Το περασμένο φθινόπωρο, ένα γνωστό τηλεοπτικό δίκτυο έβγαλε στον αέρα ένα πολύ σύντομο μεν, ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενο δε ντοκιμαντέρ.
Βίαιο και ανατρεπτικό, το πρόγραμμα τα είχε όλα: προδοσία, σεξουαλική απιστία και μια μάχη μέχρις εσχάτων.
Τα ειδησεογραφικά δίκτυα βούιξαν, τα κοινωνικά μέσα πήραν φωτιά και όλοι είχαν κάτι να πουν. Το βίντεο δεν παρουσίαζε βέβαια κάποια ακραία ανθρώπινη τρέλα, αλλά ήταν ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic για την άγρια ζωή!
Το «Homewrecking Penguin» παρουσίαζε ένα ερωτικό τρίγωνο με πιγκουίνους που πήγε ολότελα λάθος. Όταν επιστρέφει από το ψάρεμά του, ο αρσενικός πιγκουίνος βρίσκει τη δικιά του να ξενοκοιμάται και τον διεκδικητή του να έχει ήδη θρονιαστεί στη φωλιά του. Θα ακολουθήσει μια φονική μάχη που θα αφήσει τον έναν τους χωρίς μάτι, μέχρι να χορτάσει τουλάχιστον βία το θηλυκό και να επιλέξει τον νέο της σύντροφο, αφήνοντας τον πρώην σύξυλο!
Όπως μας διαβεβαίωσε το National Geographic, το κλιπάκι παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήδη από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, γεννώντας ένα πραγματικό φαινόμενο. Ήταν φυσικά το αίμα και το μυστήριο που προσκάλεσε όλους αυτούς τους ανθρώπους, αν και το ανατριχιαστικό θέαμα δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο καινούριο.
Γιατί εδώ και αιώνες και παρά την πρόοδο της επιστήμης και την εξέλιξη των κοινωνικών ηθών μας, ο άνθρωπος συνεχίζει να βρίσκει σκανδαλώδη την ερωτική ζωή των πιγκουίνων!
Και να γιατί…
Λίγο παλιότερα
Όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ο πρώτος άνθρωπος που σκανδαλίστηκε από τη σεξουαλική αχρειότητα των πολικών πτηνών ήταν ένας χειρουργός ονόματι Τζορτζ Μέρεϊ Λέβικ. Μέλος πρώιμης βρετανικής αποστολής στην Ανταρκτική, ο γιατρός θα περνούσε ένα καλό μέρος της ζωής του μελετώντας τις αποικίες των πιγκουίνων στα ακρωτήρια της παγωμένης ηπείρου, δημοσιεύοντας ένα κάρο βιβλία και άρθρα για το θέμα χωρίς να μασά τα λόγια του.
«Όταν τον δεις για πρώτη φορά, ο πιγκουίνος σού δίνει την εντύπωση ενός πολύ κομψού ανθρωπάκου ντυμένου με επίσημο βραδινό ένδυμα», μας λέει στο ιδιαιτέρως διασκεδαστικό πόνημά του «Πιγκουίνοι της Ανταρκτικής» το 1914. Η αφήγησή του σύντομα θα γινόταν βέβαια πολύ πιο σκοτεινή, καθώς τα πουλιά δεν είχαν τις δικές του ανθρώπινες αναστολές. Κι έτσι σύντομα θα εγκατέλειπε την πρόφαση της επιστημονικής αντικειμενικότητας για να μας πει: «Τα πέη τους εμφανίζονταν συχνά και τα πάθη τους έμοιαζαν να έχουν υπερβεί το σημείο που μπορούσαν να ελέγξουν».
Τώρα αποκαλούσε τους ξέμπαρκους αρσενικούς «χούλιγκανς» και τα σεξουαλικά τους καμώματα δεν σταματούσαν να του κάνουν εντύπωση, όπως η ερωτική συνεύρεση με τραυματισμένα θηλυκά, το σεξ με νεκρούς πιγκουίνους, το σεξ μεταξύ τους και, μια στο τόσο, το σεξ με το ίδιο το χιόνι! «Είδα άλλη μια πράξη εκπληκτικής αισχρότητας σήμερα», γράφει στις 6 Δεκεμβρίου 1911, έχοντας μόλις παρακολουθήσει ένα όργιο πιγκουίνων: «Φαίνεται πως δεν υπάρχει έγκλημα τόσο σοβαρό γι’ αυτούς τους πιγκουίνους», ομολογεί.
