Η Ρένα Δούρου κάνει την προσωπική της διαδρομή: Από το Αρσάκειο ως την Περιφέρεια Αττικής, η 42χρονη πολιτικός, πρώην βουλευτής, δηλώνει φεμινίστρια, αριστερή και συριζαία.
«Με τον σύντροφό μου έχουμε ακριβώς την ίδια διαφορά ηλικίας με το ζεύγος Μακρόν. Απλώς εκείνος είναι 24 χρόνια πιο μεγάλος από μένα. Εκανα πριν από πολλά χρόνια αυτή την επιλογή. Ηρθε μετά την προηγούμενη συντροφική μου σχέση, που ήταν κοινωνικά πιο αποδεκτή -ήμασταν συνομήλικοι. Ηταν πολύ δύσκολο να πείσω το περιβάλλον μου. Χρειάστηκε να παλέψω κι εγώ και ο σύντροφός μου για να μην μπούμε στο κλισέ ότι μια μικρότερη πηγαίνει με μεγαλύτερο γιατί ψάχνει οικονομική ασφάλεια.
Η ηλικία είναι ταμπού. Είναι πιο αποδεκτή η διαφορά ηλικίας, αν ο άνδρας είναι μεγαλύτερος, αλλά μόλις γυρίσεις την πλάτη, θα τα ακούσεις κι εσύ. Εχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε: Το ένα το λέμε ιδιαιτερότητα το άλλο εμπίπτει στα στερεότυπα.
Εχω μοιραστεί την αγωνία φιλενάδων μου που αισθανόντουσαν ότι τις πυροβολούσε το περιβάλλον τους γιατί αργούν να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά
Σήμερα, με την κρίση, υπάρχουν ζευγάρια που δεν μπορούν να αναθρέψουν ένα παιδί. Κι εκεί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσα βήματα προόδου κάναμε ώστε κάποιες γυναίκες να μην ντρέπονται που δεν μπορούν κάνουν παιδιά κι άλλες που δεν έχουν το μητρικό ένστικτο. Μία γυναίκα είναι ακόμα πολύ δύσκολο να υποστηρίξει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Το «δεν θέλω» είναι ακόμα λιγότερο αποδεκτό.
Θυμάμαι μια ευρωπαϊκή έρευνα που αποδείκνυε πως η κατάθλιψη κρούει την πόρτα των γυναικών γύρω στα 50. Γιατί βλέπουν ότι δεν μπορούν να κρατηθούν με ένα γιαούρτι την ημέρα, ότι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στις ρυτίδες, να είναι και καλές ερωμένες και καλές επαγγελματίες. Και μέσα σε όλο αυτό ούτε μπορούν να πουν, «δεν είμαι καλά».
Εχω μοιραστεί την αγωνία φιλενάδων μου που αισθανόντουσαν ότι τις πυροβολούσε το περιβάλλον τους γιατί αργούν να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά, ενώ υπήρχε μεγαλύτερος αδελφός στην οικογένεια, στον οποίο δεν απηύθυναν ποτέ τα ίδια ερωτήματα.
Στο ζήτημα του παιδιού, αναρωτιόμαστε καμιά φορά με τον σύντροφό μου, «αν είχα παιδί θα μπορούσα να είχα κάνει τα ίδια πράγματα;». Βαυκαλιζόμαστε ότι θα μπορούσα. Φοβάμαι ότι το λέμε περισσότερο για να το ακούμε, για να μας απαλύνει και εμπειρίες που είχαμε. Χρειάστηκε να την κάνουμε αυτή την κουβέντα όταν μια εγκυμοσύνη δεν πήγε καλά. Και νομίζω ότι την κάναμε με έναν πιο βιωματικό τρόπο.
Σε ένα περιβάλλον ανδροκρατούμενο, χωρίς κοινωνικό κράτος, με τόσες απαιτήσεις για τη γυναίκα, όσες το επιχειρούν, πραγματικά φέρουν μεγάλο βάσανο.
bovary.gr
