοτο το «θα πάρω σύνταξη». Ποιος τους κατάστρεψε; Η νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας, φορείς της οποίας ήταν και οι γονείς τους. Πώς να μη ριζοσπαστικοποιηθεί αυτή η νεολαία;
Το πρόβλημα όμως παραμένει. Επιμένουμε να πέφτουμε θύμα κάθε λογής βολικής συνωμοσίας «ξένων κέντρων», αφού αυτό μας βοηθά να αποφύγουμε να θέσουμε σκληρά ερωτήματα για τη δική μας συμπεριφορά. Ακόμα και να υπάρχει «συνωμοσία», δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι την «πόρτα» τους την ανοίγουμε εμείς με την πολική-κοινωνική ανευθυνότητά μας. Και στο τέλος της ημέρας οδηγεί στο να επαναλάβουμε τα ίδια, σε μια αυτιστική «ιστορική συμπεριφορά».
