«Είστε για αναγνώριση; Είναι άντρας ή γυναίκα;», λέει δυνατά βγαίνοντας από το διάδρομο μία νοσοκόμα. Στην αίθουσα αναμονής, στα επείγοντα του Θριάσιου νοσοκομείου, τα πρόσωπα των ανθρώπων που περίμενουν να αναγνωρίσουν τη σωρό των συγγενών τους σοκάρουν.
Περνούν μέσα στην αίθουσα που βρίσκονται οι σωροί. Κάποιοι βγαίνουν κλαίγοντας. Ο άνθρωπός τους στάθηκε άτυχος. Τα ορμητικά νερά των παρέσυραν. «Είναι κρίμα… τι μας βρήκε», λένε. Κάποιοι άλλοι ακόμη περιμένουν, προσπαθούν να μην χάσουν και την τελευταία τους ελπίδα αλλά λυγίζουν: «Τίποτα ακόμα», ψελλίζει μία γυναίκα κλαίγοντας. Αναμένει για ώρες να βρεθεί ο άνθρωπος της αλλά δεν είναι μεταξύ των σορών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο Θριάσιο.
Η ώρα είναι επτά το απόγευμα. Τουλάχιστον δέκα οικογένειες που περιμένουν στο Θριάσιο αγνοούν συγγενείς τους. Ο αριθμός των νεκρών σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες έχει φτάσει τους 15. Όλοι φοβούνται όμως οτί ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά.
«Τον βρήκατε τον δικό σας; Εμείς όχι», λέει μια άλλη γυναίκα. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στην αίθουσα αναμονής ένας σεκιουριτι: «Ανοίξτε λίγο κάντε χώρο», λέει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μία ηλικιωμένη οδηγείται στην αίθουσα των επείγοντων περιστατικών πάνω σε καροτσάκι. Τα μάτια της είναι υγρά. Όμως τα κατάφερε.
Λίγο παραδίπλα μία γιαγιά παρηγορεί την εγγονή της: “Εμένα ήταν το παιδί μου”, της λέει ενώ το κορίτσι δεν μπορεί να πιστέψει πως δεν θα ξαναδεί τον πατέρα του.
Κάποιοι άλλοι περιμένουν για την αναγνώριση κρατώντας στα χέρια τους ενα χάρτι που αναγράφει το ονοματεπώνυμο του αγνοουμένου, τη διεύθυνση του σπιτιού, το τηλέφωνο, ακομη και τον όροφο που μένει.
Μία γυναίκα βγαίνει τρέχοντας στην είσοδο: “Κάποιον φέρανε, κάποιον φέρανε”, μονολογεί.
Ένα νεαρό αγόρι βγαίνει κλαίγοντας από την αίθουσα της αναγνώρισης. Πιάνει το κεφάλι του με τα δυο του χέρια: «Όχι Θεέ μου, όχι Θέε μου» λέει σοκαρισμένο. Οι φίλοι τον αγκαλιάζουν. Μολις αναγνώρισε έναν δικό του άνθρωπο.
«Εχουνε πολλούς νεκρούς στη Μάντρα. Είναι δύσβατο το μέρος. Ακόμα ψάχνουν», λέει μια άλλη γυναίκα. Στα μάτια της είναι ζωγραφισμένη η αγωνία και μία ελπίδα μήπως ο άνθρωπός της βρεθεί ζωντανός.
Το ρολόι δείχνει οχτώ παρα δέκα ακριβως. Στο τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου επικρατεί πανικός. «Εύχομαι να μην είναι εδώ», λεει η τηλεφωνήτρια και κλείνει το τηλέφωνο. «Μας δίνουν όνομα και επίθετο και μας ρωτάνε αν υπάρχει στη λίστα των νεκρών», εξηγεί η ίδια.
