Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Υπάρχουν πράγματα που μ ‘ αρέσουν. Στην πολιτική, στους πολιτικούς, στην τηλεόραση, στις εκπομπές, στο ραδιόφωνο, στη μουσική, στους τραγουδιστές, στα βιβλία. Κι όταν κάτι μ αρέσει, δεν διστάζω να το πω, ανεξάρτητα από πολιτικές, ιδεολογικές, αισθητικές, επαγγελματικές «διαστροφές». Το λέω και ξενοιάζω.
Υπάρχουν πράγματα που δεν μ αρέσουν. Στους ίδιους τομείς της ζωής μας , της κοινωνίας μας, του πολιτισμού μας. Κι αυτά τα λέω και πολλές φορές γίνομαι κακός και αντιμετωπίζω σχολιασμούς, επικρίσεις και προσβλητικές συμπεριφορές από ανθρώπους που διαφωνούν μ εμένα αλλά δεν δέχονται να διαφωνώ εγώ μ αυτούς.
Υπάρχουν πράγματα που με αφήνουν αδιάφορο. Ανούσια βιβλία και περιοδικά που διαβάζω 5-6 σελίδες και μετά τα αφήνω στην άκρη. Ανέμπνευστοι πολιτικοί που βγαίνουν στην τηλεόραση και λένε σαχλαμάρες μόνο και μόνο επειδή έχουν κάποιο «δόντι» ώστε να τους καλούν αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο κακό στον εαυτό τους κάνουν. Τραγούδια-αντιγραφές, αδιάφοροι στίχοι, ανώριμοι και απαίδευτοι παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών, κακόφωνοι εκφωνητές που δολοφονούν την ελληνική γλώσσα. Περνούν από μπροστά μου σαν φαντάσματα.
Αλλά υπάρχουν και πράγματα που με κουράζουν. Αφόρητα. Άγονες και ύποπτες πολιτικές θέσεις από «πονηρούς πολιτευτές» που επανέρχονται και επανέρχονται και επανέρχονται ασταμάτητα λές και απευθύνονται σε ανόητους .Τηλεοπτικές εκπομπές που επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται με ελάχιστές διαφορές, κλέβοντας η μία απ΄ την άλλη λες και δεν το καταλαβαίνουμε. Η «δραστηριότητα» κάποιων «προσωπικοτήτων» που κανέναν δεν αφορούν αλλά παρά ταύτα, όλο και στην επικαιρότητα ξαναβρίσκονται.
Αυτό το τελευταίο , τα πράγματα δηλαδή που χωρίς λόγο με κουράζουν, είναι και το χειρότερο. Διότι τις περισσότερες φορές, η επανάληψη προώθησης σκέψεων, ιδεών, προτάσεων, πολιτικών θέσεων, δραστηριοτήτων ή «προσωπικοτήτων» δεν έχουν κανέναν άλλο στόχο παρά μόνο για να αποσπάσουν τη σκέψη μας από τα πραγματικά ζητούμενα, να τη στρέψουν αλλού, να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα ανυπομονησίας, ένα αίσθημα που με την πάροδο του χρόνου μεταμορφώνεται σε αδιαφορία και κόπωση. Και όλη αυτή η διαδικασία οδηγεί τους ανθρώπους στη στάση του «ρε δεν με παρατάτε…. κάντε ό,τι θέλετε».
Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το ζήτημα που με έχει αφάνταστα κουράσει αλλά ΔΕΝ θα με κάνει να αδιαφορήσω, παρά την κούραση που η επανάληψη μου έχει δημιουργήσει, είναι οι «διπλωματικές προσπάθειες για να βρεθεί η καλύτερη λύση στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων». Γυρίστε λίγο πίσω – όσοι είστε νέοι ή έχετε «κοντή» μνήμη- ή πολύ πίσω όσοι είστε μεγαλύτεροι και θυμάστε επί πόσα χρόνια, πόσες κυβερνήσεις, πόσοι πολιτικοί μας ταλαιπωρούν για την ονομασία των Σκοπίων. Πόσες φορές «βρισκόμαστε κοντά» σε λύση. Πόσες φορές «προκύπτουν εμπόδια». Πόσες φορές….. πόσες φορές….
Και όλο αυτό – σε συνδυασμό με το ζήτημα που από τότε που ήμουνα παιδάκι «λύνεται», το Κυπριακό, που ποτέ δεν λύθηκε- με οδηγεί αναπότρεπτα στο ρητό : « Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως».
Ποιος απ΄ όλους μας δουλεύει τώρα; Ο Αλέξης Τσίπρας; Ο Ζόραν Ζάεφ; Οι Αμερικάνοι; Οι Ρώσοι; Οι Ευρωπαίοι; Έχουν αποφασίσει και απλώς μας ταλαιπωρούν; Δεν έχουν αποφασίσει; Θα αποφασίσουν;
Εμένα δεν με απασχολεί καθόλου ποιο θα είναι το όνομα των Σκοπίων. Αρκεί να μην υπάρχει στο όνομα η λέξη «Μακεδονία». Κουράστηκα πια.
