Οι άνθρωποι που έχουν πάθει ακόμη και μια μόνο ελαφριά διάσειση, λόγω κάποιου τραυματισμού στο κεφάλι, κινδυνεύουν περισσότερο να εκδηλώσουν νόσο Πάρκινσον, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Κριστίν Γιάφε του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Neurology” της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, μελέτησαν στοιχεία για σχεδόν 326.000 ανθρώπους ηλικίας 31 έως 65 ετών σε βάθος 12ετίας. Στο διάστημα αυτό, 1.462 άτομα διαγνώσθηκαν με Πάρκινσον.
Διαπιστώθηκε ότι η πιθανότητα εμφάνισης Πάρκινσον ήταν κατά μέσο όρο 71% μεγαλύτερη για όσους είχαν πάθει διάσειση και τραυματισμό στο κεφάλι οποιουδήποτε βαθμού σοβαρότητας.
Για περιστατικά ήπιας μορφής (με απώλεια συνείδησης έως 30 λεπτά ή με αμνησία έως 24 ώρες) ο κίνδυνος Πάρκινσον ήταν αυξημένος κατά 56%. Για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις (με απώλεια συνείδησης πάνω από 30 λεπτά ή αμνησία πάνω από μία μέρα) ο κίνδυνος ήταν 83% αυξημένος, σε σχέση με όσους δεν είχαν ανάλογα χτυπήματα στο κεφάλι.
Επίσης, όσοι είχαν στο παρελθόν πάθει οποιαδήποτε τραύματα στο κεφάλι, διαγιγνώσκονταν με τη νόσο Πάρκινσον κατά μέσο όρο δύο χρόνια νωρίτερα σε σχέση με όσους δεν είχαν ανάλογα χτυπήματα.
«Λαμβάνοντας υπόψη ότι περίπου το 40% των ενηλίκων είχε κάποια στιγμή κάποιο τραυματισμό στο κεφάλι, τα ευρήματα της μελέτης είναι σίγουρα ανησυχητικά» δήλωσε η ερευνήτρια δρ Ράκελ Γκάρτνερ, επίκουρη καθηγήτρια νευρολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο.
Πρόσθεσε όμως ότι αυτό δεν σημαίνει πως κάθε άνθρωπος που κάποτε τραυματίσθηκε στο κεφάλι, είναι καταδικασμένος να πάθει Πάρκινσον. «Ακόμη και στη νέα μελέτη», τόνισε, «η συντριπτική πλειονότητα των συμμετεχόντων με τραυματισμό στο κεφάλι δεν εκδήλωσε Πάρκινσον».
Μια αύξηση κινδύνου πάνω από 50% για Πάρκινσον μετά από διάσειση φαίνεται μεγάλη, όμως οι ερευνητές τόνισαν ότι ο απόλυτος κίνδυνος στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου να πάθει τη νόσο, είναι περίπου 1% έως 2%, δηλαδή μικρός.
Από την άλλη, σύμφωνα με τους ερευνητές, η μελέτη ενισχύει τις ενδείξεις ότι μερικοί επαγγελματίες αθλητές που τραυματίζονται συχνότερα στο κεφάλι, κινδυνεύουν περισσότερο από Πάρκινσον. Ίσως η πιο διάσημη περίπτωση υπήρξε ο πυγμάχος Μοχάμεντ ‘Αλι (Κάσιους Κλέι). Πάντως, παρά τις αυξημένες υποψίες, είναι ουσιαστικά αδύνατο να είναι οι γιατροί βέβαιοι ότι ένα συγκεκριμένο περιστατικό Πάρκινσον οφείλεται σε παλαιότερη κάκωση στο κεφάλι.
Ασαφής παραμένει και ο βιολογικός μηχανισμός που μπορεί να συνδέει τη διάσειση με το Πάρκινσον. Ίσως το τραύμα προκαλεί τις τοξικές πρωτεΐνες να συσσωρεύονται στον εγκέφαλο ή να καταστρέφει τα κύτταρα που παράγουν ντοπαμίνη στον εγκέφαλο ή ο τελευταίος να γίνεται πιο ευάλωτος στη διαδικασία γήρανσης μετά από ένα τραύμα.
Ούτως ή άλλως, είναι ασαφές τι ακριβώς προκαλεί τη νόσο Πάρκινσον ή τι μπορεί να προλάβει την εμφάνισή της. Όπως και σε τόσα άλλα πράγματα, ισχύει πάντα η συμβουλή να ασκείται κανείς σωματικά και νοητικά, καθώς επίσης να κάνει υγιεινή διατροφή.