Ο Λέβικ μπήκε μάλιστα σε μεγάλο κόπο για να διασφαλίσει το γεγονός ότι τα φρικιαστικά γραφόμενά του δεν θα έπεφταν σε λάθος παιδικά χέρια. Κι έτσι όταν είναι να καταγράψει το σεξ των πιγκουίνων, καταφεύγει στο ελληνικό αλφάβητο, ώστε μόνο οι ακαδημαϊκοί να μπορούν να διαβάσουν τις περιγραφές του!
Όταν θέλησε μάλιστα να δημοσιεύσει τα όσα είδε με τα μάτια του, οι εκδότες τού έκοψαν όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, παρά το γεγονός ότι μιλούσαμε για επιστημονική εργασία. Ο κόσμος θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2012 και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου ώστε να δημοσιευτεί χωρίς λογοκρισία το πόνημα του Λέβικ, καθώς μέχρι τότε τα όσα καταμαρτυρούσε στους πιγκουίνους ήταν κοινός τόπος στην επιστήμη…
Αρκετά αργότερα
Γιατί μέχρι τότε ο κόσμος θα το είχε τούμπανο τι κάνουν οι πιγκουίνοι στο παγωμένο τους κρεβάτι. Ο Ρόι και ο Σίλο άλλωστε, δυο αρσενικοί πιγκουίνοι στον Ζωολογικό Κήπο της Νέας Υόρκης, του έδιναν να καταλάβει οι δυο τους ήδη από το 1998 και είχαν γίνει διασημότητες για όλους τους λάθος λόγους.
Δεν ήταν φυσικά το μόνο γκέι ζευγάρι πιγκουίνων που έβλεπαν ποτέ τα παιδάκια σε κάποιον ζωολογικό του πλανήτη (όπως στη Μαδρίτη, την Ιρλανδία, το Ισραήλ, τη Νότια Αφρική, το Τορόντο, την Αγγλία κ.α.) ήταν ωστόσο σαφώς το πιο δραστήριο σεξουαλικά.
Ο Ρόι και ο Σίλο απέφευγαν μανιωδώς τη γυναικεία συντροφιά προτιμώντας να περνούν τη μέρα τους τραγουδώντας ο ένας στον άλλο και μπλέκοντας τους λαιμούς τους. Χώρισαν οριστικά το 2004, έχοντας αναθρέψει ωστόσο ένα υγιές πιγκουινάκι οι δυο τους, αφού βλέποντας την τρυφερότητά τους οι φύλακες τους είχαν δώσει να μεγαλώσουν ένα αυγό.
Το ίντερνετ είναι γεμάτο σήμερα από βιντεάκια με ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις και σχέσεις ζωής αρσενικών πιγκουίνων, οι οποίοι όταν χωρίζουν μάλιστα χωρίζουν αποκλειστικά για αναπαραγωγικούς σκοπούς. Τα σεξουαλικά καμώματά τους αναγκάζουν συχνά τους φύλακες των ζωολογικών κήπων να κλείνουν στο κοινό τους χώρους όπου ζουν, για να προστατεύσουν τον ευαίσθητο παιδικό ψυχισμό από τον βίαιο, ομαδικό και εντελώς διεστραμμένο τρόπο που τη βρίσκουν μεταξύ τους τα αρκτικά πουλιά.
Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος συνεχίζει να σκανδαλίζεται από το σεξ των πιγκουίνων και οι επιστήμονες να σκανδαλίζονται από την αντίδραση του κόσμου, υπάρχουν και κάποιοι ακαδημαϊκοί που έχουν βαλθεί να μας πουν γιατί φρικάρουμε τόσο ως ανθρωπότητα από τα ερωτικά ήθη των πιγκουίνων. «Συνηθίζουμε να ταυτιζόμαστε με τους πιγκουίνους επειδή περπατάνε σε όρθια στάση και έχουν κοινωνική ζωή», εξηγεί η δρ P. Dee Boersma, ειδικός στο πιγκουίνους στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, και συνεχίζει πως μας μοιάζουν σε πολλές ακόμα εκδηλώσεις, όπως στην ισόβια μονογαμία που ακολουθούν κάποιες φορές.
Άλλες πάλι φορές, όχι…
